Οι LEGO μιλούν στο 3pointmagazine.gr για το πως έχτισαν τουβλάκι-τουβλάκι, την πεποίθηση ότι το ρεμπέτικο είναι και πάλι παρών!
“Στις αρχές του 2011 οι Μιχάλης Κεχαγιάς και Γιάννης Μπάκος αποφάσισαν να μοιραστούν τις μουσικές τους επιρροές και παραστάσεις δημιουργώντας τους LEGO και συνθέτοντας ένα μουσικό παιχνίδι ακριβώς όπως έκαναν και μικροί παίζοντας με τα αγαπημένα τους τουβλάκια”. Κάπως έτσι περιγράφεται από τα ίδια της τα μέλη, η γέννηση μίας νέας μπάντας, η οποία για διαφορετικό προορισμό είχε βάλει πλώρη και εν τέλει σε διαφορετικά λημέρια περιπλανιέται. Από τα χωράφια της ροκ, έμπλεξε σε αυτά του ρεμπέτικου και όπως φαίνεται είναι αποφασισμένη σε αυτά να μείνει και αυτά να καλλιεργήσει.
Ένας βασικός λόγος, είναι πως πιστεύει ότι το σήμερα, μοιάζει με τα όσα διαδραματίστηκαν στη δεκαετία του ’30, όταν και πάλι η Ελλάδα διένυε μία από τις δυσκολότερες περιόδους της ιστορίας της σε όλα τα επίπεδα και κυρίως στο κοινωνικό. Τότε τη σημαία του ρεμπέτικου είχαν σηκώσει ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Μανώλης Χιώτης, η Ρόζα Εσκενάζυ και πολλοί-πολλοί ακόμα.
80 χρόνια αργότερα από την έναρξη της δεύτερης χρυσής περιόδου της πραγματικής ελληνικής ροκ όπως έχει αποκαλεστεί, “βλέπεις πως υπάρχει ένα νέο κύμα που στρέφεται προς αυτή την κατεύθυνση”, όπως μας δήλωσαν χαρακτηριστικά οι δημιουργοί του νεοσύστατου συγκροτήματος. Μεγαλύτερη απόδειξη; Ο δίσκος που μόλις κυκλοφόρησαν, τον οποίο παρουσίασαν το βράδυ της Πέμπτης (17/5) παρέα με τους Lexicon Project και για τον οποίο μιλούν στο 3pointmagazine.gr. Αναφέρονται ακόμα στην προσπάθεια που καταβάλλουν να φτάσει στα ηχεία όσων περισσότερων γίνεται, το πως αυτή προέκυψε και φυσικά τη νέα σελίδα που ανοίγει μία σκηνή, η οποία έμοιαζε μέχρι πρότινος να αποτελεί ανάμνηση.
Το ημερολόγιο, μας δείχνει έτος 2012. Και όμως αυτή τη στιγμή, έχω απέναντι μου μία μπάντα, η οποία έχει μόλις ξεκινήσει τη διαδρομή της στο Ρεμπέτικο…
Γιάννης Μπάκος: Η όλη προσπάθεια ξεκίνησε για βιοποριστικούς λόγους. Ξεκινήσαμε να παίζαμε ακουστικά οι δυο μας ένα τελείως διαφορετικό στυλ μουσικής και με ένα διαφορετικό όνομα. Τελικά όλα όσα σκεφτόμασταν στην αρχή δεν έγιναν ποτέ. Δεν έχει καμία σχέση με κάποια νέα μόδα. Όλα έγιναν τελείως φυσικά.
Μιχάλης Κεχαγιάς: Μία νύχτα σε μία συζήτηση μέσω internet, καταλήξαμε τελικά στο τι θέλουμε να κάνουμε. Σε μία φάση του «Ξέρεις τι γουστάρω να παίξω;» Ανταλλάξαμε μερικά τραγούδια και ήταν ένα κομμάτι του Τσιτσάνη. Μετά ακολούθησε ένα του Βαμβακάρη και σταδιακά γεννήθηκε το ύφος των LEGO.
Πώς αρχίσατε να βάζετε το ένα τουβλάκι πάνω στο άλλο;
Μ.Κ: Eίχα ένα μπαγλαμά και μου έκανε δώρο ο Γιάννης έναν τζουρά. Πέμπτη βράδυ τον είχα στα χέρια μου και μία μέρα μετά βγήκαμε και παίξαμε! Δεν είπαμε ποτέ πάμε να κάνουμε αυτό, μέχρι την τάδε ημερομηνία. Όλα προέκυψαν φυσικά και δεν εξελίχθηκαν εκτός των ορίων κάποιου προγράμματος.
Γ.Μ: Άμα έχεις προσέξει, κάθε φορά η playlist που είχαμε ήταν διαφορετική και πειραματιζόμασταν αρκετά, χωρίς να έχουμε προβάρει κάποια κομμάτια από αυτά. Αυτή η ελευθερία, μας έκανε να αισθανόμαστε καλά με αυτό που κάνουμε και να εξελίσσουμε κάτι χωρίς κάτι ή κάποιος να μας κυνηγά.
Το όλο εγχείρημα πότε ξεκίνησε; Διότι αν δεν κάνω λάθος ο πρώτος σας δίσκος κυκλοφόρησε ασυνήθιστα σύντομα…
Μ.Κ: Όλα ξεκίνησαν ουσιαστικά πριν 1 με 1,5 χρόνο. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Εμείς αυτό που προσπαθούμε να κατανοήσουμε είναι πως λειτουργεί όλη αυτή η παράλογη αγορά. Χωρίς ραδιόφωνα, εκτός από τα ιντερνετικά, χωρίς ουσιαστική προώθηση, επιχειρούμε να περάσουμε κάτι διαφορετικό. Κινούμαστε όμως στην εποχή μας. Ξέρουμε ότι δεν υπάρχουν ραδιόφωνα και το αντιμετωπίζουμε ως κάτι φυσιολογικό.
Γ.Μ: Όποτε παίζουμε προσπαθούμε να διαθέσουμε το υλικό μας στον κόσμο. Μοιράζουμε αρκετά cd στις συναυλίες μας και ό,τι γίνεται ουσιαστικά το κάνουμε από μόνοι μας.
H πρώτη σας και παρθενική μέχρι στιγμής δουλειά, ανταποκρίνεται σε αυτό το οποίο θέλατε να βγάλετε;
Μ.Κ: Είναι ακριβώς αυτό που ήμασταν εκείνη τη στιγμή.
Γ.Μ: Αυτός ακριβώς ήθελα να πω και εγώ. Οι επόμενες δουλειές που ετοιμάζουμε θα έχουν ένα ανάλογο ύφος, αλλά θα έχουν διαφορετικά στοιχεία. Πάντως, θεωρώ ότι αν και παρατηρούμε ότι αυτός ο δίσκος έχει επιρροές από παλαιότερες δεκαετίες, δεν είναι παλιομοδίτικος.
Με “πόση περηφάνια” βγάλατε αυτό τον δίσκο;
Γ.Μ: Νιώθω μεγάλη περηφάνια ναι. Οι σχέσεις μεταξύ μας είναι αληθινές και όλη αυτή η διαδικασία είναι πολύ όμορφη, του να ανταλλάζεις ακούσματα, του να κτίζεις κάτι λιθαράκι-λιθαράκι, με τον καθένα να βάζει τη δική του πινελιά. Στην αρχή ξεκίνησε κάπως δειλά, αλλά στη συνέχεια βρήκαμε το δρόμο μας και αυτό είναι το σημαντικό.
Μ.Κ: Νιώθω μία περηφάνια ξέρεις γιατί; Διότι η δική μας ιστορία δεν είναι παραμύθι. Ακούς για όλες τις μπάντες ότι ήταν μαζί από το σχολείο, αλλά δεν ισχύει σε πολλές περιπτώσεις.
Η ιδέα για το ρεμπέτικο πώς γεννήθηκε;
Γ.Μ: Ξεκίνησε με το κομμάτι 253. Στη συνέχεια ο Μιχάλης έφερε να δουλέψουμε τον “Μετανάστη” (στίχοι: Μαριλού Παπαγεωργίου) και αναρωτιόμασταν στην αρχή στο τι ακριβώς είναι το ρεμπέτικό και αν αυτό που φτιάχναμε είχε αυτά τα χαρακτηριστικά. Τελικά τα είχε.
Κρίνοντας από αυτό το κομμάτι, αλλά και από τις ζωντανές σας εμφανίσεις, στις οποίες έχω παρευρεθεί, διακρίνω ότι αφήνεται έντονες κοινωνικές αιχμές. Γενικά πώς σχολιάζετε το υπάρχον κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό; Ποια είναι η θέση των LEGO;
Μ.Κ: Είναι όπως ήταν το ’30. Ακριβώς έτσι! Δεν φοβόμαστε να γυρίσουμε στη δραχμή. Δεν φοβόμαστε να δούμε ποιες είναι οι ρίζες μας και να αντιμετωπίσουμε μία νέα κατάσταση, όσο δύσκολη και αν είναι.
Γ.Μ: Ο Αντωνάκης (Σαμαράς) είπε την επική ατάκα για ένα χώρο ότι βρίσκεται κάπου μεταξύ του σφυροδρέπανου και της αναρχίας (γέλια). Νομίζω ότι κάπου εκεί είμαστε και εμείς. Πιστεύουμε στη συλλογικότητα στη συνεργασία, ειδικά αυτή την περίοδο. Πρέπει να βοηθάει ο ένας τον άλλο και να μην βάζουμε τρικλοποδιές. Αυτό αφορά συνολικά τη σκηνή και το έβλεπες και το ’30 ότι ήταν πολλοί οι καλλιτέχνες που εναλλάσσονταν και προσέφεραν ουσιαστικά στο ρεμπέτικο ρεύμα. Το ίδιο θα ήταν ωραίο να γίνει και τώρα. Όχι ντε και καλά επειδή υπάρχει ανάγκη, αλλά με καλλιτέχνες που σου αρέσουν και θα ήθελες να συνεργαστείς μαζί τους.
Σε μουσικό επίπεδο, εκτός των στοιχείων του ρεμπέτικου έχετε συμπεριλάβει και από μεταγενέστερες σκηνές. Για παράδειγμα, έχω παρατηρήσει σε τραγούδι σας ένα riff των Offspring…
Γ.Μ: Επίσης κάτι που έγινε αυτόματα. Κάποια στιγμή θυμάμαι στο συγκεκριμένο περιστατικό ψάχναμε να δούμε τι θα παίξει το μπάσο. Ήρθε το παιδί μία μέρα πριν παίξουμε live και δυσκολευόμασταν να βρούμε κάτι. Ξεκίνησε να παίζει έναν ρυθμό, που μας έμοιαζε οικείος. Και πράγματι κάναμε μία τέτοια ιδιότυπη σύνθεση.
Κλείνοντας, αυτό το οποίο ήθελα να σας ρωτήσω είναι αν και κατά πόσο πιστεύετε πως χάρη και στη δική σας προσπάθεια φυσικά, αναγεννιέται μία μουσική σκηνή που είχαμε ξεχάσει…
Γ.Μ: Δεν ξέρουμε αν αναγεννιέται, αυτό θα φανεί. Πάντως τα σημάδια είναι θετικά. Το ρεμπέτικο το χρειαζόταν τότε ο κόσμος για να εκφραστεί και η ίδια ανάγκη υπάρχει και σήμερα. Σύντομα θεωρώ πως θα δείτε και άλλες μπάντες που θα έχουν μία παρόμοια λογική. Λίγη υπομονή ακόμα.
*Η φωτογραφία είναι της SeventhSwan
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.