ΛΑΡΚΟ: Απειλούν με κλείσιμο για να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση

του Τάσου Γιαννόπουλου – Εποχή

φωτογραφία από τη διαμαρτυρία των εργαζομένων στα γραφεία της μεταλλουργικής εταιρείας στο Μαρούσι, την Παρασκευή 7/2/20)

Ως «τελευταία ευκαιρία διάσωσης» παρουσιάζεται σε καταιγισμό δημοσιευμάτων η σχεδιαζόμενη υπαγωγή της κρατικής βιομηχανίας παραγωγής νικελίου «ΛΑΡΚΟ» (μετοχική σύνθεση: ΤΑΙΠΕΔ 55,2%, Εθνική Τράπεζα Ελλάδας 33,4% και ΔΕΗ 11,4%) σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης, με παράλληλο ξεπούλημα των καθαρών περιουσιακών της στοιχείων.

Μάλιστα, κατά δήλωση του υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας, αυτό το σχέδιο εκπονήθηκε με γνώμονα το συμφέρον των περίπου 1.200 εργαζόμενων, καθώς αν δεν υπήρχαν αυτοί, «η πρώτη αυστηρά τυπική λύση είναι πτώχευση, λουκέτο» .

Προφάσεις εν αμαρτίαις

«Μας απειλούν με κλείσιμο, ώστε με πρόσχημα τα συσσωρευμένα προβλήματα δεκαετιών που έχουν επιβαρύνει τη ΛΑΡΚΟ, να υλοποιήσουν το καταστροφικό σχέδιο τριχοτόμησης του 2014, το οποίο έχει απορριφθεί από τους εργαζόμενους της εταιρείας», απαντάει μέσω της «Εποχής» ο Δημήτρης Καραμέρης, μέλος του ΔΣ του σωματείου των εργαζόμενων στην επιχείρηση.

Τονίζει ότι στο σχέδιο ιδιωτικοποίησης της εταιρείας, η οποία έχει χαρακτηριστεί ναυαρχίδα της ελληνικής και ευρωπαϊκής μεταλλουργίας, δεν περιλαμβάνεται καμία διασφάλιση των θέσεων εργασίας: «σύμφωνα με τον κ. Χατζηδάκη, αυτό το ζήτημα θα συζητηθεί με τον επόμενο επενδυτή, ο οποίος, ελπίζει ο υπουργός, θα προτιμήσει τους σημερινούς εργαζόμενους (μόνιμους ή εργολαβικούς) ή έστω “τους περισσότερους από αυτούς” λόγω της εμπειρίας που έχουν στην παραγωγή νικελίου»…

Βέβαια, μέχρι τότε, ο ειδικός διαχειριστής θα επιδιώξει τη μέση μείωση του μισθολογικού κόστους κατά 25% (μας ενημερώνει πρόσφατο δημοσίευμα του euro2day.gr) και άρα οι εργαζόμενοι θα πληρώσουν το κόστος του κυβερνητικού σχεδίου.

Οι ίδιοι πληρώνουν, άλλωστε, και το κόστος της απαξίωσης της επιχείρηση που έχει οδηγήσει, μεταξύ άλλων, στη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας. Τον τελευταίο περίπου χρόνο έχουν χάσει τη ζωή τους 3 εργαζόμενοι σε ατυχήματα, θυμίζει ο Δ. Καραμέρης. Και άλλοι 3 από παθολογικά αίτια, τα οποία ο εργαζόμενος συνδέει με την ψυχοφθόρο κατάσταση που προκαλεί ο οικονομικός στραγγαλισμός της ΛΑΡΚΟ και οι καθυστερήσεις στην καταβολή των μισθών.

Απαντώντας στα επιχειρήματα Χατζηδάκη για την ανάγκη υλοποίησης του «σχεδίου διάσωσης», ο Δ. Καραμέρης θυμίζει ότι:

α) τα χρέη προς τη ΔΕΗ (σ.σ.: ξεπερνούν τα 300 εκατ. ευρώ) οφείλονται στο ιδιαίτερα υψηλό τιμολόγιο (το οποίο είχε μειωθεί αισθητά επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ), που με ευθύνη των κυβερνήσεων έχει επιβληθεί στην εταιρεία

β) το πρόστιμο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ανταγωνισμού για τις κρατικές ενισχύσεις οφείλεται σε μεθόδευση και λανθασμένους χειρισμούς των τότε κυβερνήσεων (σ.σ.: εννοεί την  απόφαση της ΕΕ που επιβάλει την ανάκτηση 136 εκατ. ευρώ από το ελληνικό Δημόσιο).

Παράλληλα, ο εργαζόμενος διαψεύδει τις αναφορές σε για προκλητικά υψηλά μισθολόγια, οι οποίες καλλιεργούν τον κοινωνικό αυτοματισμό σε τούτη την κρίσιμη συγκυρία για τη ΛΑΡΚΟ.

Τι θα έπρεπε να γίνει

Η κατάσταση της μεγαλύτερης μεταλλουργικής επιχείρησης της χώρας μοιάζει πράγματι αδιέξοδη, ωστόσο, σύμφωνα με τους εργαζόμενους, η ξαναζεσταμένη λύση του 2014 δεν είναι μονόδρομος.

Όπως επισημαίνει ο Δ. Καραμέρης, η ΛΑΡΚΟ πρέπει να παραμείνει υπό δημόσιο έλεγχο. «Όταν συσχετίσουμε τις τιμές του νικελίου με το λειτουργικό κόστος της εταιρείας, θα διαπιστώσουμε διαχρονικά ότι είναι κερδοφόρα, παρά την κακοδιαχείριση των παλαιότερων χρόνων».

Επίσης, προτείνει «να ρυθμιστεί η τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας με βάση τη διεθνή πρακτική τιμολόγησης των αντίστοιχων βιομηχανικών μονάδων» (στη χώρα μας είναι κατά 80% ακριβότερη σε σχέση με άλλες χώρες, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, το Βέλγιο και η Ολλανδία ή άλλες παραγωγικές δραστηριότητες, όπως του Αλουμινίου της Ελλάδας) και «να μετοχοποιηθούν τα χρέη προς τη ΔΕΗ».

Ακόμη, οι εργαζόμενοι αξιώνουν να χαρακτηριστεί η ΛΑΡΚΟ στρατηγικής σημασίας βιομηχανία της ΕΕ, λόγω κοβαλτίου και να επιδιωχθεί η ακύρωση της προαναφερθείσας απόφασης της ΕΕ για τις κρατικές ενισχύσεις.

Ο Β. Αποστόλου, εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζει ότι η προηγούμενη κυβέρνηση «κράτησε όρθια την επιχείρηση» και δήλωσε πρόσφατα ότι δεν πρέπει να χαθεί η θετική προοπτική που υπάρχει σήμερα, με τη μεγάλη άνοδο της τιμής πώλησης του νικελίου (από την οποία καθορίζεται και η τιμή του σιδηρονικελίου), προκρίνοντας επίσης την «εξασφάλιση μιας ελάχιστης χρηματοδότησης από τον βασικό μέτοχο» (ελληνικό δημόσιο).

Επίσης, Επίκαιρη Ερώτηση για την απρόσκοπτη συνέχιση της λειτουργίας της επιχείρησης και τη διασφάλιση όλων των θέσεων εργασίας κατέθεσε στις 4/2 ο βουλευτής του ΚΚΕ, Γιώργος Μαρίνος.

Δυναμικές κινητοποιήσεις

Ταυτόχρονα, με βασικό αίτημα την απόσυρση του «πλάνου Χατζηδάκη» -το οποίο κατά το φιλοκυβερνητικό liberal.gr αποτελεί «πρόκριμα και για άλλα κρατικά ζόμπι»- οι εργαζόμενοι κλιμακώνουν τις παρεμβάσεις τους, μετά το μεγάλο συλλαλητήριο της 25ης Ιανουαρίου στην Αθήνα.

Την περασμένη Πέμπτη πραγματοποίησαν κατάληψη στα γραφεία της περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας και πέτυχαν, μετά την επικοινωνία του περιφερειάρχη, Φ. Σπανού, με τον υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας, τη δέσμευση του τελευταίου για συνάντηση μαζί τους πριν από την κατάθεση της τροπολογίας για την ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ.

Την Παρασκευή 7/2 πραγματοποίησαν κατάληψη στα γραφεία της ΛΑΡΚΟ στο Μαρούσι, μπλοκάροντας συνεδρίαση της διοίκησης, ενώ την Τρίτη 11/2 προγραμματίζουν 24ωρη απεργία και συγκέντρωση στην πλατεία του εργοστασίου στη Λάρυμνα.

Στέλνουν ηχηρό μήνυμα ότι το μέλλον του βιομηχανικού κολοσσού, που έχει αφεθεί συνειδητά στην τύχη του, αντί να αποτελεί μοχλό ανάπτυξης, δεν μπορεί να καθοριστεί ερήμην των εργαζομένων του, αλλά και των πάνω από 15.000 εργαζομένων άλλων κλάδων σε Φθιώτιδα, Εύβοια και άλλες περιοχές της Στερεάς Ελλάδας, που συνδέονται με τις δραστηριότητες της ΛΑΡΚΟ.