Κάντε υπομονή και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός, τραγουδούσε χρόνια πριν η Αλίκη Βουγιουκλάκη, και δεν ήταν η μόνη ούτε το μόνο τραγούδι που υποσχόταν στους Έλληνες, που ζούσαν φτωχικά, πως κάποια μέρα θα γίνουν όλα καλύτερα.
Και οι Έλληνες με την σειρά τους τραγουδούσαν αυτά τα τραγούδια, κάνανε υπομονή, προσευχές και λέγανε πως κάποια μέρα ο Θεός θα τους ανταμείψει.
Βέβαια, αυτό πήρε κάμποσα χρόνια, η Αλίκη έγινε πολύ πιο γρήγορα σταρ από ότι ο ουρανός πιο γαλανός, ο Θεός δεν έκανε και πολλά, αλλά τελικά οι Έλληνες κάποια στιγμή απόκτησαν μια θεσούλα και κάποια χρήματα στην άκρη.
Μέχρι, που ήρθε ο Γιώργος, ο Αντώνης, ο Βαγγέλης και ο Φώτης και συμπέραναν πως τα λεφτά στην άκρη είναι κατά έναν τρόπο πολυτέλεια στις μέρες μας, αυτές της λιτότητας. Και έτσι ενώ τραγανίζουν τις οικονομίες των πολιτών συνιστούν ταυτόχρονα και υπομονή, όπως τότε η Αλίκη, με λιγότερη βέβαια χάρη.
Δυστυχώς όμως δεν είναι οι μόνοι. Η υπομονή έχει γίνει η νέα αρρώστια. Δεν είναι λίγοι, άλλωστε, αυτοί που δηλώνουν πίστη στο Θεό και υπομονή. (φτου κακά)
Από τον μανάβη έως τον πωλητή, τον δάσκαλο, τον κρεοπώλη, τον κομμωτή, τον φίλο και τον συγγενή.. οι πάντες σου δίνουν μια λύση… «κάνε υπομονή, μπορείς και αλλιώς;»
Προσωπικά, το έχω ακούσει τόσες φορές που νομίζω ότι μου παίζουν την ίδια κασέτα για να μου κάνουν πλάκα. Και αναρωτιέμαι από πότε έγινε λύση η υπομονή; Από πότε προόδευσε ο άνθρωπος και άλλαξε η ζωή του κάνοντας υπομονή; Και τι κακό έχει να είσαι ανυπόμονος δηλαδή;
Εγώ, λοιπόν, δηλώνω ρητά και αμετάκλητα πως είμαι ανυπόμονη. Δεν μπορώ να βλέπω τους φίλους μου να φεύγουν στο εξωτερικό, τους γονείς μου να κοιτάζουν με απογοήτευση το τελευταίο χαράτσι, τους γείτονες να μην πληρώνουν γιατί δεν έχουν, ανθρώπους να κοιμούνται στους δρόμους, παιδιά να λιποθυμούν στα σχολεία, φοιτητές να κάνουν δυο δουλειές για να μπορέσουν να μείνουν στην πόλη και να σπουδάσουν, συνταξιούχους να κοιτάνε τα λεφτά τους στην λαϊκή και να δακρύζουν, άνεργους να κάθονται στην ουρά με κατεβασμένο το κεφάλι και να σου γνέφουν με βουρκωμένα μάτια. Δεν το δέχομαι, δεν το ανέχομαι και δεν το υπομένω, και σε αντίθεση με την Αλίκη εγώ θα προτιμώ τον Χατζηδάκη «Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί, με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί.»
Σε όλους εμάς τους ανυπόμονους (ελπίζω να είμαστε πολλοί)
ΥΓ. «Υπομονή» μου είπε το παιδί στο περίπτερο με ένα γνέψιμο κατάντιας και σαν απάντηση πήρε ένα στραβομουτσούνιασμα… «Εεεε» δεν ήξερα τι να του πω, αν και ήθελα να του φωνάξω «δεν μας χέζετε με την υπομονή». Tελικά πήρα την εφημερίδα και τον αποχαιρέτισα χαμογελώντας…είχα κάνει υπομονή, θα του το έλεγα την επόμενη φορά.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.