Νομίζω ότι έχουμε περιπλέξει κάπως τα πράγματα. Και μάλιστα περισσότερο από ό,τι θα έπρεπε.
Οι άνθρωποι στις μέρες μας φέρονται να μιλούν και να επικοινωνούν περισσότερο και μάλιστα με κάθε μέσο, αλλά το κάνουν μόνο για πράγματα που δεν τους αφορούν. Τόσες λέξεις και τόσα φυλακισμένα νοήματα που είναι αδύνατον να ξεχωρίσεις την εξομολόγηση από τη συγκάλυψη.
Παρά τη φαινομενική επικοινωνία, κλεινόμαστε όλο και περισσότερο στον εαυτό μας και καταλήγουμε να μιλάμε μόνο σε αυτόν. Του λέμε τι μας πείραξε στη συμπεριφορά ενός άλλου, αλλά ποτέ στον ίδιο. Του διηγούμαστε τι θα περιμέναμε από εκείνον, αλλά στον ίδιο ποτέ. Λέμε στον εαυτό μας ότι δεν μας καταλαβαίνει κανείς, γιατί πολύ απλά δεν δώσαμε ποτέ την ευκαιρία σε κάποιον άλλο να το κάνει. Έχουμε παράπονα, σκέψεις και συναισθήματα που δεν εκφράσαμε και που γιγαντώνονται σε μοχθηρά τέρατα που κατατρώνε το «μέσα» μας και δημιουργούν αγερφύρωτες αποστάσεις μεταξύ μας. Ερωτευτήκαμε και απορρίψαμε πρώτα από όλα εμάς τους ίδιους, και ύστερα μας απέρριψε εκείνος επειδή ποτέ δεν του είπαμε.
Χρησιμοποιούμε λέξεις μόνο για να κρύβουμε.
Λέξεις γεμάτες σιωπή.
Αναρωτιέμαι γιατί μεγαλώνοντας η πανοπλία μας γίνεται άφθαρτη από τις αγγυλώσεις, τα πείσματα και τους εγωισμούς. Ακόμη και μέσα σε μια πανοπλία, το σώμα φθείρεται από την έλλειψη του αέρα.
Βλέπεις φιλίες χρόνων να χάνονται κάπου στο χρόνο, έρωτες να εξασθενούν, ανθρώπους που θέλαμε να κρατήσουμε στη ζωή μας και τους αφήσαμε να φύγουν. Δεν ήταν ότι δεν τους μιλήσαμε, μα και βέβαια το κάναμε. Ήταν επειδή δεν είπαμε όλα όσα θα θέλαμε πράγματι να πούμε. Αντιπάθειες που δεν έγιναν ποτέ συμπάθειες, μόνο και μόνο επειδή δεν τους δώσαμε τον κατάλληλο χώρο και χρόνο.
Γεμίσαμε άχρηστες λέξεις, ανούσιες συζητήσεις. Εθιστήκαμε στην ευκολία. Το να λες όσα έχεις να πεις είναι δύσκολο, το να εκφράζεσαι είναι μια πρόκληση. Απαιτούμε από τους άλλους να μας καταλάβουν, χωρίς να αναρωτηθούμε ποτέ γιατί άραγε δεν μας καταλαβαίνουν.
Με φοβίζουν οι άνθρωποι που δεν μιλούν.
Όσο πιο βαθύ είναι ένα ποτάμι, λένε, τόσο λιγότερο ακούγεται. Αν κρύβει μέσα του γαλήνια νερά ή θηρία έτοιμα να σε κατασπαράξουν δεν το ξέρεις. Τα κύματα στις ακτές, από την άλλη, πάντα με κάποιο τρόπο τα συναντάμε.
Ακόμη και στο μεταίχμιο στεριάς και θάλασσας, στην ακτή, που δεν είναι ούτε στεριά, ούτε θάλασσα, βρισκόμαστε πάντα εκεί.
Και πώς αλλιώς; Αφού τα βαθιά πελάγη είναι μόνο για τους θαλασσοπόρους και τους πνιγμένους.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.