Τις πρώτες μου ημέρες στη Λισαβόνα υπέθετα ότι ήταν μόνο δικό μου «κουσούρι» να συνδέω δρόμους, στενά και πλατείες με κάποια αντίστοιχα, κατά τη δική μου άποψη, της Ελλάδας. «Να σήμερα κατέβηκα κέντρο και αυτός ο δρόμος είναι ολόιδιος με την Ερμού» ή «ευτυχώς που αυτό το στενάκι μου θυμίζει την Αιόλου και έτσι θυμάμαι πάντα που πρέπει να στρίψω». Ένα μήνα μετά, όσους «ερασμίτες» και αν γνώρισα, κουβαλούσαν και αυτοί το ίδιο κουσούρι με μένα.
Τον πρώτο μου πορτογαλικό περίπατο τον έκανα σε μία κατά γενική ομολογία, αρκετά παρακμιακή αλλά και πολύ κεντρική λεωφόρο, την Almirante Reis, η οποία συνδέει τις φτωχογειτονιές με το κοσμικό κέντρο. Εκεί βρισκόταν το πρώτο μου προσωρινό διαμέρισμα και εκεί βρίσκεται και το δεύτερο, πιο μόνιμο και πολύ πιο οικείο. Την λεωφόρο Almirante Reis όμως, δεν την «αγάπησα» μόνο επειδή εκεί έκανα το πρώτο μου περίπατο σαν τουρίστας ή επειδή αναγκάζομαι να τη διασχίσω πολλές φορές καθημερινά, αλλά γιατί κάθε φορά που την περπατάω νιώθω σαν να βρίσκομαι πάλι πίσω στην Αθήνα και στην πολύβουη Πατησίων.
Τα πεζοδρόμιά της δε θυμίζουν τα καλοφτιαγμένα και σχεδόν πεντακάθαρα της υπόλοιπης Λισαβόνας, έχουν λακκούβες και γόπες. Τα μαγαζάκια της όχι μόνο δεν είναι «κυριλέ» και απλησίαστα, αλλά γεμάτα ζωή, με κάθε λογής αντικείμενο και ανθρώπους από όλες τις πλευρές του πλανήτη. Την τιμητική τους έχουν τα «κινέζικα», ένα-δύο σε κάθε στενό καθώς η νομοθεσία γλυτώνει τους ιδιοκτήτες τους από τους φόρους για τα πρώτα τρία χρόνια της λειτουργίας τους.
Η Almirante Reis είναι πολυπολιτισμική, γεμάτη από μετανάστες και συνεπώς γεμάτη και από ζωή. Σχεδόν στην μέση της υπάρχουν τα περίφημα “κεμπαπτζίδικα” από την Τουρκία, ενώ οι άκρες της κοσμούνται από δύο υπέροχες πλατείες.
Το βράδυ θα συναντήσεις πόρνες που περιμένουν τον επόμενο πελάτη τους και ναρκομανείς που σου ζητάνε λεφτά ή κάποιο τσιγάρο. Τις καθημερινές σπάνια θα τους συναντήσεις και αυτούς, καθώς μετά τα μεσάνυχτα η πόλη μετατρέπεται σε πόλη-φάντασμα. Σε πολλές γωνίες ζητιάνοι έχουν βρει το δικό τους, παγωμένο σπιτικό και άστεγοι στήνουν τα προχειροφτιαγμένα κρεβάτια τους δίπλα στις τεράστιες καθολικές εκκλησίες της περιοχής.
Λίγο πριν το τέλος της, ο κήπος Alameda Dom Afonso Henriques είναι συνάμα το πιο όμορφο σημείο της. To μάτι σου χάνεται στο πράσινο από το γρασίδι και καταφέρνει να «ξυπνήσει» μονάχα όταν αντικρίζει το τεράστιο και επιβλητικό σιντριβάνι, «Fonte Luminosa» (πηγή φωτός). Όλη η έκταση κτίστηκε προς τιμήν του πρώτου βασιλιά της Πορτογαλίας, από τον οποίο άλλωστε πήρε και το όνομά της. Το σιντριβάνι από την άλλη δικαιώνει πλήρως το όνομά του καθώς το βράδυ πλημμυρίζει από φως και από ζευγαράκια που καταλαμβάνουν κάθε του παγκάκι.
Σχεδόν κανείς δεν θα προτιμήσει να κάνει την πρωινή ή ακόμη περισσότερο, τη νυχτερινή του βόλτα στη συγκεκριμένη λεωφόρο. Τα στενάκια της και οι άνθρωποί της όμως είναι τόσο αληθινοί που δύσκολα δεν θα παρατηρήσεις την ανεπιτήδευτη ομορφιά της.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.