Στα 50 της χρόνια η συγγραφέας Λι Ίσραελ ζούσε μαζί με την άρρωστη γάτα της και με τα βίας τα έβγαζε πέρα. Πνιγμένη στα χρέη, το αλκοόλ, τους απλήρωτους λογαριασμούς και τα τρέχοντα έξοδα που αυξάνονταν, στηρίζονταν αποκλειστικά στη βοήθεια της πρόνοιας καθώς τα βιβλία της δεν πωλούσαν πια.
Και ενώ κάποτε η καριέρα της είχε μόνο ανοδική πορεία και επιτυχίες, το 1990 η Ίσραελ όχι μόνο δεν είχε καμία πρόταση για βιβλίο, αλλά δεν μπορούσε καν να κρατήσει μια απλή δουλειά συντάκτη. Ήταν τότε που αποφάσισε να περάσει από την συγγραφή στην πλαστογραφία…
Στην κορυφή των New York Times
Αμέσως μετά την αποφοίτησή της από το Πανεπιστήμιο του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, η Λι Ίσραελ ξεκίνησε την καριέρα της, το 1960, ως freelancer δημοσιογράφος σε περιοδικά και εφημερίδες. Έγραψε κυρίως για την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το θέατρο και έδινε άρθρα της στην Νew York Times και το Esquire. Το 1972 γράφει το πρώτο της βιβλίο, μια βιογραφία της ηθοποιού Ταλούλα Μπανχάντ που είχε πεθάνει μόλις το 1968. Το βιβλίο θα γνωρίσει μεγάλη επιτυχία και αναγνώστες και κριτικοί θα επαινέσουν την γραφή της και τις άγνωστες ιστορίες που περιέλαβε. Λίγα χρόνια μετά, το 1979, η Ίσραελ γράφει τη βιογραφία μιας άλλη διάσημης, της δημοσιογράφου και πανελίστριας Ντόροθυ Κιλγκαλλεν. Το δεύτερο βιβλίο γνώρισε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία από το πρώτο της, καθώς έφτασε στην λίστα με τα μπεστ σέλερ των New York Times.
«Δεν είχα γνωρίσει τίποτε άλλο στην καριέρα μου παρά μόνο επιτυχίες» θα γράψει χρόνια αργότερα στην δική της αυτοβιογραφία.
Όμως η επιτυχία δεν κράτησε πολύ.
«Έκανα ένα λάθος»
Το 1983 ο εκδοτικός οίκος Macmillan Publishing της δίνει μια προκαταβολή για να γράψει την βιογραφία της αμερικανίδας επιχειρηματία και συνιδρυτή του κολοσσού καλλυντικών Estee Lauder, Εστέ Λόντερ. Σύμφωνα με την Ίσραελ, καθώς η βιογραφία θα ήταν ανεξάρτητη η Λόντερ προσπάθησε να αποτρέψει την Ίσραελ από το να την γράψει. Της προσέφερε μάλιστα και χρήματα ώστε να την σταματήσει. Η Ίσραελ αρνείται και η Λόντερ αποφασίζει να βγάλει την αυτοβιογραφία της την ίδια περίοδο με της Ίσραελ.
«Αντί να δεχτώ μια προσφορά από την γυναίκα που ήταν τόσο πλούσια όσο η Όπρα σήμερα, έγραψα ένα κακό και ασήμαντο βιβλίο. Έκανα ένα λάθος.» θα πει χρόνια αργότερα η Ίσραελ.
Το βιβλίο θάφτηκε από τους κριτικούς και όπως ήταν φυσικό δεν κατάφερε να ανταγωνιστεί την εγκεκριμένη αυτοβιογραφία της Λόντερ. Ήταν το τέλος για την Ίσραελ και την επιτυχημένη καριέρα της.
Θα μπορούσες να με συγχωρέσεις;
Πέντε χρόνια μετά την παταγώδη αποτυχία του βιβλίου της, η Ίσραελ δεν μπορεί να βρει καμιά δουλειά, ενώ απεχθάνεται την δουλειά γραφείου, την οποία θεωρούσε μισθωτή σκλαβιά και λυπόταν όσους είχαν αυτή τη μοίρα. Η καριέρα της έχει τελειώσει προ πολλού, τα έξοδα και τα χρέη όμως όχι.
«Συνέβη κάπως σταδιακά, όπως όλα τα κακά γίνονται» θα γράψει αργότερα για το έγκλημά της.
Μια ημέρα, και ενώ διαβάζει στην Εθνική Βιβλιοθήκη κάποια γράμματα διάσημων καλλιτεχνών κρύβει κάποια παλιά γράμματα της τραγουδίστριας και ηθοποιού Φάννυ Μπρίς που είχε γράψει στον αγαπημένο της. Καταφέρνει με την βοήθεια μιας παλιάς γραφομηχανής να προσθέσει και κάποια πιο πιπεράτη πρόταση σε ορισμένα με σκοπό να ανεβάσει την τιμή της αξίας τους. Έτσι κερδίζει 40 δολάρια για το κάθε κομμάτι – ποσό διόλου ευκαταφρόνητο- και ανακαλύπτει τον τρόπο που θα την κάνει να ανακάμψει οικονομικά, καθώς ξεκινά τη συστηματική πλαστογράφηση γραμμάτων, αυτή τη φορά ακόμα πιο γνωστών προσώπων, συνήθως συγγραφέων.
«Για πρώτη φορά, μετά από καιρό, είχα κάποια ψιλά στην τσέπη του τζιν μου» θα εκμυστηρευτεί για το τέλειο έγκλημά της.
Αγοράζει παλιό χαρτί και παλιές γραφομηχανές ώστε να ταιριάζουν με την εκάστοτε εποχή που είχαν γραφτεί τα γράμματα και γράφει για περιστατικά που όντως είχαν συμβεί στη ζωή των προσωπικοτήτων στα οποία ανήκαν τα γράμματα. Κοπιάρει τις υπογραφές των διάσημων και το ύφος γραφής τους, η δουλειά θα χαρακτηριστεί από το FBI «καταπληκτική».
Θα πλαστογραφήσει πάνω από 400 γράμματα των Χέμινγουει, Ο’ Νηλ, Μπόγκαρντ, Λουίς Μπρούκ κλπ πουλώντας το καθένα από αυτά 180 δολάρια.
Η αρχή του τέλους
Ήταν ένας αμερικανός ντίλερ που κατάλαβε ότι το γράμμα της Ντόροθυ Πάρκερ που του είχε πουλήσει η Ίσραελ ήταν πλαστό. Εξοργισμένος την απειλεί ότι θα προσφύγει στην δικαιοσύνη. Η Ίσραελ σταματάει την πλαστογραφία και αρχίζει να κλέβει τα αυθεντικά γράμματα από βιβλιοθήκες αφήνοντας στην θέση τους πλαστά. Μάλιστα, έβαλε έναν φίλο της να τα πουλάει ώστε να μην φαίνεται η ίδια.
Ήταν ο εκτιμητής Ντέιβιντ Λόουνενχετζ και ένα γράμμα του Έρνεστ Χέμινγουει αυτά που θα αποκάλυπταν ολόκληρη την κομπίνα της Ίσραελ. Ο Λόουνενχετζ ανακάλυψε πως το γράμμα άνηκε στην συλλογή της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Κολούμπια οπότε και πήρε τηλέφωνο για να το επιβεβαιώσει. Ήταν 1993. Το δικαστήριο επέβαλλε στην Ίσραελ 5 χρόνια κάθειρξης, την οποία εξέτισε υπό κατ΄ οίκον περιορισμό και με αναγκαστική απεξάρτηση από το αλκοόλ.
Το έγκλημά της θα γίνει η μεγαλύτερη και πιο γνωστή επιτυχία της και θα της αποφέρει και αργότερα κέρδος, καθώς θα βγάλει την «αυτοβιογραφία του εγκλήματος της». Η Ίσραελ θα πεθάνει το 2014, αλλά η ιστορία της θα μεταφερθεί μέχρι και στην μεγάλη οθόνη. Συγκεκριμένα, η ταινία «Θα μπορούσες να με συγχωρέσεις;» (που θα προβληθεί από αυτή την Πέμπτη στους ελληνικούς κινηματογράφους) μεταφέρει την ιστορία της Ίσραελ, με την ηθοποιό Μελίσα ΜακΚάρθι στον πρωταγωνιστικό ρόλο και υποψήφια για Όσκαρ ερμηνείας.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.