Ήταν απελπιστικά μόνος. Είχε πείσει τόσο πολύ τον εαυτό του πως δεν χρειάζεται άλλους ανθρώπους γύρω του, που έφτασε στο σημείο να μην τους χρειάζεται πράγματι. Δεν τους άντεχε. Του φαίνονταν αποκρουστικοί.
Η απομόνωση από τον κόσμο γύρω σου, αναγκαστικά καταλήγει σε υπερβολική ενασχόληση με τον εαυτό σου και μόνο. Με αυτόν κοιμάσαι, με αυτόν ξυπνάς, με αυτόν συζητάς, με αυτόν γελάς και κλαις. Γίνεσαι ο μοναδικός φίλος του εαυτού σου. Και η μοναδικότητα αναγκαστικά καταλήγει σε εξιδανίκευση. Επομένως, γίνεσαι ο καλύτερος φίλος του εαυτού σου. Και ας μην είσαι. Έχεις άλλη επιλογή;
Όπως συμβαίνει σε όλες τις σχέσεις λίγο πολύ, πολλές φορές προσπαθούμε να «τελειοποιηθούμε» αν μπορεί να υπάρξει τέτοιος όρος – που μεταξύ μας δεν υπάρχει- προκειμένου να προσελκύσουμε το ερωτικό αντικείμενο. Εκείνος τελειοποιούνταν για να μπορεί να θαυμάζει ακόμη περισσότερο τον εαυτό του, για να μπορεί να επιβεβαιώνεται συνεχώς: «είμαι καλύτερος από όλους αυτούς, τι παραπάνω δηλαδή θα μπορούσαν να μου προσφέρουν;» έλεγε πολύ συχνά. «Είμαι μόνος γιατί το επέλεξα». Μα, ποιος μένει μόνος από επιλογή; Και τι νόημα έχει να τελειοποιείς έναν εαυτό που δεν μπορείς να μοιραστείς;
Ένας επιστήθιος φίλος μου έλεγε, τις προάλλες, πως τον συγκινούν οι άνθρωποι οι κλειστοί, εκείνοι που δεν μπορούν να νιώσουν. Είναι, λέει, εκείνες oι τραγικές φιγούρες μέσα στον άκρατο συναισθηματισμό και λυρισμό των ρομαντικών. «Κάποιοι πρέπει να κρατούν τις ισορροπίες». Είναι οι τραγικοί του ήρωες.
«Νομίζεις», μου έλεγε με θαυμασμό «ότι είναι οι προδότες της ιστορίας, αυτοί που θα σε καρφώσουν πισώπλατα, που στο εκτελεστικό απόσπασμα κάποιος θα τους ελευθερώσει γιατί ανήκουν στο άλλο στρατόπεδο. Κι όμως. Τη δύσκολη στιγμή, στη κρίσιμη καμπή, θα πάρουν απρόσμενα το μέρος σου. Θα σε στηρίξουν. Θα είναι εκεί. Σιωπηλοί όπως πάντα. Θα σου κλείσουν το μάτι και δεν θα το συζητήσουν ποτέ. Οι πράξεις, γι’ αυτούς, είναι υπεράνω όλων. Οι άνθρωποι αυτοί είναι μια πρόκληση».
Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, κατάλαβα πως όλοι μας είμαστε σαν τα σεντούκια. Δεν κρύβουμε θησαυρούς, αλλά έναν εαυτό, λίγα συναισθήματα, κάτι απαρχαιωμένες μυρουδιές και μισόλογα καταχωνιασμένα. Θέλει χρόνο και υπομονή για να αγαπήσεις τους ανθρώπους. Όπως άλλωστε και να τους μισήσεις. Είχε δίκιο ο επιστήθιος φίλος. Είναι οι τραγικοί μας ήρωες.
Και πόσο κρίμα να μην καταφέρεις να ανοίξεις ποτέ ένα σεντούκι, επειδή ένας τραγικός ήρωας κατάπιε το κλειδί.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.