“Πάμε Εξάρχεια;”

Κάποτε ο Τάσος Λειβαδίτης είχε γράψει το εξής ποίημα:

Ναι αγαπημένη μου, εμείς γι’αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε.

Για να μπορούμε να ’χουμε μια πόρτα, ένα άστρο, ένα σκαμνί, ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί, ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.

Για να έχουμε έναν έpωτα που να μην μας τον λερώνουν, ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε.
Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας, πατάνε πάνω στον έpωτα μας.

Πριν πούμε το τραγούδι μας, μας σκοτώνουν.

Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.

Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε, φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε, φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας, φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά και να μοχθούν αντρίκια.

Φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυο μας με φωνή χαμηλωμένη, φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί.

Μας φοβούνται, αγάπη μου, και όταν μας σκοτώνουν νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.

Διαβάζοντας αυτό το ποίημα μετά από αρκετό καιρό και συγκεκριμένα μετά από μια αναλυτική ειδησεογραφική ενημέρωση, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν μια πρόταση*:

“Πάμε Εξάρχεια;”

Μια πρόταση που αρνήθηκα…

Μια πρόταση που την αρνήθηκα σκεπτόμενος όλα όσα γίνονται αυτό τον καιρό σε αυτή την αγαπημένη περιοχή,γιατι εκεί βρίσκονται σαν νεοι κοτζαμπάσηδες όλοι αυτοί που προσπαθούν να υποτάξουν εδώ και αρκετές ημέρες την αγαπημένη μας περιοχή.

Μια περιοχή που πολλοί την θεωρούν “Άβατο”.

Και ναι τα Εξάρχεια είναι αβατο, είναι ένα άβατο ελευθερίας, όπου όλοι ζουν αρμονικά μαζί με τις μουσικές και τα βιβλία τους, δίπλα από τα ιστορικά καφέ, τα μπαράκια, τα στέκια και τα ιστορικά κτίρια της περιοχής.

Αλλά ναι… και δίπλα από τις καταλήψεις.

Ναι, ναι, αυτές τις “κακές” καταλήψεις, αυτές που εδώ και χρόνια στηρίζουν αδύναμους ανθρώπους, αυτές που στεγάζονταν μέχρι πριν λίγες ημέρες πρόσφυγες. Mάνες με παιδιά, μάνες και παιδιά που γλίτωσαν από την φρίκη του πολέμου, μάνες και παιδιά που ένιωσαν ξανά τον φόβο, μάνες που είδαν ξανά τα παιδιά τους να κλαίνε από τον φόβο τους μπροστά στη θέα των πάνοπλων οργάνων της τάξης.

Η μάλλον της αταξίας, γιατί για έναν λογικό άνθρωπο το να απλώνεις τα χέρια σου πάνω σε μικρά και τρομοκρατημένα παιδιά δεν είναι επαναφορά της τάξης, αλλά της αταξίας και όχι της αταξίας που επικαλούνται αυτά τα όργανα για την περιοχή, αλλά της αταξίας του φόβου.

Γιατί αυτό ακριβώς κάνουν, τρομοκρατούν, χτυπούν και απειλούν όποια και όποιον βρεθεί στο δρόμο της τάξης…

Ο στόχος του οργανωμένου σχεδίου καταστολής είναι ένας και μοναδικός, να τους κουράσουν και να κάνουν όλο αυτό τον υπέροχο κόσμο να εγκαταλείψει. Να τους κάνουν όλους να εγκαταλείψουν είτε τις γειτονιές, είτε τα σπίτια, είτε τις καταλήψεις αλληλεγγύης…

Και εκεί είναι που αρχίζεις να αναρωτιέσαι, τι είναι αυτό που τους φοβίζει τόσο;

Γιατί άραγε να φοβούνται τόσο μερικούς ανθρώπους που ζουν στη γειτονιά τους και είναι όλοι μαζί φίλοι, γείτονες, αλληλέγγυοι, ενώ ταυτόχρονα κάνουν πως δεν βλέπουν τους έμπορους ναρκωτικών λίγα στενά πιο πάνω, που αυτοί ειναι που πραγματικά δημιουργούν το τεράστιο πρόβλημα, καθώς είναι αυτοί που πουλάνε το θάνατο;

Απλά γιατί τον έμπορο εάν θελήσουν ξέρουν πως θα τον αντιμετωπίσουν, ενώ μια ιδέα πως να την αντιμετωπίσεις; Πώς να αντιμετωπίσεις την αγάπη και την αλληλεγγύη;

Πώς να αντιμετωπίσεις τους ανθρώπους που έχουν μάθει να ζουν χέρι χέρι;

Πώς να αντιμετωπίσεις τους ανθρώπους που έχουν μάθει το πρόβλημα του διπλανού τους να γίνεται και δικό τους;

Πώς;

Απλά ΔΕΝ μπορείς…

Όσο φόβο και αν σπείρεις

Όσο ξύλο και να δώσεις

Όσα δακρυγόνα και να πετάξεις μέσα σε κλειστούς χώρους

Όσο βαρύγδουπες δηλώσεις και αν κάνεις

Όσο κόσμο και να σημαδέψεις με το όπλο σου

Ή ακόμα και αν το χρησιμοποιήσεις όπως έχεις κάνει ξανά στο παρελθόν, το αποτέλεσμα θα παραμένει ένα… δεν μπορείς να νικήσεις αυτό τον κόσμο. Γιατί ακόμα και νεκρούς θα τους φοβάσαι.

Δεν μπορείς να νικήσεις γιατί όσο κακό και αν κάνεις το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να μεγαλώσεις το πείσμα, αυτό το περίεργα όμορφο πείσμα, αυτό που είναι ίδιο στην αίσθηση σαν το πείσμα του έρωτά και της αγάπης και αυτό το πείσμα δεν είναι άλλο παρά εκείνο που νοιώθουν όλοι όσοι αγαπούν τη Δημοκρατία και την Ελευθερία απέναντι σε αυτούς που θέλουν να την καταπατήσουν.

*Αυτό το κείμενο πρέπει να παραδεχτώ πως δεν μου ανήκει ολόκληρο… καθώς την ιδέα γι’αυτό το κείμενο την χρωστάω στον άνθρωπό που το όνομά του σημαίνει την μεγαλύτερη αρετή του κόσμου Ε.