Ο κύριος Μητσοτάκης έκανε έκκληση, όπως διάβασα χτες, στους βουλευτές του κόμματός του αλλά και των υπολοίπων κομμάτων να διαθέσουν το 50% των μισθών τους για τους επόμενους δύο μήνες με σκοπό την αντιμετώπιση της πανδημίας που μας πλήττει ποικιλοτρόπως. Δεν είμαι από εκείνους που βάσει ιδεολογίας ερμηνεύουν αρνητικά κάθε κίνηση η οποία προέρχεται από όσους αντιμάχομαι. Ούτε προσπαθώ να βγάλω συνεχώς από τη μύγα ξίγκι, που λέμε, χάνοντας τελικά το βασικό νόημα μιας κατάστασης στο όνομα της υποκειμενικότητας.
Ωστόσο διαβάζοντας την εν λόγω δήλωση από τον κύριο Μητσοτάκη δεν απέφυγα τελικά τον προβληματισμό που αποτελεί έμφυτο, μάλλον, «ελάττωμα» όσων σκέφτονται σε υπερθετικό βαθμό ψάχνοντας πίσω από τις λέξεις. Με την πρώτη ματιά φαντάζομαι πως στους περισσότερους μια τέτοια κίνηση μοιάζει γενναιόδωρη εκ μέρους ενός πολιτικού αρχηγού. Αν όχι γενναιόδωρη υποθέτω πως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τουλάχιστον απλώς σωστή. Πριν βιαστούμε να παραδεχτούμε κάτι τέτοιο, όμως, ίσως θα ήταν καλό να απαντηθούν κάποια βασικά ερωτήματα.
Κατ’ αρχάς, προχωρώντας ο κύριος Μητσοτάκης σε μια τέτοια κίνηση παραδέχεται παταγωδώς πως κάποιοι άνθρωποι έχουν περισσότερα από κάποιους άλλους ανθρώπους ανεξαρτήτως κόπου, εργασίας, προσφοράς, έργου, αποδοτικότητας κ.ο.κ. Πράγμα που σε όλους τους τομείς δημιουργεί απάνθρωπες ανισότητες. Το ότι οι ομοϊδεάτες του εκάστοτε κυρίου Μητσοτάκη επιμένουν να δίνουν στο συγκεκριμένο φαινόμενο τη χροιά της φυσιολογικότητας επειδή αυτό τους συμφέρει να κάνουν ποσώς θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει. Πόσο μάλλον όταν θυμούνται τι σημαίνει βοήθεια με τη μορφή ευκαιριακής φιλανθρωπίας κάθε φορά που κι οι ίδιοι κηρύττουν μια κατάσταση ως εκτάκτου ανάγκης.
Συνεχίζοντας, ο κύριος Μητσοτάκης κάνει λόγο για την ισότητα όλων μας απέναντι στην υγειονομική απειλή. Γιατί όμως να είμαστε ίσοι μόνο απέναντι σε μια υγειονομική απειλή; Γιατί η ισότητά μας έχει να κάνει μόνο με το ότι οι ασθένειες δεν κάνουν διακρίσεις; Τι γίνεται όταν οι άνθρωποι κάνουν; Θα έπρεπε να νιώσουμε ευγνώμονες που στα μάτια του εκάστοτε ιού είμαστε το ίδιο ευάλωτοι, γι’ αυτήν την ισότητα μιλάμε; Διότι σίγουρα οι ασθένειες δεν κάνουν διαχωρισμούς όμως ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις ένας πλούσιος θα είχε περισσότερες ευκαιρίες αντιμετώπισης κάποιων εξ αυτών από ό,τι ένας φτωχός. Πώς θα χαρακτήριζε μια τέτοια πραγματικότητα ο εκάστοτε κύριος Μητσοτάκης ο οποίος προέβη σε μια δήλωση δικαιοσύνης -με τρόπο που ο ίδιος αντιλαμβάνεται μάλλον τη δικαιοσύνη φυσικά, διότι η δικαιοσύνη δε θα μπορούσε να είναι κάτι προσωρινό. Κάνω λάθος;
Τέλος, κλείνει λέγοντας πως ακόμη κι αν είμαστε όντως ίσοι απέναντι στην υγειονομική απειλή ο καθένας πρέπει να προσφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις του.
Γιατί, όμως, κύριε Μητσοτάκη κι εκάστοτε κύριε Μητσοτάκη αυτές οι οικονομικής φύσεως προφανώς δυνάμεις είναι τόσο ασύμμετρες τελικά; Ποιος τις καθορίζει; Πώς γίνεται μέσα σε ένα κείμενο δύο παραγράφων εσείς ο ίδιος να έχετε αναφερθεί είτε με έμμεσο είτε με άμεσο τρόπο τόσο στις οικονομικές ανισότητες όσο και στην ισότητα όλων μας απέναντι στην υγειονομική απειλή χωρίς να αντιληφθείτε την παγίδα μέσα στην οποία πέσατε; Αυτές οι οικονομικές ανισότητες οι οποίες αποτελούν θεμέλιο λίθο του συστήματος που πρεσβεύετε επικρατούν εδώ κι αιώνες επειδή οι πολλοί στηρίζουν λίγους σαν εσάς βγάζοντας τα ίδια τους τα μάτια. Επικρατούν εδώ κι αιώνες δημιουργώντας ανθρώπους δύο ταχυτήτων ακόμη κι απέναντι σε βασικά στοιχειώδη αγαθά όπως αυτό που επικαλείστε τώρα παρακινούμενος από ταπεινές δίκαιες προθέσεις -αν διακρίνει κανείς κάποια ειρωνεία κάπου εδώ ίσως είναι επειδή δεν έχει ξεχάσει το τι γενικά στηρίζετε.
Αυτές οι οικονομικές ανισότητες που τώρα θυμηθήκατε γιατί πολύ απλά τώρα δε γίνεται να το αποφύγετε, δε φέρνουν σε απελπιστική κατάσταση τους ανθρώπους μόνο στις πανδημίες αλλά καθημερινά. Απέναντι σε κάθε τομέα της ζωής τους. Από τον πιο φαινομενικά ασήμαντο ως τον πιο καθοριστικό. Όπως η υγεία.
Ακόμη κι αν δώσετε, λοιπόν, τους μισούς σας μισθούς για δύο μήνες -αφού εσείς μπορείτε να το κάνετε μιας κι εμείς παίρνουμε ήδη από μισούς μέχρι μηδαμινούς μισθούς- τι πιστεύετε ότι θα αλλάξει μεθαύριο όταν όλο αυτό περάσει; Τότε που θα έρθει η ώρα να ξεχάσετε και πάλι το πόσο ίσοι είμαστε μπροστά στις ασθένειες αλλά πόσο άνισοι είμαστε όσον αφορά την αντιμετώπισή τους κι όσον αφορά όλους τους άλλους πρακτικούς τομείς. Τότε που η ανισότητα αυτή θα ξαναγίνει για εσάς κανονικότητα, φυσιολογικότητα και ρεαλισμός. Τότε που βγαίνοντας από όλη αυτήν την περιπέτεια ίσως βρείτε κι άλλες αφορμές να στηρίξετε κάμποσα ακόμη από εκείνα τα «δικαίως» σκληρά μέτρα στήριξης της οικονομίας και βιασμού των ανθρώπων. Ξέρετε ποιών ανθρώπων. Εκείνων που δεν έχουν τις ίδιες οικονομικές δυνάμεις με εσάς, με τους ομοϊδεάτες σας, με τους υποστηρικτές σας. Πώς θα ορίζετε τότε τη δικαιοσύνη κύριε Μητσοτάκη; Αλλά ξέχασα. Τι ξέρω εγώ και μιλάω; Πότε υπήρξα εγώ ρεαλίστρια; Ίσως ήρθε ξανά η στιγμή να επικαλεστείτε την λέξη-καραμέλα της τάξεώς σας, τον λαϊκισμό. Πείτε τη δυο-τρεις φορές και θα ξορκίσετε κάθε αναφορά στην παλιομοδίτικη δικαιοσύνη μας. Δε φταίτε εσείς. Απλώς είδατε πια ότι το κόλπο πιάνει.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.