Ο κόσμος λατρεύει τις ιστορίες των άλλων, ειδικότερα εάν αυτές είναι εκπεφρασμένες με την απαραίτητη essence μελοδραματισμού. Είναι το στοιχείο αυτό που θα επιτύχει την προσοχή του ακροατηρίου. Ο κόσμος λατρεύει να λατρεύει ή να μισεί ηγέτες, τους οποίους ενίοτε αναδεικνύει σε μεσσίες ή αποδιοπομπαίους τράγους, περσόνες της πολιτιστικής βιομηχανίας, του χώρου της τέχνης, της μουσικής, του κινηματογράφου, της τηλεόρασης, της λογοτεχνίας, του διαδικτύου, γενικά κάθε λογής δημόσιο ταγό.
Λατρεύει να έχει πρόσβαση στην ιδιωτικότητα των άλλων , έτσι αποκτάει πρότυπα, μιμείται τους ήρωες της διπλανής πόρτας και ταυτόχρονα αυτο – ικανοποιεί το σύνδρομο της κλειδαρότρυπας. Ο κόσμος θέλει να ξέρει τα πάντα για την ιδιωτική ζωή ενός διάσημου. Και όχι μόνο για το έργο του στο δημόσιο βίο. Θέλει και τα “πικάντικα” – κυρίως αυτά. Θέλει να ξέρει για τα πάθη, τα έθη (συνήθειες, εθισμοί) του. Με αυτές τις πληροφορίες το κοινό εξομοιώνεται με το stars system/διανόηση. Και αφού τους δοξάσει, ύστερα τους αποδομεί. Γιατί ο κόσμος είναι αυστηρός με τα πρότυπά του. Θέλει να είναι τέλεια καθ’ ότι τους προσλαμβάνει ως υπερβατικούς χαρακτήρες. Κι αν είναι αυστηρός μαζί τους, με τον εαυτό του είναι ελαστικός, καθ’ότι κοινός θνητός. Κι όταν έρθει το R.I.P. ; Εκεί το δράμα νοείται ως θέαμα.
Το R.I.P. το τελευταίο διάστημα με το Lemmy, το Bowie, το Rickman, το Χατζησάββα, τον Παντελίδη, τον Eco έγινε κεντρικό σχόλιο της δημόσιας σφαίρας. Εκδηλώνεται ως το δέον πράξαι απέναντι στο βίο του τεθνεώτος. Αυτό είναι θεμιτό όσο δεν υπερβαίνει τα όρια του σεβασμού και της ηθικής. Το R.I.P. είναι μία δημόσια τοποθέτηση, εκδήλωση του καθήκοντος του κοινού απέναντι στο πρότυπο, στον ήρωα. “Απέναντι σε κάποιον που πέθανε υιοθετούμε μία ιδιαίτερη στάση: Κάτι σαν θαυμασμό για κάποιον που τελείωσε μία πολύ δύσκολη δουλειά” λέει ο Φρόυντ.
Γιατί, ο θάνατος όταν αφορά τον τερματισμό της ζωής κάποιου άλλου είναι πιο απλουστευμένη υπόθεση. Και γι’ αυτό ακριβώς δεν αποτελεί γεγονός άμεσης εμπλοκής. Έμμεσα εμπλέκεσαι ως σχολιαστής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έμμεσα θρηνείς για την απώλεια ενός ανθρώπου που ενδεχόμενα δεν γνώρισες ποτέ. Προφανώς, όταν πρόκειται για ιδία υπόθεση, οι αντιδράσεις διαφέρουν. Και όπως προανέφερα, ο κόσμος είναι πιο ελαστικός με τον εαυτό του.
Για την πλειοψηφία των ΜΜΕ το δράμα νοείται ως θέαμα. Και το ότι ο κόσμος λατρεύει το δράμα, ως παρατηρητής της ιστορίας και όχι ως συμμετέχων, είναι μία χρήσιμη γνώση για τους διαφημιστές και τα ΜΜΕ ευρύτερα. Η περιέργεια που έχει ο άνθρωπος για το θάνατο εντάσσεται ως θέμα/είδηση στην ημερήσια διάταξη των ΜΜΕ, γίνεται και αυτή εμπόρευμα, αντικείμενο προς πώληση. “Ντοκουμέντο”. Στον απόηχο του θανάτου ενός αναγνωρίσημου προσώπου παίζουν τα πάντα. Σχόλια, ρεπορτάζ, άρθρογραφία, livestream από τη νεκρόσιμο ακολουθία, λαϊκό προσκύνημα. Φωτογραφικό υλικό από την κηδεία, το κλάμα της μάνας, του πατέρα και των δικών του ανθρώπων. Όλα βορά στη δημοσιότητα. Όλα βορά στο βωμό του clickbait. Όλα βορά στο θέαμα.
Η γνωστοποίηση του θανάτου ενός δημόσιου προσώπου με όρους δημοσιογραφικούς/ειδησεογραφικούς είναι απολύτως θεμιτή και καλύπτει το κοινό ενδιαφέρον. Η εμπορευματοποίηση του θανάτου, όμως, με όρους μάρκετινγκ και χάριν του θεάματος, διαπνέεται από έναν αήθη, στυγνό κερδοσκοπισμό στο βωμό του οποίου θυσιάζεται ο σεβασμός απέναντι στα πρόσωπα που θρηνούν και στον ίδιο τον τεθνεώτα. Αυτός, ακριβώς, ο κερδοσκοπισμός που φετιχοποιεί την ανθρώπινη περιέργεια ως άλλοθι για την παραγωγή θεάματος είναι η απόλυτη συνύφανση με την κοινωνική παρακμή.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.