Δε μου αρέσουν οι διαφημίσεις. Δε μου αρέσει η φιλοσοφία της υπερπληροφόρησης μέσα από πλαστές ανάγκες λόγω ερεθισμάτων εντυπωσιασμού. Δε μου αρέσει ο υπερκαταναλωτισμός που προάγουν και σαφέστατα δε μου αρέσει που πολλές από αυτές πετυχαίνουν τον σκοπό τους με τη μέθοδο του βομβαρδισμού μηνυμάτων που προωθούνται άμεσα κι έμμεσα στον εγκέφαλο. Υπάρχουν όμως. Κι αυτό όσο κι αν δε μου αρέσει είναι κάτι που δεν μπορώ να αλλάξω καθώς φαίνεται, αν δεν αλλάξω πρώτα ολοκληρωτικά το σύστημα μέσα στο οποίο λειτουργούν. Αν δεν αλλάξω τον τρόπο που λειτουργώ. Κι εγώ κι εσύ και όλοι μας. Ας αφήσουμε, όμως, τους ουτοπικούς για πολλούς προλόγους κι ας προσεγγίσουμε το θέμα λίγο διαφορετικά με αφορμή τη νέα διαφήμιση για τα 30 χρόνια ενός πολύ γνωστού αυτοκινήτου.
Για όσους ακόμη δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται θα πούμε επί τροχάδην πως αφορά την εξέλιξη μέσα στα χρόνια της γνωριμίας δυο γυναικών οι οποίες γνωρίστηκαν ως παιδιά, ερωτεύτηκαν ως έφηβες, αντιμετώπισαν τα στερεότυπα της κοινωνίας μέσα από την οικογένεια και το περιβάλλον τους, κατέληξε η μία να παρευρεθεί στον γάμο της άλλης, όμως το τέλος τις βρήκε μαζί να έχουν ξεπεράσει κάθε εμπόδιο και να απολαμβάνουν πλέον και κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο και δεν είναι άλλο από την αποδοχή και της οικογένειας.
Για περισσότερες λεπτομέρειες δεν έχετε παρά να δείτε το σχετικό video μιας κι ομολογουμένως καταφέρνει μέσα σε ελάχιστο χρόνο να αποδώσει μια ολόκληρη ζωή περιεκτικά χωρίς να χάνει στιγμή την ουσία. Διατηρεί τον ρεαλισμό αφήνοντας στην άκρη το ροζ συννεφάκι σε όσα σημεία χρειάζεται και κρατάει για το τέλος κάτι που θα έπρεπε να είναι στοιχειώδες για όλους τους ανθρώπους: τη διεκδίκηση και πραγματοποίηση των δικών μας επιλογών, τη διαμόρφωση της ζωής μας με βάση της δικές μας επιθυμίες, τη μη επανάπαυση σε μια φορεμένη κανονικότητα και την αποδοχή –όπως είπαμε- του εαυτού μας τόσο από εμάς τους ίδιους όσο κι από τους οικείους μας που δε θα έπρεπε να θέλουν τίποτε άλλο από την ευτυχία μας. Αφήστε το τι διαφημίζει τελικά κι απλώς δώστε μια ευκαιρία στο story.
Δε θα έπρεπε να υπάρχει λόγος να μιλάμε για τη συγκεκριμένη διαφήμιση σαν κάτι εξωπραγματικό, σαν κάτι ασυνήθιστο, σαν κάτι που ξεχωρίζει. Τίποτε από όλα αυτά δε θα έπρεπε να ισχύει ως εντύπωση, εξάλλου, ώστε να γράψει κάποιος οτιδήποτε για μια ιστορία που σίγουρα αν αφορούσε ένα κορίτσι κι ένα αγόρι δε ξεχώριζε θεματικά. Κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα όπως και να ‘χει, λοιπόν, ακόμη και τώρα που πρωταγωνίστριες είναι δυο νέες γυναίκες. Ωστόσο ξέρουμε πως όσο κι αν έχουμε προχωρήσει σε σχέση με παλιότερα ακόμη υπάρχει μερίδα της κοινωνίας μας που θεωρεί την ομοφυλοφιλία ανωμαλία σε όποιο επίπεδο κι αν το πιστεύει κάποιος αυτό. Κι εδώ έγκειται ο λόγος ο οποίος δικαιολογεί τη σημασία που δίνουμε στην εν λόγω διαφήμιση κι ως κάτι παραπάνω από μια καλογυρισμένη ιστορία. Όχι το περιεχόμενό της αυτούσιο αλλά το τι θα μπορούσε να πετύχει.
Χωρίς να ξεχνάμε πως δεν είναι κάτι άλλο στην ουσία της από μια διαφήμιση, πράγμα που από μόνο του θα μπορούσε να κάνει κάποιον καχύποπτο ως προς το θέμα που επέλεξαν μιας κι ήξεραν πως θα γίνει αντικείμενο σχολιασμού και θα εξαπλωθεί βάσει αυτού, δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε το εξής: μέσα από κάτι που δεν καταφέρνουμε να αποφύγουμε τουλάχιστον υπάρχει ένα θετικό που θα μπορούσαμε με την καλή έννοια να εκμεταλλευτούμε. Το ότι επιτέλους όλο και περισσότερο ερεθίσματα που αφορούν την LGBTQ+ κοινότητα βρίσκονται ανάμεσά μας ως αυτό που είναι. Μια φυσιολογική έκφανση των ανθρώπων, μια καθημερινότητα που αφορά τον έρωτα, την αγάπη, τη συντροφικότητα με τον ίδιο τρόπο που όλα τα παραπάνω αφορούν όλους τους ανθρώπους.
Μέσα από παρόμοιες κινήσεις και πρωτοβουλίες όπως αυτή της διαφήμισης γινόμαστε ακόμη πιο φανεροί, λοιπόν. Φανεροί στη ρουτίνα τους, φανεροί στις συνήθειές τους, φανεροί στις δικές τους κανονικότητες. Κάτι που απαιτείται, βέβαια, αν θέλουμε να υπάρξουμε επιτέλους ως άνθρωποι κι όχι ως γκέι, λεσβίες, στρέιτ κ.οκ. Αν θέλουμε να πάψουν κάποτε αυτά τα “εμείς κι αυτοί”, αν θέλουμε εκτός από τις επόμενες γενιές, οι οποίες ευτυχώς σε μεγάλο βαθμό έχουν ξεφύγει, να μας δουν κι οι παλιότερες χωρίς να βλέπουμε στα μάτια τους τα αποτελέσματα του φόβου.
Εκεί βρίσκεται και το κλειδί που δικαιολογεί τη συζήτηση γύρω από το συγκεκριμένο σποτάκι, λοιπόν. Όταν θέλεις να ξεκουνήσεις κάτι ήδη διαμορφωμένο ελπίζοντας και παλεύοντας να αλλάξει η αντιμετώπισή του απέναντι σε διάφορα κοινωνικά ζητήματα, το αποτελεσματικότερο όλων φαντάζει να είναι η οικειότητα. Τι εννοώ; Κάτι ξένο, κάτι άγνωστο, κάτι που μέχρι σήμερα σου είχαν μάθει να φοβάσαι ακόμη και χωρίς να ξέρεις στ’ αλήθεια το γιατί, αν δεν μπει στη ζωή σου ώστε να το γνωρίσεις, να το συνηθίσεις, να το μάθεις, να το καταλάβεις, να νιώσεις οικεία μαζί του, να δεις πως υπάρχει και δεν αποτελεί τον μπαμπούλα που σε έκαναν να πιστεύεις, δε θα καταφέρεις να ξεφύγεις από την άρνηση που αποτελεί συχνό φαινόμενο σε τέτοιες περιπτώσεις. Η αντίδραση στην άρνηση αυτή, είναι η με την καλή έννοια συνήθεια. Η συνήθεια σε έκανε να το φοβάσαι η συνήθεια θα σε κάνει και να το δεχτείς ώστε να θελήσεις κάποτε και να το κατανοήσεις στην ουσία του.
Σε συνηθίζουν όταν γίνεσαι ορατός. Όταν τολμάς να υπάρχεις ανάμεσά τους. Όταν δε σε κουκουλώνεις κάτω από το χαλί ή μέσα στο ντουλάπι. Όταν δεν τραβάς το χέρι σου από το χέρι του συντρόφου σου φοβούμενος μη σας στραβοκοιτάξει ο περαστικός. Όταν συστήνεις τον σύντροφό σου ως αυτό που είναι κι όχι ως φίλο ή φίλη τρέμοντας της απόρριψη. Όταν υπάρχεις και μέσα σε άλλα ερεθίσματα στις ζωές τους. Μέσα σε σειρές που αγαπάνε, μέσα σε video clips από τραγούδια που ακούν, μέσα σε μια διαφήμιση όπως αυτή.
Όσο κι αν κάνουμε, λοιπόν, τη χάρη στην εταιρεία να μιλάμε τώρα για πάρτη της σε ένα ολόκληρο κατεβατό -πράγμα που σίγουρα αποτελεί πρωταρχικό ζητούμενο των ανθρώπων της πέρα κι από τις όποιες αγνές προθέσεις τους που μάλλον υπάρχουν- τουλάχιστον παραδεχόμαστε πως με τον τρόπο της συμβάλλει σε κάτι καλό. Με καλαίσθητη κι ευαίσθητη προσέγγιση, με εικόνες που στοχεύουν στην ουσία των ανθρωπίνων σχέσεων, με λεπτούς χειρισμούς και με to the point εξελίξεις που καλύπτουν κάθε έκφανση μιας τέτοιας κατάστασης. Εφόσον η δουλειά ενός διαφημιστικού είναι να περνάει μηνύματα κι ερεθίσματα στον εγκέφαλο των ανθρώπων ας το κάνει έστω και με κάτι ουσιαστικό, κάτι πέρα από το ίδιο το προϊόν.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.