Μία εκπαίδευση στα χακί, μια προληπτική πολιτική επιστράτευση, μια επίθεση στους εκπαιδευτικούς, αιτήματα και απαντήσεις σε εκκρεμότητα, κλάδοι σε διάσπαση μεταξύ τους και μια πρόταση για απεργία, που μπορεί να μην υλοποιήθηκε, αλλά που σπέρνει, θερίζει και γεννά ερωτηματικά. Όχι μόνο επειδή διχάζει τον κόσμο σχετικά με την ορθότητα ή όχι της απόφασης, αλλά και για το γεγονός ότι η αναστολή της δημιουργεί ερωτηματικά για το πώς μια κοινωνία αντιδρά μπροστά σε ενδεχόμενες πολιτικές επιθέσεις και τι αντιστάσεις μπορεί να έχει.
Η λογική της γενίκευσης είναι σύνηθες φαινόμενο. Όπως και η εξίσωση. «Όλοι είναι ίδιοι». Βλέπετε, είναι εύκολο να απλοποιείς ό,τι δεν καταλαβαίνεις: η ευκολία δεν σκοντάφτει πουθενά, δεν χρειάζεται γνώση, γιατί υπερπηδά οποιαδήποτε ανάλυση, οποιαδήποτε σκέψη, οποιαδήποτε αμφιβολία. Με την ίδια λογική, ό,τι δεν μας επηρεάζει άμεσα, εμάς προσωπικά τους ίδιους, και οτιδήποτε δεν έχει να κάνει με την αξιοπρέπεια μας, τις ανάγκες και τα θέλω μας, δεν μας αφορά. Και αν κάποια στιγμή στο παρελθόν, κάτι μας επηρέασε, «έτσι είναι τα πράγματα, τι θα μπορούσε να γίνει;». Ξεκινάς από το ένα σημείο και καταλήγεις σε ένα άλλο, δίχως ενδιάμεσες στάσεις.
Και ποιόν αφορούν άμεσα τα αιτήματα των καθηγητών; Ποιόν αφορά το δυσοίωνο μέλλον των μαθητών και της εκπαίδευσης; Οι απαντήσεις δίνονται από τις αφαιρετικές πληροφορίες των Μέσων. «Κοίτα αυτό το τασάκι» μου λέει προχθές ένας συνάδελφος. «Είναι κόκκινο, έχει τριγωνικό σχήμα και έχει μέσα τρία σβησμένα τσιγάρα». Αυτό θα μπορούσε να είναι μια είδηση. Για σένα, από αυτό το τασάκι θα μπορούσε να σε νοιάζει το κόκκινο του χρώμα, για μένα το ότι είναι τρίγωνο, για κάποιον άλλο το ότι έχει τρία σβησμένα τσιγάρα, αλλά το τι θα επιλέξει ο καθένας είναι κάτι άλλο. Μας λείπει η αλήθεια του γεγονότος. Που είναι άλλη από την αλήθεια μας».
Επειδή οι άλλες αλήθειες του θέματος της παιδείας ακούγονται, θα παραθέσω κάποια στοιχεία, όχι γιατί θέλω να πω την αλήθεια, αλλά για να τονιστεί και η άλλη πλευρά. Ο Πέτρος Τσάγκαρης, δημοσιογράφος στο Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, δημοσίευσε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του προέδρου της ΕΛΜΕ Ηλείας, Γιάννη Γιαννόπουλου, υπό τον τίτλο «Ωδή στα παπαγαλάκια».
«Σύμφωνα με τα στοιχεία:
-Η κυβέρνηση έχει μειώσει κατά 60% τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων
-Οι δαπάνες για τη δημόσια παιδεία θα φτάσουν στο 2,23% του ΑΕΠ
-12,000 αναπληρωτές εκπαιδευτικοί θα μείνουν άνεργοι
-10,000 μόνιμοι εκπαιδευτικοί θα χαρακτηριστούν πλεονάζοντες από την αύξηση του ωραρίου και θα οδηγούνται σε υποχρεωτική μετάθεση
-Η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες με το μεγαλύτερο ωράριο εκπαιδευτικών (21 ώρες χωρίς την αύξηση του ωραρίου) ενώ ο μέσος όρος του ωραρίου στην Ευρώπη είναι 15,5
-Ο κατώτατος μισθός του Έλληνα εκπαιδευτικού είναι το 31% του Γερμανού Εκπαιδευτικού, το 19% του αντίστοιχου του Λουξεμβούργου, το 45% του Ισπανού
-Η διδακτική στήριξη, η ενισχυτική διδασκαλία, οι σχολικές βιβλιοθήκες υπολειτουργούν ή σταμάτησαν να λειτουργούν εξαιτίας της δημοσιονομικής προσαρμογής
-1000 σχολεία έχουν συγχωνευθεί ή έκλεισαν και οι μαθητές είναι αναγκασμένοι να διανύουν μεγάλες αποστάσεις
-Τα κρούσματα των υποσιτισμένων παιδιών στο σχολείο αυξάνονται με ραγδαία ταχύτητα (…) »
Όλοι υπήρξαμε μαθητές. Πολλοί σε δημόσια σχολεία. Θυμάμαι ακόμη τα 30 άτομα που ήμαστε στη τάξη στριμωγμένοι, τους καθηγητές που δεν έκαναν για αυτή τη δουλειά, που έβγαζαν τα απωθημένα τους πάνω στα παιδιά. Εκείνους που βαριόνταν να κάνουν μάθημα. Ακόμη θυμάμαι τον μαθηματικό μου στην τρίτη λυκείου γενικής κατεύθυνσης. Μου είχε βάλει ένα ωραιότατο δέκα επειδή ήμουν θεωρητική κατεύθυνση, χωρίς να κάνει μάθημα, και κάπνιζε με το φανελάκι μέσα στη τάξη στρίβοντας τη μουστάκα του. Τον συνάντησα τυχαία μετά από χρόνια. Ήταν μαζί με κάτι άλλους συναδέλφους στο θέατρο, τον πλησίασα και τον ρώτησα – μπροστά στους συναδέλφους του – γιατί μου είχε βάλει δέκα ενώ δεν έκανε ποτέ μάθημα. Κοκκίνισε. Δεν ήξερε τι να πει, για να δικαιολογηθεί. Δεν ήταν ο βαθμός, ήταν η νοοτροπία. Αυτή την νοοτροπία, την αντιμετωπίζεις από μέσα, εσύ, μαζί με τους άλλους, με το λόγο και τις πράξεις. Ήμουν μικρή για να αντιδράσω, βλέπετε, όντας μαθήτρια. Δεν ήξερα πώς, δεν ήξερα το γιατί.
Αυτές τις νοοτροπίες δεν θα τις σταματήσουν ούτε τα μνημόνια, ούτε οι απολύσεις, ούτε οι συγχωνεύσεις, ούτε οι μειώσεις μισθών, ούτε καν με τις αξιολογήσεις. Οι πράξεις θα το κάνουν. Από εμάς, για εμάς και τους άλλους, μαζί με τους άλλους. Αρκεί να αφήσουμε μεσσίες και εκδικητικές τακτικές στην άκρη. Συνέπεια λόγων και πράξεων.
Η αναστολή της απεργίας μπορεί να ικανοποίησε πολλούς. Βραχυπρόθεσμα: σε δύο εβδομάδες όλα θα έχουν τελειώσει. Το μετά είναι το θέμα. Όταν θα τελειώσουν οι σπουδές τι πρόκειται να γίνει; Είναι πράγματι, θέμα που αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς; Ο κλάδος τους δεν είναι ο μόνος που πλήττεται, όλοι με το δικό μας τρόπο βιώνουμε τις συνέπειες της ύφεσης και ό,τι αυτή επιφέρει. Μακροπρόθεσμα είναι το θέμα.
Ας βρεθεί άλλη λύση, λοιπόν.
Και αφού οι αντιστάσεις μας πέφτουν, η ανοχή μας μεγαλώνει, οι επιλογές μας περιορίζονται, άραγε, «ποιός θά ’ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;»*
*Μανώλης Αναγνωστάκης, από το ποίημα «Η αγάπη είναι ο φόβος»
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.