3 Οκτωβρίου 1993. Η Κατερίνα Γώγου αυτοκτονεί με χάπια και αλκοόλ, κλείνοντας έτσι έναν κύκλο 53 χρόνων, τον κύκλο της πιο ασυμβίβαστης Ελληνίδας ποιήτριας.
Σήμερα συμπληρώνονται 20 χρόνια από εκείνη την ημέρα, αντί όμως ενός «κλασσικού» αφιερώματος, βρήκαμε μια ιστορία όχι πολύ γνωστή σχετική με αυτήν, τοποθετημένη λίγους μήνες πριν το θάνατο της.
Ήταν το ’91 ή το ’92, ούτε ο ίδιος ο Παύλος θυμάται. Ο λόγος για τον Παύλο Παυλίδη, ο οποίος εκείνη την εποχή βρισκόταν στο Παρίσι, στη… μετάβαση από τα Μωρά στη Φωτιά στα Ξύλινα Σπαθιά. Εκεί γνώρισε ανθρώπους σημαντικούς για τη ζωή του, την Κατερίνα Γώγου, το Γιάννη Μήτση, ενώ έφτιαξε και ένα συγκρότημα, τους Drugstore Romeos, με τους οποίους πήρε σάρκα και οστά ο πρώτος, αγγλόφωνος δίσκος του, Βασιλιάς της Σκόνης.
Στην ιστορία μας όμως. Η Κατερίνα εκείνη την εποχή επρόκειτο να ανεβάσει μια παράσταση. Γνωρίζοντας πως ο Παύλος είναι μουσικός, οι δυο τους συζητούσαν ώστε να γράψει τη μουσική της παράστασης. Έτσι και έγινε, και το Last Call To Paris ξεκίνησε να γεννιέται στο χαρτί του Παύλου.
Η παράσταση λεγόταν Regina Rosas Amat, θα ήταν μια μουσικοθεατρική παράσταση, «παιδί» της Κατερίνας Γώγου και του Γιώργου Κορδέλλα. Τελικά η παράσταση έφτασε μόνο μέχρι τις πρόβες και οι ιδέες των δημιουργών της έμειναν στα χαρτιά, όπως και η μουσική του Παύλου.
Μερικούς μήνες αργότερα οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας είχαν επιστρέψει στην Ελλάδα, ο καθένας στη βάση του. Ο Παύλος κυκλοφορούσε την Ξεσσαλονίκη με τα Ξύλινα Σπαθιά, η Κατερίνα στην Αθήνα, γνωρίζοντας πως διένυε τους τελευταίους μήνες της ζωής της.
Όλοι οι άνθρωποι καταλαβαίνουν πότε πλησιάζει ο θάνατος, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ανθρώπους χαρισματικούς, όπως η Κατερίνα Γώγου. Μόνο που αυτή δεν τον φοβόταν, ήταν έτοιμη να τον αγκαλιάσει όπως και τον πόνο, την οργή, την απόγνωση και τα υπόλοιπα συναισθήματα που συνόδευαν το έργο της.
Στις 3 Οκτωβρίου του ’93 η Κατερίνα Γώγου βρέθηκε νεκρή στα Εξάρχεια, έπειτα από υπερβολική δόση χαπιών και αλκοόλ. Κάτι περισσότερο από μια δεκαετία αργότερα, το σωτήριον έτος 2004, ο Παύλος κυκλοφορεί την πρώτη του προσωπική δουλεία, Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα. Το τραγούδι Last Call To Paris συνοδεύεται από μια αφιέρωση, που αλλού, στην Κατερίνα Γώγου.
Στα πλαίσια του νέου αυτού άλμπουμ ο Παύλος Παυλίδης παραχώρησε συνέντευξη στο Γιάννη Κολοβό και την Καθημερινή, όπου, ερωτηθείς για την αφιέρωση, είπε: «Τη συνάντησα το ’91 ή το ’92 στο Παρίσι. Τότε η Γώγου σχεδίαζε μια παράσταση που δεν ανέβασε ποτέ. Το κομμάτι που της αφιερώνω γράφτηκε εκείνη την εποχή, για τη συγκεκριμένη παράσταση. Το είχα φυλάξει με σκοπό κάποτε να το κυκλοφορήσω. Την φράση που έδωσε και τον τίτλο του “Last Call to Paris”, την είχα ηχογραφήσει στο αεροδρόμιο, όταν από τα μεγάφωνα ακουγόταν η τελική αναγγελία για την πτήση προς Παρίσι. Oλα αυτά τα χρόνια βρισκόταν κάπου χαμένη στον υπολογιστή μου, μέχρι να τη βρω κατά τύχη και να ανασύρω και τη μελωδία του τραγουδιού. Ταυτόχρονα, στη βιβλιοθήκη ενός φιλικού σπιτιού στη Θεσσαλονίκη, ανακάλυψα μέσα σε ένα παλιό βιβλίο τα χειρόγραφα της Γώγου από το Παρίσι. Μου είχε πει, τότε, πως ήθελε να ονομάσει αυτή τη συλλογή ποιημάτων “Οδύσσεια”. Μόλις τα είδα συγκινήθηκα γιατί ήταν σαν να απευθυνόταν σε μένα από εκεί που τώρα βρίσκεται».
Αντί επιλόγου, ο καρπός αυτής της συνάντησης, που έμελλε να μείνει κρυφός για πάνω από μια δεκαετία.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.