Το 2015 έφτασε στο τέλος του και το 3pointmagazine.gr αφιερώνει μερικές από τις «σελίδες» του σε βιβλία που διάβασαν και ξεχώρισαν αυτοδιαχειριζόμενα και συνεργατικά εγχειρήματα στο χώρο του βιβλίου.
Ο Μώβ Σκίουρος, το βιβλιοπωλείο της Χριστίνας και του Σπύρου στην πλατεία Καρύτση που γνωρίσαμε από κοντά τον Μάιο, προτείνει για τους αναγνώστες του 3pointmagazine.gr πέντε βιβλία που διάβασε μέσα στο 2015:
1. «Καστοριάδης: Μια ζωή», του François Dosse,
Από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ
Η πρώτη φορά που η ζωή του Κορνήλιου Καστοριάδη αποτυπώνεται σε ένα βιβλίο διά χειρός του ιστορικού François Dosse. Από την κατεχόμενη Αθήνα, στο Παρίσι μέσω του θρυλικού «Ματαρόα», και στον Μάη του ΄68.
2. «Κωλοδουλειά» του Γιάννης Μαυριτσάκη,
Από τις εκδόσεις Ο Μωβ Σκίουρος
«[…] Ένα έργο για την κανονικότητα και τη δυστοπία, ένα έργο για το έργο της κανονικότητας και για το έργο της δυστοπίας, με εστίαση στη δουλειά της βιομηχανοποιημένης εστίασης. […]Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς σήμερα για το φαγητό, την υγεία ή την εκπαίδευση, χωρίς να εγείρει συνάμα μείζονα πολιτικά ζητήματα. Με την ανάδυση του τόπου της ζωικότητας δεν σημαίνει ότι διαρρηγνύεται το πλέγμα της επιτήρησης και της πειθαρχίας, σημαίνει όμως ότι στον τόπο αυτόν μπορεί να προκληθεί μια ρωγμή. Στον ετεροτοπικό, ευφορικό τόπο του ταχυφαγείου ο Μαυριτσάκης βλέπει στην αρχή μια συγκεκαλυμμένη δυστοπία· κοιτάζει προσεκτικότερα και βλέπει (ή θέλει να δει) αυτήν τη ρωγμή».
(Από την εισαγωγή του Γιώργου Π. Πεφάνη)
3. «Hidden Track / Οι κόγχες της πόλης», Μαρίλη Ζάρκου/Γιώργος – Ίκαρος Μπαμπασάκης
Από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης
Οι φωτογραφίες της Μαρίλης και τα μικρής φόρμας κείμενα του Ίκαρου πιάνονται από το χέρι και «βολτάρουν» μέσα στην πόλη.
«Αυτός είναι ο κόσμος της Μαρίλης Ζάρκου. Βόλτες σε ξεχασμένες γειτονιές όπως είναι η Κολοκυνθού ή η Ακαδημία Πλάτωνος, στα λούμπεν μαγαζιά του Μεταξουργείου και σε εκείνα τα μπαρ που τα ξέχασε ο χρόνος κυρίως γιατί επιτρέπουν στα ράφια τους να συνομιλούν τελετουργικά ένα μπουκάλι βενεδικτίνης με το πιο malt ουίσκι που κατάφερε να επιβιώνει ακόμα σ’ αυτή τη χώρα των ξενέρωτων. Γιατί, ξέχασα να σας πω πως, στις εικόνες που συνθέτει η φωτογράφος, πρωταγωνιστούν άψυχα μεν, αλλά απολύτως προσωποποιημένα αντικείμενα. Όπως είναι παλιά έπιπλα, κάτι ξεχαρβαλωμένες καρέκλες σαν κιθάρες, ναργιλέδες, ξεβαμμένοι τοίχοι με γκράφιτι, παλιές πόρτες που αρχικά φτιάχτηκαν για να ανοίγουν τον παράδεισο, αλλά που τώρα κλείνουν κατά βούληση εκείνη την κόλαση που καίει τις φωτιές της ανάμεσα στην Αχιλλέως και την οδό Φυλής».
( Από την εισαγωγή του Μάνου Στεφανίδη)
4. «Επιλογή από τις Voces», του Αντόνιο Πόρτσια,
Μετάφραση: Ε.Χ. Γονατάς, από τις εκδόσεις Στιγμή
Ο αγαπημένος μας Γονατάς ανακαλύπτει το ένα και μοναδικό έργο του Πόρτσια «Φωνές» και μας το μεταφράζει. Ένα βιβλίο αφορισμών, ένα απόσταγμα ζωής κυριολεκτικά μιας και ο Πόρτσια ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος δεν μπόρεσε να σπουδάσει και εργάστηκε σκληρά ασκώντας δύσκολα χειρωνακτικά επαγγέλματα. Όμως το 1949 οι «Φωνές» του μεταφράζονται από τον Roger Caillois και φτάνουν στο Παρίσι όπου και τις «ακούν» σημαντικοί άνθρωποι του πνεύματος όπως o Henry Miller, o Andre Breton κι ο Borges.
5. «Ό,τι απέμεινε από έναν Ρέμπραντ που σκίστηκε σε μικρά πολύ κανονικά τετραγωνάκια και πετάχτηκε στο αποχωρητήριο – Η παράξενη λέξη», του Jean Gennet
Από τις εκδόσεις Άγρα
Αγαπημένος μας Ζενέ.
«Το κείμενο Ό,τι απέμεινε από έναν Ρέμπραντ που σχίστηκε σε μικρά πολύ κανονικά τετραγωνάκια και πετάχτηκε στο αποχωρητήριο δημοσιεύτηκε πρώτη φόρα στο γαλλικό περιοδικό Tel Quel το 1967. Ο τίτλος πρέπει να εκληφθεί κυριολεκτικά: το 1964, ο Ζαν Ζενέ, μετά την αυτοκτονία του συντρόφου του, κατέστρεψε τα χειρόγραφα πάνω στα όποια δούλευε, ένα εκ των οποίων αφορούσε τον Ρέμπραντ. Ωστόσο, λίγο πριν, είχε εμπιστευθεί δύο αποσπάσματα του σε έναν μεταφραστή, κι έτσι αυτά σώθηκαν από την καταστροφή. Στη δημοσίευσή του στο περιοδικό, ο Ζενέ βάζει τα κείμενα αντικριστά σε δύο στήλες, μετατρέποντας το ένα σε σχόλιο του άλλου. Πρόκειται για μια ριζοσπαστική φόρμα που εξυπονοεί πως κάθε λόγος είναι διττός. Το πρώτο απόσπασμα αναφέρεται σε ένα θεμελιώδες περιστατικό της ζωής του: «Μια μέρα, σ’ ένα βαγόνι, κοιτώντας τον ταξιδιώτη που καθόταν απέναντί μου, είχα την έκλαμψη ότι κάθε άνθρωπος αξίζει όσο κάθε άλλος». Αυτή η βαθιά ανθρώπινη εμπειρία πρέπει να ιδωθεί υπό το πρίσμα του δεύτερου αποσπάσματος, όπου ο Ζενέ μιλάει για τη γοητεία που του ασκεί η ζωγραφική του Ρέμπραντ. H Παράξενη λέξη… δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1967 στο ίδιο περιοδικό. Αποτελείται από είκοσι μία παραγράφους, αποσπασματικές και άνισου μήκους, που χωρίζονται μεταξύ τους με αστερίσκους. Μια δομή “Σκέψεων”, που συντονίζεται με τις δοκιμιακές αναζητήσεις του 20ού αιώνα. Ο Ζενέ προτείνει μια παράδοξη ιδέα: “Στις σημερινές πόλεις, ο μόνος τόπος όπου θα μπορούσε να κατασκευαστεί ένα θέατρο είναι το νεκροταφείο. Η επιλογή εξυπηρετεί εξίσου το νεκροταφείο όσο και το θέατρο”. Εκκινώντας από την πόλη και τον τόπο του θεάτρου, ο Ζενέ “με την ενεργητική νωχέλεια ενός παιδιού που ξέρει τη σπουδαιότητα του θεάτρου” μιλάει για όλες τις πλευρές του θεατρικού γεγονότος: τον συγγραφέα και το δράμα, τη γλώσσα, τον ηθοποιό και τον “επικήδειο μίμο”, και πάνω απ’ όλα για τον θεατή και την εμπειρία του. Σκιαγραφώντας τελικά την ιδιαιτερότητα του Θεάτρου, ενός θεάτρου ουτοπικού, “μνημειακού” και μελλούμενου».
Από την έκδοση.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.