9 Μάη του 1976… η γερμανική αστική δημοκρατία του σοσιαλδημοκράτη Χέλμουτ Σμιτ, δολοφονεί την Ουλρίκε Μάινχοφ, αποδεικνύοντας, γι΄ ακόμη μια φορά, ότι το Κράτος (ναι, αυτός ο μηχανισμός παραγωγής βίας πολλαπλών επιπέδων), αστικό ή “μη”, έχει συνέχεια…
Για αυτοκτονία μίλησαν κάποιοι, χα! ώστε «αυτοκτονία»; Γιατί όχι, αναρωτιέται ο δολοφόνος… εξάλλου αυτή έχει πολλαπλά επίπεδα και πολλές φορές αυτά δεν διακρίνονται και τόσο από την δολοφονία.
Η εικόνα όχι απλά δεν ξεθωριάζει, όπως θα περίμεναν πολλοί θιασώτες του τρομολαγνικού αστικού κράτους, αλλά υπάρχει εκεί σαν κάδρο τρομακτικό για κάποιους (βλ. όμιλος Axel Springer και λοιπά παράγωγα), σαν κάδρο αγγελικό στην αντίπερα όχθη.
Η Ουλρίκε σκεφτόταν και αυτό δεν άρεσε, η Ουλρίκε ερωτευόταν και αντιστεκόταν. Ούτε αυτό άρεσε… Η Ουλρίκε έγραφε λέξεις, αυτό κι αν δεν άρεσε… Η Ουλρίκε ήταν αυτό που τρέμει η «ησυχία»: ο θάνατός της!
Η αστική φινέτσα πάει περίπατο. Έτσι γίνεται συνήθως μπροστά στον κίνδυνο. Θάνατος με κάθε τρόπο… να μπορεί να φανεί και αυτοκτονία, ακόμα καλύτερα… Ε όχι και να διαλύσουν την όμορφη αστική γερμανική δημοκρατία ένα τσούρμο αλήτες και μια δημοσιογράφος. Κακό παράδειγμα…
Την Ουλρίκε την σκότωσαν, όπως επιχείρησαν να κάνουν λίγα χρόνια πριν με τον Ντούτσκε (ίσως να ήταν και ένας από τους λόγους που «ανάγκασαν» την ομάδα να πάρει τα όπλα), όπως έκαναν λίγο αργότερα με τον Αντρέας, την Γκούντρουν, τον Ράσπε ή όπως έκαναν αρκετές δεκαετίας πριν με την μικρή κόκκινη Ρόζα και τον Καρλ, η τότε γερμανική αστική δημοκρατία του (επίσης) σοσιαλδημοκράτη Φρίντριχ Έμπερτ…
Αλλά είπαμε: το Κράτος έχει συνέχεια…
Σκόρπιες θύμησες για την Ουλρίκε, «κλέβοντας λέξεις» από την απολογία της:
ΟΝΟΜΑ: Ουλρίκε
ΕΠΩΝΥΜΟ: Μάινχοφ
ΓΕΝΟΥΣ: Θηλυκού
ΗΛΙΚΙΑ: Σαρανταενός χρονών…
Ναι! Είμαι παντρεμένη.
Έκανα δύο παιδιά με καισαρική.
Ναι είμαστε χωρισμένοι με τον άντρα μου.
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: Δημοσιογράφος
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ: Γερμανίδα
Συγκρούστηκα με την άρχουσα τάξη και τους νόμους της που τους έχει προστάτες της, για να μπορεί να εκμεταλλεύεται και να κάνει κουμάντο σε όλα, στα πάντα. Ακόμα και στο ίδιο το μυαλό μας, στις σκέψεις μας, τα λόγια μας, τα συναισθήματά μας, τη δουλειά μας, τον τρόπο που μας αρέσει να αγαπάμε ή να κάνουμε έρωτα, ολόκληρη τη ζωή μας. Γι’ αυτό με κλείσατε εδώ μέσα αφεντικά του κράτους δικαίου.
Φυσικά όλοι είναι ίσοι απέναντι στους νόμους σας, εκτός απ’ αυτούς που δεν συμφωνούν με τα ιερά σας και τα όσια. Εσείς είστε που υποβιβάσατε τη γυναίκα. Ό,τι λοιπόν μου στερήσατε τόσα χρόνια σα γυναίκα, μου το προσφέρεται τώρα: ΙΣΗ ΠΟΙΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ.
Τι ειρωνεία! Σας ευχαριστώ! Με ανταμείψατε με το νόμισμα της πιο σκληρής φυλάκισης. Απομόνωση και κρύο μέσα σε μια φυλακή νεκροταφείο. Στην ποινή δηλαδή της εξόντωσης των αισθήσεών μου. Πόσο ευγενική έκφραση θα ήταν να ‘λεγα ότι με θάψατε ζωντανή σ’ ένα τάφο. Λευκό το κελί, οι τοίχοι, λευκά τα κουφώματα, η πόρτα περασμένη με σμάλτο, για να μην πω και το αποχωρητήριο, ο φωτισμός με νέον; λευκός κι αυτός- κι αναμμένες λάμπες μέρα-νύχτα. Πότε επιτελούς είναι μέρα και πότε νύχτα; Πώς θα το μάθω; Απ’ τη χαραμάδα του παραθύρου περνάει πάντα το ίδιο λευκό φως, ψεύτικο κι αυτό, σαν το παράθυρο που είναι ψεύτικο κι αυτό, ίδια ψεύτικος κι ο δόλιος ο χρόνος που μ’ έχετε φυλακισμένη εδώ σ’ ένα λευκό ατελείωτο…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.