Το Moonlight του Barry Jenkins αποτελεί αναμφίβολα τη φετινή μεγάλη κινηματογραφική έκπληξη. Με ελάχιστο budget, από αουτσάιντερ κατάφερε να κερδίσει τόσο τις επιτροπές των ανά τον κόσμο, κινηματογραφικών φεστιβάλ ( Oscars, Golden Globes, t.i.f.f. ) , όσο και τους θεατές στις χώρες που έχει προβληθεί. Ποια είναι όμως η συνταγή του Barry Jenkins, που με τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, κατάφερε να δημιουργήσει τέτοια αίσθηση;
Στο “Moonlight” o Jenkins, μέσα στο χρονικό πλαίσιο των 16 χρόνων, καταγράφει την ιστορία του Σαϊρόν, ενός αγοριού που μεγαλώνει σε ένα γκέτο για μαύρους στο Μαϊάμι των Η.Π.Α. Ο σκηνοθέτης κάνει τρείς στάσεις στη ζωή του, δημιουργώντας τρία βασικά κεφάλαια. Στο πρώτο συναντάμε το Σαϊρόν σαν ένα αδύναμο και κλειστό δεκάχρονο αγόρι, στο δεύτερο σαν ένα μπερδεμένο έφηβο και στο τρίτο σαν έναν, ενήλικα πλέον, έμπορο ναρκωτικών.
Μέσα σ’ αυτό το διάστημα ο Σαϊρόν έρχεται σε επαφή με πρόσωπα που θα καθορίσουν σημαντικά τη προσωπικότητα του. Τη σκληρή και εθισμένη στα ναρκωτικά μητέρα του, ένα ζευγάρι εμπόρων ναρκωτικών που θα τον πάρει υπό την προστασία του και τον Κέβιν, ένα συμμαθητή του με τον οποίο θα συνδεθεί με μια δυνατή φιλία που θα λάβει ερωτικές προεκτάσεις.
Το “Moonlight” έρχεται δυναμικά στα κινηματογραφικά πράγματα, δικαιώνοντας το παραγκωνισμένο, τα τελευταία δύο χρόνια, “μαύρο σινεμά».
Γυρισμένο σ’ ένα από τα πρώτα γκέτο που έχτισε η αμερικανική κυβέρνηση για μαύρους, καταθέτει ένα ζωντανό πορτρέτο του σύγχρονου αφροαμερικάνου. Σε μια Αμερική όπου η πολιτεία , ιδιαίτερα τη τελευταία τετραετία, έχει μάθει να καλύπτει τα προβλήματα των μειονοτικών κοινωνικών ομάδων, το “Moonlight” ξύνει την επιφάνεια.
Παρόλα αυτά η επιτυχία της ταινίας έγκειται στο γεγονός ότι ο δημιουργός της δε θέλει να κάνει στρατευμένη τέχνη ( όπως πρόσφατα είδαμε στο “I, Daniel Blake” από τον Ken Loach ). Ο Jenkins δε θέλει να προκαλέσει πόνο στο θεατή, αφηγούμενος την ιστορία ενός μαύρου και ταυτόχρονα γκέι με φόντο ένα σκληρό και κλειστό περιβάλλον. Αντίθετα με νηφαλιότητα προβαίνει σε μια προσπάθεια ψυχογράφησης του κεντρικού χαρακτήρα. Με ήρεμη ματιά και αποφεύγοντας όλες τις μελοδραματικές παγίδες που κρύβει το θέμα, οδηγεί τον Σαϊρόν σε ένα εσωτερικό ταξίδι. Μέσα σε μια κοινωνία που με ευκολία του τοποθετεί “ταμπέλες”, o ήρωας της ταινίας ψάχνει αδιάκοπα τη προσωπική του ταυτότητα. Ο Jenkins θέλει να τονίσει το χαρακτήρα της διαφορετικότητας. Ο ήρωας του είναι διαφορετικός, σαν ομοφυλόφιλος, μέσα στο γκέτο που μεγαλώνει και ταυτόχρονα διαφορετικός, σαν μαύρος μέσα στην ίδια του τη χώρα. Αυτή τη διαφορετικότητα είναι που καλείται ο Σαϊρόν να αναγνωρίσει και να αποδεχτεί. Η ίδια διαφορετικότητα που καλείται να αποδεχτεί η Αμερική σήμερα.
Το εσωτερικό ταξίδι του Σαϊρόν συνοδεύει εξαιρετικά τόσο η φωτογραφία όσο και η μουσική της ταινίας. Οι συναισθηματικά φορτισμένες εικόνες, με μια ονειρική διάθεση, έρχονται να ισορροπήσουν το σκληρό θέμα της ταινίας. Με έντονο το γαλάζιο χρώμα σε κάθε πλάνο η εικόνα πείθει το θεατή πως “τα μαύρα αγόρια κάτω από το φεγγάρι δείχνουν μπλέ”.
Το “Μoonlight” είναι μια ιστορία για την ίδια τη ζωή. Μια από αυτές τις ιστορίες με καθημερινούς ήρωες, που δε βλέπουμε συχνά στην μεγάλη οθόνη.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.