Πόσες φορές χρησιμοποιούμε αυτή την λέξη για να προσδιορίσουμε γεγονότα ή πράγματα που θέλουμε να πούμε, με πρόσημο απλά ένα αστείο ή σαν βρισιά για κάτι που μας πείραξε ή δεν μας άρεσε. Το αντίθετο συναντά το ομώνυμό του και πάει λέγοντας, αν αναλογιστεί κανείς ότι η μόνη σαπίλα που έχει η κοινωνία να παλέψει πέρα από τα κλασικά προβλήματα που υπάρχουν για όλους είναι ο εαυτός της.
Η νοοτροπία που της έχουν φορέσει, το «έλα μωρέ σιγά», το «αφού και το αλλά» μιας ολόκληρης γενιάς, μπερδεύεται με τις λέξεις και βουτά στο «και καλά της εποχής», όταν το διαφορετικό ξεπηδά δίπλα ή μπροστά στα μάτια τους.
Πιο συγκεκριμένα, η αλήθεια είναι ντεμοντέ, η σαλτσούλα όμως πουλάει στα λόγια και κυρίως στης πράξεις. Ποια είναι η πραγματική ΠΟΡΝΗ, ποια είναι η σημερινή πορνεία που κουβαλάμε μέσα μας; Η ίδια η μόδα της νέας γενιάς να γίνεσαι ίδιος με το σύνολο, να μην έχεις προσωπικότητα και ατομικές απόψεις, ή να έχεις κριτική σκέψη – μεγάλο φάουλ στις σημερινές παρεούλες που αναπαράγουν και αναπαράγονται μέσα στο ίδιο το σύστημα που έχει διαμορφωθεί η επαφή μας με τους άλλους ανθρώπους γύρω μας. Η επιφάνεια συναντάει το σήμερα.
Οι βρόμικοι συναντούν τους καθαρούς και η ιστορία συνεχίζετε. Αν σκεφτούμε πόσο καθαρές είναι κάποιες κοινωνικές ομάδες, όπως οι άνθρωποι που ζούνε στο δρόμο κάθε βράδυ και στα σκοτάδια της γωνιάς της πόλης σε σχέση με εμάς που ζούμε στο φως της ημέρας. Με καθαρή σκέψη χωρίς «εγώ», θα καταλάβαινε και ένα οχτάχρονο ότι η βρομιά κρύβετε στο φως της ημέρας, στα ψεύτικα «τι κάνεις», στις μάσκες που φοράμε όλοι και όλες. Άλλωστε το σκοτάδι του καθενός δεν φαίνεται την ημέρα, κρύβετε καλά πίσω από γλύκα χαμόγελα και γλυκές φατσούλες.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαστε αφελείς και επιρρεπείς στην κολακεία των «καλών ανθρώπων του φωτός», από την άλλη μεριά οι καθαροί άνθρωποι της νύχτας δεν υποκρίνονται γιατί δεν φοβούνται το σκοτάδι, αντιθέτως ζούνε μέσα σε αυτό και δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από προσωπεία. Όσο και αν σκεφτώ, ένα συμπέρασμα βγάζω. Ότι η ασχήμια δεν έχει να κάνει με το εξωτερικό γίγνεσθαι αλλά με το εσωτερικό περιτύλιγμα του καθενός.
Στη Σμύρνη, Μέλπω. Ηρώ, στη Σαλονίκη.
Στο Βόλο, Κατινίτσα, έναν καιρό.
Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα.
Ο τόπος μου, ποιος ήταν; Ποιοι οι δικοί μου;
Αν ξέρω, ανάθεμά με.
Σπίτι, πατρίδα έχω τα μπορντέλα.
Ως κι οι πικροί μου χρόνοι, οι παιδικοί μου,
θολές, σβησμένες ζωγραφιές.
Κι είν’ αδειανό σεντούκι η θύμησή μου.
Το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες.
Και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε να `ναι.
Φιλιά από στόματ’ άγνωστα, βρισιές
κι οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε.
Γλέντια, καυγάδες ως να φέξει.
Αρρώστιες, αμφιθέατρο, Συγγρού
κι ενέσεις εξακόσια έξι.
Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι.
Όλη η ζωή μου του χαμού.
Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω:
Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω.
Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω:
Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.
Γαλάτεια Καζαντζάκη
Η ασχήμια του λόγου έχει γίνει λογική και η λογική παράλογη γιατί έτσι μάθαμε ή έτσι μας μάθανε ή γιατί πολύ απλά έτσι μας βολεύει. «Εφόσον το κάνουν και οι άλλοι γύρω μας λογικά κάτι ξέρουν», σκέφτεσαι και γίνεσαι ένα κοστούμι πολυφορεμένο, όπως όλα τα άλλα, με μεγάλες τσέπες και γενικά πολύ χαριτωμένο αλλά από μέσα είναι γεμάτο λεκέδες και πολύ φθαρμένο από την συνήθεια των μηχανικών κινήσεων. Σαν την μούχλα εξαπλώνεται η λαθεμένη αίσθηση για όλα μέσα στα καθώς πρέπει μυαλά των «καθαρών». Πολλές φορές νομίζω ότι γύρω μας επικρατεί η αντίληψη του συνόλου των «καθαρών» που δεν τους πιάνει το μάτι σου, γιατί ούτε αυτοί ξέρουν τι είναι οι ίδιοι, το μόνο που ξέρουν σίγουρα είναι ποιος είναι ο άλλος, για τον άλλον έχουν να σου πουν πολλά, όρεξη να έχεις να τους ακούς. Ενώ αυτοί που κοινωνικά έχουν την ταμπέλα του λερωμένου θα δεις ότι δεν τους απασχολεί ούτε τι φοράς ούτε αν έχεις λεφτά και γενικά δεν τους νοιάζει ποιος είσαι, γιατί έχουν ήδη την κοινωνική κατακραυγή από την ηθική τον καλών ανθρωποφάγων που λένε πολλά.
Τελικά η μεγαλύτερη Πόρνη που υπάρχει βρίσκεται μέσα μας, στα μυαλό μας και στην ψυχή μας, γιατί η συνείδηση αποτελεί άγνωστη λέξη, δεν συμφέρει, οπότε τα ψυχικά ξερατά θα συνεχίσουν να μας πνιγούν γιατί ο φόβος να είσαι ο εαυτός σου μπορεί να σου κοστίσει την αυλή που με τόσο κόπο έχτισες. Δεν συμφέρει, οπότε ας ακολουθήσουμε το μοτίβο που μας έδωσαν, να μιλάμε και να είμαστε κοστούμια κρεμασμένα σε κενά ράφια.
Το κόστος του να είσαι ο εαυτός σου όμως είναι πιο γλυκό γιατί η ζωή δεν κρατάει για πάντα, τίποτα δεν κρατά στην φθορά του χρόνου, αλλά ας είμαστε τουλάχιστον λίγο ανθρώπινοι στην πρόσκαιρη ζωή που θα ζήσουμε. Αγαπήστε την διαφορετικότητά σας και κατ΄ επέκταση και τους ανθρώπους γύρω σας. Υπάρχουμε για να συνυπάρχουμε, δεν χρειάζεται να προσπαθείς να αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου. Ξεκίνα από κάτι πιο απλό, άλλαξε τον δικό σου προσωπικό κόσμο και μετά πού ξέρεις, ίσως βρεις την ευτυχία μέσα σου.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.