Περπατάω στους δρόμους της Αθήνας και βλέπω αστέγους, ανθρώπους να ψάχνουν μέσα στα σκουπίδια, ανθρώπους να ζητάνε έστω 50 λεπτά, άλλους να παραμιλούν και άλλους να λένε ότι έχασαν τη δουλειά τους…
Τέτοιες εικόνες έχουν γίνει πια καθημερινότητα… και το σπουδαιότερο είναι το γεγονός ότι πλέον απλά μουδιάζω όταν τις αντικρίζω. Ούτε φοβάμαι, ούτε θλίβομαι…
Θυμάμαι μόνο μία εικόνα με είχε σοκάρει… πριν λίγες μέρες είδα στην Ομόνοια έναν άντρα, γύρω στα 40, να πιάνει ένα πακέτο τσιγάρων από το πεζοδρόμιο για να δει αν είναι άδειο και τελικά, λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, να καπνίζει μία γόπα ουσιαστικά από έναν περαστικό που την έριχνε κάτω.
Χθες έκλεισα τα 19 μου χρόνια, σε ένα χρόνο θα κλείσει ο κύκλος μίας ακόμη δεκαετίας… μίας δεκαετίας με έντονες αναμνήσεις, με καθοριστικές επιλογές για τη ζωή και την προσωπικότητά μου, με σημαντικές αλλαγές στην καθημερινότητά μου. Ποτέ, όμως, δεν πίστευα ότι όντας 19 θα αντικρίζω καθημερινά εικόνες φτώχειας και εξαθλίωσης, θα βιώνω τις συνέπειες μιας συγκεκριμένης πολιτικής πολλών ετών που οδήγησε σήμερα να βλέπουμε ανθρώπους με σκυμμένα τα κεφάλια από τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
Αν έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά θα δούμε πολλές τέτοιες εικόνες. Υπάρχει και η αντίπερα όχθη, βέβαια, για την οποία χρειάζεται πάλι να παρατηρούμε και όχι απλά να βλέπουμε… Η αντίπερα όχθη είναι οι αφίσες αλληλεγγύης, οι ανοιχτές συνελεύσεις των δήμων, το εισιτήριο που δίνει ο ένας επιβάτης στον άλλον στο μετρό, η βοήθεια που προσφέρει κάποιος σε έναν τυφλό στο δρόμο, σε ένα μετανάστη και σε οποιονδήποτε άνθρωπο που χρειάζεται τη βοήθεια όλων μας.
Τέτοιες εικόνες σου θυμίζουν ότι το φιλότιμο, η αλληλεγγύη και το όνειρο για κάτι διαφορετικό δεν είναι μία ουτοπία, αλλά μία πραγματικότητα. Το ζητούμενο είναι αν θα μπορέσει ποτέ αυτή η πλευρά της πραγματικότητας να αποτελέσει την κυρίαρχη εικόνα της ζωής μας. Αυτή τη στιγμή ίσως η αντίπερα όχθη αποτελεί τα λιγότερα κομμάτια του παζλ της κοινωνίας στην οποία θα επιθυμούσαμε να ζήσουμε.
Επειδή, όμως, τα πράγματα και οι καταστάσεις δεν αλλάζουν με υποθέσεις ή με προσευχές, το στοίχημα πλέον είναι να αφήσουμε στην άκρη τα «αν», τα «μακάρι» και τα «ίσως» και να βάλουμε ο καθένας το δικό του κομμάτι στο παζλ, με στόχο όχι το προσωπικό μας όφελος, αλλά τη δημιουργία μίας κοινωνίας από την αρχή, με αληθινή και ουσιαστική ελευθερία, με δικαιώματα όχι για την επιβίωση, αλλά για τη ζωή όλων μας.
Ονομάζομαι Μαρία και βαδίζω σιγά σιγά στα 20 χρόνια. Μπορεί η ηλικία μου να είναι η αιτία του τρόπου σκέψης μου και να σας φαίνονται άτοπα ή μη πραγματοποιήσιμα όλα αυτά. Κάποιοι μεγαλύτεροι, μάλιστα, μού λένε ότι λόγω ηλικίας νομίζω πως τα ξέρω όλα και κάνω την «επανάστασή» μου, αλλά σε λίγα χρόνια θα αλλάξω κι εγώ… όπως έκαναν και οι ίδιοι.
Αυτή είναι η παράδοση; Η ιστορία δεν θα αλλάξει ποτέ; Αυτό που γνωρίζω σίγουρα είναι ότι σίγουρα δε γνωρίζω τα πάντα, ίσως να γνωρίζω και ελάχιστα. Κάθε μέρα ανατρέπονται πολλά από τα πιστεύω μου. Αυτό, όμως, για το οποίο δε θα πάψω ποτέ να πιστεύω και για το οποίο θα αγωνίζομαι μέχρι τέλους είναι η αλλαγή για μία κοινωνία με ελευθερία και δικαιώματα ισότιμα για όλους, για μία κοινωνία που δε θα βλέπω ανθρώπους με σκυμμένα τα κεφάλια από τα προβλήματα και το φόβο, αλλά με μία πυρωμένη θέληση για ζωή…
Υ.Γ. Στην τελική, τι καλύτερο ξέρουν όλοι αυτοί που έχουν το σύνδρομο του καναπέ; Τίποτα. Κανένας δεν είναι ειδικός και ποτέ κανένας δεν πρόκειται να γίνε. Αυτό που μένει στο τέλος είναι τι κάνεις για όλες αυτές τις εικόνες που συναντάς καθημερινά, αν δεν έχεις κλείσει τα μάτια…
*Αναδημοσίευση από το www.trollradio.gr
(11/12/2011)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.