Εδώ και 13 εβδομάδες ΕΚΠΑ και ΕΜΠ «ανοίγουν» μέρα παρά μέρα…
Ή τουλάχιστον έτσι υποστηρίζουν διάφορα μέσα δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, που προσπαθούν αγωνιωδώς να «φτιάξουν κλίμα». Τί φοιτητές στα κάγκελα, τί βαρύγδουποι τίτλοι σε θέματα, τι παραπληροφόρηση «αποκλειστική» έχει επιστρατευθεί, είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού. Η προπαγάνδα έχει πολλά ποδάρια, αλλά αντίθετα με τη βλακεία δεν είναι ανίκητη…
Κάθε μέρα τα πανεπιστήμια «ανοίγουν», από συνέλευση σε συνέλευση, από σύγκλητο σε σύγκλητο, από είδηση σε είδηση, για να ‘ρθουν μετά οι «κακοί» διοικητικοί και «τα ακροαριστερά τάγματα εφόδου» να διαψεύσουν τις προσδοκίες των πρωτοετών. Αν μετρήσει κανείς πόσες ψευδείς ειδήσεις έχουν διακινηθεί με περίσσεια μανία τους τελευταίους τρεις μήνες αγώνα, θα σχηματίσει μια πρώτη εικόνα για τον κόσμο στον οποίο ζούμε.
Για παράδειγμα ο ΕΟΠΥΥ… Οι προσπάθειες για διάψευση του κλεισίματος αλά ΕΡΤ κέρδισαν έδαφος και πολλοί καθησυχάζονται. Συνεχίζουμε να αδιαφορούμε για το ότι με το νέο έτος, απολύονται ΟΛΟΙ οι γιατροί (και θα γίνει, να το θυμηθείς). Η πρόσληψη θα γίνει με κάποιου είδους μπακαλίστικη μοριοδότηση. Όπως στους διοικητικούς που απεγράφησαν: «Δεν μας νοιάζει αν, ω διοικητικέ, δεν έχεις πτυχίο. Αρκεί να σκύψεις γρήγορα, μέσα σε λίγες ώρες, το κεφάλι και θα πάρεις 10 μόρια!».
Είναι αρκετά προκλητικό, πράγματι, να το παίζουν εξυγιαντές αυτοί που μας αρρώστησαν και το δήθεν «φάρμακο» να είναι πιο διεφθαρμένο και διάτρητο από τον ίδιο τον ιό…
«Εδώ και 13 εβδομάδες ασχολούνται με τους «ξεροκέφαλους», που –τι ατυχία- αγωνίζονται για να μη χάσουν τη δουλειά τους. Κλείνουν τις σχολές και δεν μπορούμε να κάνουμε μάθημα. Ποιοι; Αυτοί που μπήκαν με ρουσφέτια… Πάντως, σέβομαι τον αγώνα τους…».
Αυτό το έχεις ακούσει κι εσύ φαντάζομαι. Το λένε κυρίαρχη «στημένη» αφήγηση. Θέλει να μας βάλει να κανιβαλίσουμε για ακόμη μια φορά. Και όσο πάει το πετυχαίνει. Είναι, όπως και να το κάνεις, πολύ αποτελεσματικό να στρέφεις τις κοινωνικές ομάδες σε αλληλοσπαραγμό. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το πανεπιστήμιο το ίδιο είναι το διακύβευμα του αγώνα. Δεν αντιλαμβανόμαστε ποιος το κλείνει. Και προπαντός, δεν συνδέουμε το κλείσιμο του ούτε με τους πλειστηριασμούς, ούτε με τις απολύσεις των γιατρών, ούτε με το ότι ζούμε στα όρια της σχετικής φτώχειας –και πολλοί στα όρια της απόλυτης. Δεν βλέπουμε το σχέδιο -όχι τη συνομωσία…
Αρνούμαστε να συνδέσουμε το θύτη με το γεγονός ότι το ΙΕΚ θα είναι εφόδιο εισαγωγής στην τριτοβάθμια ή με το ότι τα χρήματα του ΕΣΠΑ πάνε κατά 50% στα κολλέγια. Δεν μας νοιάζει να δούμε ότι αυτός που κλείνει το ΕΚΠΑ –κυριολεκτικά, όχι σε εισαγωγικά- είναι αυτός που διώχνει το θυρωρό που θα μας ανοίξει τις πόρτες, τον καθηγητή που θα μας κάνει μάθημα, και εμάς που θα παρακολουθήσουμε. Γιατί, πώς θα παρακολουθήσουμε με δίδακτρα ή αν διαγραφούμε; Ή αν δεν μπούμε και ποτέ, αφού από τα 14 θα αποφασίζουμε αν θα γίνουμε εργάτες φθηνοί ή επιστήμονες στην ανέχεια;
Όταν κάποιοι φώναζαν γι’ αυτά, μπορεί και να μην τους κάναμε παρέα ή να μας κούραζαν. Σήμερα που τα ζούμε, δεν έχουμε κατέβει μια φορά στο δρόμο, γιατί ελπίζουμε πως δεν θα χρειαστεί, αφού «τι χειρότερο μπορεί να συμβεί –εξάλλου, έχουμε δουλειές σήμερα». Αύριο, όμως, που τα πανεπιστήμια ίσως θα έχουν «ανοίξει» και θα κάνεις το φτωχό σου μάθημα, τότε θα καταλάβεις ότι είναι κλειστά ακόμη, και θα είναι αργά…
«Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου ‘κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο»
(Μανώλης Αναγνωστάκης, 1983)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.