Γιαγιά ερωτεύσου, κάνει καλό!
Έρωτας. Αμέτρητα τραγούδια μιλάνε γι’ αυτόν. Και ποιήματα. Και μυθιστορήματα. Και άρθρα. Και οι άνθρωποι μιλούν γι’ αυτόν μεταξύ τους. Άλλοι τον εξυμνούν, γιατί τον έχουν ζήσει, άλλοι τον εξιδανικεύουν, γιατί τον περιμένουν.
Τι είναι ο έρωτας ποτέ δε θα μάθουμε. Αν είμαστε αρκετά τυχεροί θα νιώσουμε μόνο την αβάσταχτη ευφορία που μπορεί να προσφέρει στην ανθρώπινη ψυχή. Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα τόσο δυνατό που μπορεί να κερδίσει τον φόβο του θανάτου, που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Ο έρωτας ξεγελά το θάνατο, τον χλευάζει. Και το χρόνο ξεγελά. Και το χρόνο..
Γι’ αυτό ο έρωτας μπορεί να προκύψει και σε προχωρημένη ηλικία. Ποιος είπε ότι η ζωή σταματά στα 60, ή στα 70, ή ακόμη και στα 80; Ο έρωτας δεν έχει όρια. Απλά σε μεγαλύτερη ηλικία το σεξ είναι λιγότερο σημαντικό (αλλά πάντοτε απαραίτητο) και η συντροφικότητα υπερέχουσα. Ο έρωτας «στα γεράματα» υπάρχει, απλά έχει άλλη μορφή. Επίσης, δεν είναι συχνός, γιατί ο συνήθης τρόπος που η ζωή εξελίσσεται (σπουδές-δουλειά-οικογένεια και μετά το χάος) δεν αφήνει τα περιθώρια σε αυτό το συναίσθημα να αναπτυχθεί σε μια μεγάλη ηλικία.
Ίσως, ο έρωτας στα 60 ή στα 70 να είναι ένα συναίσθημα πιο ώριμο, γιατί οι άνθρωποι τότε είναι πιο κατασταλαγμένοι, ξέρουν καλύτερα τι θέλουν. Εξάλλου, ο αποκαλούμενος «γεροντοέρωτας» είναι πιο επαναστατικός, πιο ανατρεπτικός, γιατί δίνει ζωντάνια σε σώμα γερασμένο και κρατά την ψυχή νέα. Χτυπά καταπρόσωπο την αρρώστια, το θάνατο που είναι πιο κοντά από ποτέ, την κοινωνία που θέλει τους μεγάλους ανθρώπους κλεισμένους στο σπίτι, μίζερους, να παρακολουθούν ολημερίς τηλεόραση. Ναι, ο «γεροντοέρωτας» πάει κόντρα στο κατεστημένο και σίγουρα είναι τόσο όμορφος και γλυκός, όσο και ο νεανικός έρωτας.
Και μην ξεχνούμε το πολυαγαπημένο ερώτημα της Θεοπούλας: «Κόβεται το σεξ;;;»
Μαρία Δελαγραμμάτικα
————————————————————————————–
«Άκουσε να δεις Αντωνάκη μου…»
«…Δέκα χρόνια μ’ έπρηξες “παίρνω το καπελάκι μου” και “παίρνω το καπελάκι μου”. Ε, λοιπόν, πάρε το καπελάκι σου και ώρα καλή στην πρύμνη σου και αγέρα στα πανιά σου».
Τάδε έφη η Ελενίτσα στον Αντωνάκη στο αξέχαστο «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα». Σχεδόν 50 χρόνια μετά τον γάμο του στην κάμερα του Γιώργου Τζαβέλλα, το αγαπημένο κινηματογραφικό ζευγάρι επιστρέφει στην ταινία «Αν…», σε σκηνοθεσία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, για να μιλήσει για τον έρωτα.
Υπάρχει όντως έρωτας, όμως, σ’ αυτές τις ηλικίες ή όπως ο χρόνος περνάει τον παίρνει μαζί του; Σε μικρότερες ηλικίες νιώθουμε ότι ερωτευόμαστε κάθε μέρα –ίσως και διαφορετικούς… Όταν, όμως, περνάς τη ζωή σου με τον ίδιο άνθρωπο, είναι εφικτό να μείνεις ερωτευμένος; Ή μόνο αγαπάς; Και αν η αγάπη με τα χρόνια γίνεται συνήθεια; Εξάλλου, όπως δείχνουν τα ποσοστά διαζυγίων τα τελευταία χρόνια, ούτε η αγάπη δεν κρατάει για πάντα, και αν κρατάει, ίσως να μην είναι αρκετή για να ξεπεράσει τα εμπόδια…
Εφήμερος ή παντοτινός, κεραυνοβόλος ή πιο συμβατικός, παράνομος, ο έρωτας είναι ίσως από το ομορφότερα συναισθήματα στη ζωή μας και αν είμαστε δεκτικοί όλοι θα γνωρίσουμε το άτομο που προορίζεται για ‘μας σ’ αυτή τη γη. Και σίγουρα δεν γνωρίζει ηλικίες, γιατί ξεπερνά τα στενά όρια των ανθρώπινων «πρέπει».
Όταν ρωτάω τον παππού αν αγαπάει τη γιαγιά μου, απαντά «γιατί, η μάνα μου την γέννησε;» και γελάει. Ξέρω ότι την αγαπάει παρ’ όλα αυτά και είναι ο άνθρωπός του. Αν είναι ερωτευμένοι δεν ξέρω, πάντως θα το ήθελα… Σημασία έχει ότι «τα γεράματα δεν σε προστατεύουν από τον έρωτα. Όμως ο έρωτας σε προστατεύει από τα γεράματα» (J. Moreau).
Υ.Γ.: Κρατήθηκα να μην μιλήσω καθόλου για το «Αν…», αλλά δεν μπορώ να μην πω πόσο μου άρεσε. Ξεκαθαρίζω ότι –παρά τους haters που ίσως αποκτήσω- ο Χ. Παπακαλιάτης μ’ αρέσει. Παρ’ όλα αυτά, επειδή μ’ αρέσει και ο καλός κινηματογράφος, πήγα στις αίθουσες με μια επιφύλαξη, μήπως δω μια λοβ-στορική παραγωγή για τηλεόραση… Η αλήθεια είναι ότι το ξεκίνημα της ταινίας θυμίζει κλασσικό “παπακαλιατικό” σήριαλ –όπως και η ηθοποιία. Η πλοκή σε διαφορετικούς χρόνους, εντούτοις, η υπέροχη φωτογραφία στις γειτονιές της Πλάκας, η απόλυτη προσοχή στην λεπτομέρεια της παραγωγής, η εξαιρετική Μαρίνα Καλογήρου και σαφώς το αγαπημένο ζεύγος Κοκοβίκου καθιστούν το «Αν…» ένα love story που αξίζει να δούμε –έστω και με κριτικό μάτι.
Υ.Γ.2: Τον «ηλικιωμένο έρωτα» πραγματεύονται πολύ ωραία η «Αγάπη» του Μίκαελ Χάνεκε, που απέσπασε το βραβείο Καλύτερης Ευρωπαϊκής Ταινίας της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου και τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών, και το αγαπημένο μου «Ημερολόγιο» του Νικ Κασσαβέτης (γιού του Τζών).
Μίνα Κωστοπούλου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.