Στιγμές αλά ‘Μάργκαρετ Θάτσερ’ ζει τα τελευταία 24ωρα ο αραβικός κόσμος, στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του πρώην πρωθυπουργού του Ισραήλ, Αριέλ Σαρόν.
Όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο λίγους μήνες πριν, υπήρξαν δύο ειδών αντιδράσεις στο άκουσμα της είδησης του θανάτου της «Σιδηράς Κυρίας», έτσι και τώρα, ο θάνατος του ήρωα για τους σκληροπυρηνικούς ισραηλινούς και τους συμμάχους τους σε όλο τον κόσμο και τυράννου για τον αραβικό κόσμο και τους φιλειρηνιστές ισραηλινούς, πυροδότησε ποικίλες αντιδράσεις και δηλώσεις.
Από τη μία τα εγκωμιαστικά σχόλια που τον εκθειάζουν σαν θαρραλέο πολεμιστή, σπουδαίο στρατιωτικό ηγέτη και μεγάλο άνδρα και από την άλλη αυτά που τον κατηγορούν για τρομερά εγκλήματα πολέμου, όπως η σφαγή 2.500 περίπου άμαχων γυναικόπαιδων στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα, αλλά και η ενορχήστρωση του μεγαλύτερου κύματος ισραηλινών εποίκων στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.
Τόσο κατά τη διάρκεια της θητείας του, όσο και τα χρόνια που ήταν σε κώμα, αλλά και πιο πρόσφατα, στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του, δεν είναι λίγοι εκείνοι που επέλεξαν να δώσουν το στίγμα τους μέσα από μία γελοιογραφία. Πιο συνηθισμένη «σάτιρα» της πολιτικής του και βασική αιχμή στις περισσότερες γελοιογραφίες, ήταν η πολιτική των εποικισμών.
Σαν υπουργός Οικισμού τη δεκαετία ’70 οργάνωσε τη μεγαλύτερη επιχείρηση «μεταφοράς» ισραηλινών σε παλαιστινιακά εδάφη από το 1967, όταν το Ισραήλ κατέλαβε τα εδάφη αυτά. Τον τελευταίο χρόνο πριν πάθει το εγκεφαλικό επεισόδιο (2005) φάνηκε ότι αναθεώρησε τη στάση του και προέβη σε μονομερή απόσυρση των ισραηλινών στρατευμάτων και εποίκων από τη Λωρίδα της Γάζας. Κάτι βέβαια που δεν άλλαξε ουσιαστικά τίποτα, μιας και μέχρι σήμερα οι εποικισμοί σε παλαιστινιακά εδάφη συνεχίζονται αμείωτοι.
Δεύτερη «αιχμή» κριτικής ήταν η τρομερή σφαγή στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα, λίγο έξω από τη Βηρυτό. Στις 15-17 Σεπτεμβρίου του 1982 παραστρατιωτικές φαλαγγίτικες οργανώσεις του Λιβάνου υπό το απαθές βλέμμα των ισραηλινών συμμάχων τους, σφάγιασαν 2.500 περίπου παλαιστίνιους κατοίκους (η συντριπτική πλειοψηφία ήταν γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι) των δύο καταυλισμών.
Ο γνωστός βρετανός δημοσιογράφος και ανταποκριτής στη Μέση Ανατολή, Ρόμπερτ Φισκ, μετά από επίσκεψή του στον χώρο της θηριωδίας, είχε παρομοιάσει τη σφαγή με εκείνη των Γιουγκοσλάβων από τους υποστηρικτές των ναζί, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το ειρωνικό της υπόθεσης, το οποίο παρουσιάζεται στις περισσότερες γελοιογραφίες, είναι ότι ο Σαρόν έκανε ό,τι έκανε, στο όνομα της ειρήνης. Τον Σεπτέμβριο του 2000 είχε επισκεφτεί το Όρος του Ναού (Χαράμ αλ-Σαρίφ), μια περιοχή στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, την οποία οι μουσουλμάνοι θεωρούν αποκλειστικά δική τους, καθώς σε αυτή βρίσκεται το τέμενος Αλ-Ακσά, ο τρίτος ιερότερος τόπος του Ισλάμ, μετά τη Μέκκα και τη Μεδίνα. Το ίδιο ιερός είναι, βέβαια, ο χώρος και για τους εβραίους, καθώς εκεί είναι θαμμένα τα θεμέλια του ναού του Σολομώντα.
Η επίσκεψη πυροδότησε ταραχές απίστευτης έκτασης, που γρήγορα εξαπλώθηκαν σε όλη την Παλαιστίνη και πήραν τη μορφή εξέγερσης. Η ειρηνευτική διαδικασία άρχισε να καταρρέει. Όπως είπε ο ίδιος, ο λόγος της επίσκεψής του σε ένα χώρο που είναι ανοικτός μόνο σε μουσουλμάνους ήταν να μεταφέρει το μήνυμα της ειρήνης! Για τον ίδιο, το ξέσπασμα της βίας ήταν κάτι το προμελετημένο και βασιζόταν σε σχέδιο της Παλαιστινιακής Αρχής του Γιασέρ Αραφάτ.
Αυτό όμως το οποίο άφησε πικρή γεύση στο στόμα των Παλαιστινίων και των Αράβων ευρύτερα, είναι ότι ο Σαρόν δεν οδηγήθηκε ποτέ στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για Εγκλήματα Πολέμου, αλλά πέθανε στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Το στίγμα έδωσε ο Σάμι Αμπού Ζούχρι, εκπρόσωπος της Χαμάς (ο ιδρυτής της οποίας, ο Άχμαντ Γιασίν, δολοφονήθηκε το 2004 από τον ισραηλινό στρατό κατόπιν εντολής του Σαρόν) ο οποίος τόνισε ότι «Ο λαός μας ζει μια ιστορική στιγμή με τον χαμό αυτού του εγκληματία τα χέρια του οποίου ήταν γεμάτα με το αίμα των Παλαιστινίων και των ηγετών τους».
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.