Η συνονόματη Λαμπρινή Τσαρούχα είναι ζωγράφος. Δεν είναι γνωστή, δεν είναι «επαγγελματίας καλλιτέχνης». Είναι μια νέα κοπέλα, η οποία αυτές τις μέρες διοργανώνει την πρώτη της έκθεση στο Έντεχνο, στη Θεσσαλονίκη. Από όσα είπαμε θα μπορούσα ως τίτλο να κρατήσω άλλες, πιο ηχηρές, φράσεις, όμως η συζήτηση που είχαμε και τα έργα της με οδήγησαν αυτόματα σε αυτόν τον τίτλο.
Κατάγεται από τα Τρίκαλα, ήρθε στη Θεσσαλονίκη ως φοιτήτρια και έκτοτε… κόλλησε εδώ. Εκεί περίπου εντοπίζεται και η πρώτη σχέση της με τη ζωγραφική, όταν ξεκίνησε να ασχολείται με μολύβι και κάρβουνο, περίπου το 2003. Μαθαίνοντας να κάνει σκιές και το τι μπορεί να αφήσει το μολύβι πάνω στο χαρτί ενθουσιάστηκε, προσπαθώντας, μάταια, να περάσει τα καινούρια πράγματα που μάθαινε και στα αδέρφια της.
Λίγο αργότερα, όπως μας λέει, ξεκίνησε δειλά δειλά να μοιράζει έργα της στους φίλους της, χωρίς ακόμη να χρησιμοποιεί χρώμα, καθώς «το φοβόμουν και είχα επαναπαυθεί με το μολύβι, αφού το δούλευα καλά». Μέχρι να αρχίσει να της φαίνεται λίγο άτονο, άχρωμο και τα χρωματιστά μολύβια δεν βοήθησαν στο να αλλάξει αυτό. Τότε ήταν που μπήκε στη ζωή της το λάδι.
«Όταν βάζεις το χρώμα στον καμβά το χαϊδεύεις, όπως χαϊδεύεις έναν άνθρωπο, ένα παιδάκι. Δεν μπορείς να είσαι άγριος. Το χαϊδεύεις και αυτό απλώνεται στον καμβά» μας λέει, τονίζοντας πως αυτό και το περπάτημα είναι τα μοναδικά πράγματα που τη χαλαρώνουν. Δυο ή τρεις ώρες, οκτώ ή εννιά το ελάχιστο και το μέγιστο που θα ασχοληθεί, χωρίς να μιλάει, χωρίς να της μιλάνε, «χαμένη στα χρώματα». Εκεί καταφεύγει όταν θέλει να ξεφύγει από μια κατάσταση: «Κλείνω μάτια και αυτιά στην πραγματικότητα και βλέπω αυτό που θέλει να δει η ψυχή μου».
Παρόλα αυτά δηλώνει λίγο απογοητευμένη για το αποτέλεσμα, ίσως γιατί δεν συμβαδίζει πλέον με τη μελαγχολία που εκφράζουν τα έργα της. Ο πιο πρόσφατος μάλιστα, ήταν σε μια μεταβατική, προς το καλύτερο, κατάσταση. Το μαύρο δεν τη γέμιζε, γι αυτό και στο κέντρο του εμφανίζεται ένα έντονο κόκκινο. Χωρίζοντας τα έργα της σε «φάσεις», δίνει την αρχή με τη μελαγχολία, η οποία εκφράζεται με τόνους ασπρόμαυρους. Εκεί είναι η αρχή, ενώ το κόκκινο το πιο έντονο, όταν πλέον εκτονώνεται. Στο ενδιάμεσο συναντά το μπλε, όταν ηρεμεί η ψυχή και κάνει την εμφάνιση της η αισιοδοξία.
Για τα συναισθήματα που κρύβουν οι πίνακες της δεν έχει μιλήσει σε κανέναν, συγγενείς ή φίλους (θα τα μάθουν μάλλον διαβάζοντας τη συνέντευξη!). Ως αισιόδοξος άνθρωπος, προσπαθεί πάντοτε να βλέπει τη θετική πλευρά, το φως, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στα έργα της.
Τη ρωτήσαμε για τέχνη, μας απάντησε όμως πολύ απλά πως είναι άσχετη σε αυτό το θέμα. Δεν έτυχε να πάει σε κάποια σχολή, μπορεί αν πήγαινε να της ήταν πιο εύκολο να μάθει πράγματα που τώρα δυσκολεύτηκε μέχρι να μάθει μόνη της. Δεν έχει γνώσεις περί τέχνης ή ζωγράφων, πιστεύει όμως πως όλοι είμαστε καλοί σε κάτι και ίσως η ίδια να είναι στη ζωγραφική. Δεν ακολουθεί κάποιο ρεύμα ή κάποια συγκεκριμένη τακτική, ακολουθεί μόνο τις σκέψεις της και ό,τι βγει.
Η μοντέρνα τέχνη δεν την αγγίζει. Αναζητά κάποια συγκίνηση σε αυτό που βλέπει, και «ένα κόκκινο τετράγωνο και ένας πράσινος κύλινδρος σε ένα άσπρο πίνακα» δεν της προκαλούν κάποιο συναίσθημα.
Έχει βέβαια κάποια θέματα που προτιμά. Κυριότερο είναι το ανθρώπινο σώμα. Άλλοτε «ορθά» δοσμένο, άλλοτε αφηρημένο, άλλοτε πέτρινο, το ανθρώπινο σώμα κυριαρχεί. Τα τοπία της φαίνονται άψυχα. Ξεκινώντας να ζωγραφίζει τον πιο πρόσφατο πίνακα (βλ. κεντρική φωτό), τα μαύρα δέντρα του φόντου… παραμερίζονται από ένα κόκκινο και μια γυναικεία φιγούρα στο κέντρο του. Αν δεν βάζει μάλιστα σώματα, στεναχωριέται πολύ! Ένα άλλο συχνό θέμα, το οποίο δεν είχε παρατηρήσει μέχρι τη στιγμή που μου έδειχνε τα έργα της, είναι το φεγγάρι. Φτιαγμένο από φύλλα δέντρων, ή από ήρεμες και ελαφριές πινελιές, δίνει και αυτό το στίγμα του στη ζωγραφική της Λαμπρινής.
Κανένας από τους πίνακες δεν τίθεται προς πώληση, κατ’ αρχή γιατί δεν ξέρει πώς να τους κοστολογήσει! Εξάλλου δεν είναι και ο σκοπός της, η έκθεση ήταν μια ιδέα της στιγμής, μιας φίλης της, εργαζόμενης στο χώρο, και δική της. Ο σκοπός της είναι να δει ο κόσμος τα έργα της, για να διαπιστώσει αν είναι έστω λίγο αξιόλογο αυτό που κάνει, ή απλώς είναι καλοί μαζί της οι φίλοι της.
Δεν θα μπορούσε να επιβιώσει από την τέχνη, και πιστεύει πως δύσκολα κανείς μπορεί. Η τέχνη βασίζεται στην έμπνευση, και η έμπνευση δεν σου έρχεται «πατώντας ένα κουμπάκι και… τώρα ζωγραφίζουμε! Η έμπνευση έρχεται όποτε θέλει, σου χτυπάει την πόρτα και απλά πρέπει να της δώσεις σημασία. Αν την αφήσεις δεν θα έρθει αύριο».
Οι αγαπημένες της ώρες για ζωγραφική είναι αργά το βράδυ, ή νωρίς το πρωί, όταν επικρατεί ησυχία, την οποία συνδυάζει με τη δική της ηρεμία τη στιγμή που ξεκινά να ζωγραφίζει. Τότε έχει έμπνευση, τότε μπορεί να βάλει σε μια τάξη τα συναισθήματα της και να τα εκφράσει. Γιατί η έμπνευση αυτό είναι για τη Λαμπρινή, τα συναισθήματα της.
Αυτά ακριβώς τα συναισθήματα εκθέτει, γι αυτό και είναι αγχωμένη, ίσως λίγο απογοητευμένη, αλλά σίγουρα ντρέπεται πολύ. Δεν θα την πείραζε να προσπερνούν τους πίνακες της, αρκεί να μην τους χλευάζουν. Είναι άσχημο να χλευάζουν την ψυχή σου εξάλλου. Η έκθεση αυτή είναι το πρώτο βήμα, το οποίο πάντα είναι ένα χαστούκι. Δεν είναι απαραίτητα κακό, σε ταρακουνά όμως και βγαίνεις λίγο από την καθημερινότητα, μας λέει.
Η ζωή της είναι ξύπνημα στις 5.30, δουλειά μέχρι το μεσημέρι, σπίτι για δυο ώρες και πάλι δουλειά μέχρι το βράδυ. Όταν βρίσκει χρόνο ζωγραφίζει, κυρίως τα σαββατοκύριακα. Η έκθεση άλλαξε λίγο το πρόγραμμα της, και αυτό την χαροποιεί.
Βέβαια μιλήσαμε και για πολιτική. Ένα θέμα το οποίο την κουράζει, μια μεγάλη κουβέντα που την θλίβει. Όντας τρεισήμισι χρόνια άνεργη, δεν μπορούσε να κάνει όνειρα, να σκεφτεί το μέλλον της: «Όταν σε εγκλωβίζουν σε ένα κλουβί και σου λένε πως εδώ θα ζήσεις, δεν ανοίγει η πόρτα, τρελαίνεσαι. Γι αυτό έχει ξεφύγει η κατάσταση σε όλους τους τομείς. Να βοηθήσουν τους ανθρώπους τουλάχιστον να σκέφτονται λίγο πιο ήρεμα. Είμαι απογοητευμένη, αλλά πάντα υπάρχει ελπίδα».
Ολοκληρώνοντας την κουβέντα μας και λίγο πριν μας «ξεναγήσει» στα έργα της, μας είπε πως πέραν της ζωγραφικής της αρέσει και τη χαλαρώνει το μαγείρεμα, κι αυτό μια μορφή τέχνης είναι. Βρίσκει στο χαμό το χρόνο να εκφραστεί, και θέλει να μοιράζεται τα δημιουργήματα της, ό,τι και αν είναι αυτά.
Η έκθεση είναι μεγάλο βήμα, θέλει να δει πως θα εκλάβουν τα έργα της άνθρωποι που δεν τη γνωρίζουν, και, κρίνοντας από τον εαυτό μου, η προσπάθεια της πέτυχε.
Η έκθεση συνεχίζεται μέχρι και την Κυριακή, μπορείτε να δείτε τα έργα της Λαμπρινής οποιαδήποτε ώρα της ημέρας στο Έντεχνο, Ι. Δέλλιου 4, στο μικρό πάρκο κάτω από τη στάση της Καμάρας. Περισσότερες πληροφορίες εδώ .
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.