«Το θάρρος απαιτεί θάρρος παντού» Μίλισεντ Φόσετ
Ανάμεσα στον Γουίστον Τσόρτσιλ, τον Μαχάτμα Γκάντι και τον Νέλσον Μαντέλα που αγέρωχα στέκονται δεκαετίες τώρα στην πλατεία του Κοινοβουλίου, έξω από το Βρετανικό Κοινοβούλιο, για πρώτη φορά μια γυναίκα θα σταθεί πλάι τους. Και όχι μια απλή γυναίκα. Μια φεμινίστρια, μια σουφραζέτα, μια αγωνίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών και κυρίως για το δικαίωμα της γυναίκα στο να ψηφίζει. Το όνομά της, Μίλισεντ Γκάρετ Φόσετ.
Η Μίλισεντ θα αποτελέσει μια από τις πρώτες στον γυναικείο αγώνα για ίσα δικαιώματα και θα έχει βασικό ρόλο στην δημιουργία της οργάνωσης «London National Societies for Women’s Suffrage».
Η Μίλισεντ Φόσετ γεννήθηκε το 1847 και ήταν ένα από τα δέκα παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας της ήταν ένας εύπορος επιχειρηματίας και πολιτικός και η ενασχόληση με τα κοινά ήταν κάτι το οποίο γοήτευε την Μίλισεντ από πολύ μικρή ηλικία. Όταν ήταν 12 χρονών στάθηκε στο Λονδίνο να μείνει με την αδελφή της Ελίζαμπεθ Γκάρετ Άντερσον, η οποία αποτέλεσε το πρότυπο της. Η Ελίζαμπεθ ήταν η πρώτη γυναίκα γιατρός της Βρετανίας. Η ίδια άρχισε τους αγώνες της από τα 19 της χρόνια όταν ξεκίνησε να μαζεύει υπογραφές προκειμένου να αποκτήσουν οι γυναίκες δικαίωμα ψήφου. Η Φόσετ παντρεύτηκε τον Χένρι Φόσετ, έναν καθηγητή οικονομικών του Κέμπριτζ ο οποίος είχε χάσει την όραση του σε ένα ατύχημα με όπλο και ο οποίος βρέθηκε δίπλα της σε όλους τους αγώνες που έδινε για ίσα δικαιώματα.
Η Φόσετ πάλεψε για την ανώτατη βαθμίδα μόρφωσης των γυναικών και το δικαίωμα παρουσίας τους στα Πανεπιστήμια, καθώς και για την κατάργηση των γάμων ανάμεσα σε παιδιά, φαινόμενο πολύ συνηθισμένο σε αποικίες της Βρετανίας όπως οι Ινδίες. Διαδραμάτισε βασικό ρόλο στην οργάνωση «London National Societies for Women’s Suffrage», της οποίας έγινε πρόεδρος το 1890.
Η Φόσετ εκστρατείας με την έκδοση φυλλαδίων, την οργάνωση συναντήσεων και την παρουσίαση αιτημάτων. Ωστόσο, η εκστρατεία δεν απέδωσε καρπούς. Το 1903 η Έμελιν Πάνκχερστ ίδρυσε μια νέα οργάνωση, την Κοινωνική και Πολιτική Ένωση Γυναικών (Women’s Social and Political Union). Η Πάνκχερστ πίστευε πως η οργάνωση, για να δει αποτελέσματα, έπρεπε να γίνει πιο ριζοσπαστική και αγωνιστική.
Σε αντίθεση με τις σουφραζέτες που τάσσονταν υπέρ της “άμεσης δράσης” στον αγώνα τους, έσπαγαν βιτρίνες ή πυρπολούσαν κτίρια, η Μίλισεντ Φόσετ είχε υιοθετήσει μη βίαιες μεθόδους για να πετύχει τον στόχο της.
Αν και οι δύο προσωπικότητες και όχι μόνο αυτές έδωσαν την ζωή τους για τα δικαιώματα των γυναικών τελικά το βρετανικό Κοινοβούλιο αποφάσισε να τιμήσει την Φόσετ, με ένα άγαλμα στην πλατεία του Κοινοβουλίου. Ακόμα και έτσι ακόμα και τώρα (αιώνες μετά τους αγώνες τους) η κίνηση δεν παύει να αποτελεί μια δικαίωση για εκείνες τις γυναίκες που κάποτε είχαν το θάρρος να διεκδικήσουν το (σημερινό) αυτονόητο.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.