Έχει πλάκα να ακούς περιγραφές αγώνων από αγγλόφωνους όποτε παίζει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Πρώτον για τα αστεία σαρδάμ τους στην προσπάθεια να προφέρουν το όνομά του και δεύτερον για τα επιφωνήματα θαυμασμού σε κάθε του θεαματική κίνηση.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα ήταν η πρεμιέρα της Εθνικής μας στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας κόντρα στην Σενεγάλη. Έχοντας μόλις περάσει στο παρκέ, κατά τη διάρκεια του πρώτου δεκαλέπτου, ο Αντετοκούνμπο έκλεψε μια μπάλα και με μόλις τρεις-τέσσερις δρασκελιές έφτασε ως το αφύλακτο καλάθι, καρφώνοντας με έμφαση.
Από εκείνο το σημείο και μετά, οι σχολιαστές του επίσημου feed της διοργάνωσης εκθείαζαν τον 19χρονο σε κάθε ευκαιρία. “Κάποιος να μου αγοράσει ένα διαρκείας των Μπακς!”, αναφώνησε ο ένας εκ των δύο σε μία ανάλογη φάση λίγο αργότερα.
Βλέποντας τον Αντετοκούνμπο να κινείται με άνεση βετεράνου στο παρκέ φορώντας τη γαλανόλευκη φανέλα, σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο καλύτερος μπορεί πραγματικά να γίνει. Τα προσόντα του είναι πασιφανή: ένας παίκτης με ικανότητες γκαρντ στον χειρισμό της μπάλας και στο σουτ, πακεταρισμένες σε ένα κορμί ύψους 2,11 μ. με πολύ μακριά χέρια.
Αλλά αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο στον Γιάννη, είναι η ωριμότητα που δείχνει στο παιχνίδι του – μια ωριμότητα δυσανάλογη με το νούμερο της ηλικίας του.
Σε 2-3 φάσεις κόντρα στην Σενεγάλη, έπειτα από μακρινά επιθετικά ριμπάουντ, προτίμησε να δώσει την μπάλα στον πλέι-μέικερ για επίθεση 24 δευτερολέπτων, παρά να σουτάρει κατευθείαν μόνο και μόνο επειδή ήταν ελεύθερος. Επιπλέον, δεν εξανάγκασε καμία ατομική προσπάθεια σε όλο το παιχνίδι, αν και είχε τον ενθουσιασμό και την υπεροχή σε ταλέντο για να το πράξει. Αντίθετα εκτέλεσε κατά γράμμα τον ρόλο που του είχε αναθέσει ο Φώτης Κατσικάρης, φροντίζοντας πρωτίστως την άμυνα και συμβάλλοντας στη γρήγορη περιστροφή της μπάλας στην επίθεση.
Ο τελικός του απολογισμός: Έντεκα πόντοι με 7/8 βολές και 2/2 δίποντα, πέντε ριμπάουντ, τρία κλεψίματα, μία ασίστ και ένα λάθος σε 19 λεπτά συμμετοχής.
Ήταν ένα χαρτί στατιστικών που θα μπορούσαμε να το είχαμε πάρει από ένα οποιοδήποτε ματς των Μιλγουόκι Μπακς την περασμένη σεζόν. Τι δείχνει αυτό; Ότι ο Αντετοκούνμπο αντιλαμβάνεται πολύ καλά τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει σε αυτή τη φάση της καριέρας του, ανεξάρτητα από το επίπεδο στο οποίο αγωνίζεται. Αν και ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το οργανωμένο μπάσκετ σε όχι και τόσο μικρή ηλικία, φαίνεται ότι έχει μάθει σε πολύ καλό επίπεδο τα βασικά και ότι διαθέτει υψηλό μπασκετικό IQ.
Προφανώς η μετέπειτα εξέλιξή του θα έχει άμεση συνάφεια με τη δουλειά που θα ρίξει πάνω στις αδυναμίες του. Είναι φανερό πως πρέπει να προσθέσει μυϊκό όγκο χωρίς να χάσει την σπιρτάδα του, όπως επίσης να γίνει πιο αποτελεσματικός στις αμυντικές βοήθειες.
Όμως θα ήταν λάθος να περιμένουμε από τον Γιάννη να μετατραπεί στον επόμενο ηγέτη της Εθνικής. Τουλάχιστον όχι με την έννοια που ήταν κάποτε ο Γκάλης ή πιο πρόσφατα οι Διαμαντίδης και Σπανούλης. Γιατί ο Αντετοκούνμπο μπορεί να είναι ένα πολυδιάστατο ταλέντο, ωστόσο δεν διαθέτει το μάτι που σκοτώνει.
Από αυτή την άποψη θυμίζει πιο πολύ τον Φάνη Χριστοδούλου. Έναν παίκτη που έκανε τα πάντα στο παρκέ, που μπορούσε να παίξει ικανοποιητικά και στις πέντε θέσεις – αλλά και που αρνήθηκε να βάλει την απαιτούμενη δουλειά ώστε να ανέβει επίπεδο. Προτίμησε τη λογική τού “καλύτερα πρώτος στο χωριό” και έμεινε για υπερβολικά πολλά χρόνια στον Πανιώνιο, όπου πληρωνόταν καλά, έκανε ό,τι γούσταρε στην ομάδα και τελικά έμεινε χωρίς τίτλους και μεγάλες δόξες.
Αν ο Φάνης είχε την εργατική νοοτροπία του Αντετοκούνμπο, τότε πιθανότατα να έφτανε ως το ΝΒΑ, παίζοντας έναν τριτο-τέταρτο ρόλο σε μια καλή ομάδα, σαν τον Τόνι Κούκοτς στους Μπουλς των 90s ή τον Μάνου Τζινόμπιλι στους Σπερς την τελευταία δεκαετία. Αυτό ακριβώς είναι το μοντέλο το οποίο πρέπει να ακολουθήσει ο Αντετοκούνμπο.
Υπάρχει μια ωραία ιστορία με τον Ντιρκ Νοβίτσκι, λίγο πριν από το ντραφτ του 1998. Ύστερα από μια ιδιωτική προπόνηση με τους Μπόστον Σέλτικς, οι οποίοι επέλεγαν στο Νο10, ο τότε κόουτς της ομάδας, Ρικ Πιτίνο, βγήκε ενθουσιασμένος και δήλωσε ότι μόλις είχε δει τον νέο Λάρι Μπερντ. Μια δήλωση-ιεροσυλία για όλους τους Βοστωνέζους, καθότι πώς ήταν δυνατόν κάποιος να παρομοιάζει έναν άσημο νεαρό από την Α2 του Γερμανικού πρωταθλήματος με τον Larry Legend;
Κι όμως το κοφτερό από το κολεγιακό μπάσκετ μάτι του Πιτίνο δεν λάθεψε. Ο Νοβίτσκι επιλέχθηκε ένα νούμερο πιο πάνω, στο 9, και δόθηκε με ανταλλαγή στους Ντάλας Μάβερικς, με τους οποίους εξελίχθηκε στον καλύτερο λευκό φόργουορντ της μετά-Μπερντ εποχής.
Η ιστορία του Αντετοκούνμπο μοιάζει με τον Νοβίτσκι, καθότι είναι οι δύο μοναδικοί παίκτες που μεταπήδησαν από τη δεύτερη κατηγορία ενός ευρωπαϊκού πρωταθλήματος απευθείας στο ΝΒΑ. Κάπου εκεί όμως, κατά τη γνώμη μου πάντα, τελειώνουν οι συγκρίσεις.
Το καλό για τον Γιάννη είναι πώς κανείς στους Μπακς δεν θα του ζητήσει να γίνει Ντιρκ, δηλαδή το πρόσωπο της ομάδας τους (για τέτοιο προορίζουν τον Τζαμπάρι Πάρκερ). Το κακό για την Εθνική θα είναι να του το ζητήσουμε εμείς, για τη δική μας ομάδα.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.