Από τους παγκοσμίως γνωστούς Arctic Monkeys, μέχρι τους σαφώς λιγότερο γνωστούς, αλλά όχι υποδεέστερους Viet Cong της Indie rock σκηνής, είναι μία δισκοβόλτα δρόμος. Στην οδό Διδότου στα Εξάρχεια, δρόμο άλλης εποχής, καθότι γεμάτος από δισκοπωλεία, πήγαμε με τον Γιώργο Περού στο Spindle Vinyl Records, που ειδικεύεται στην indie. Εκεί συζητήσαμε για το πώς ένας διάσημος δίσκος σε οδηγεί σε “ψαγμένες” επιλογές.
Ο Γιωργός Περού έκανε πέρυσι το δισκογραφικό του ντεμπούτο, με το άλμπουμ “Δύο Κόσμοι”, έχει συνεργαστεί και συνεργάζεται με σημαντικούς καλλιτέχνες, ενώ βρίσκονται καθ’ οδόν οι νέες δισκογραφικές τους δουλειές. Στο πατρικό του αγόρασε αυτός το πικάπ, παρότι είναι 30αρης και όπως λέει έμαθε μουσική “κλέβοντας” από τις δισκοθήκες άλλων. Θυμάται, πώς στα 17 του, πήγαιναν στον πατέρα φίλου, άκουγαν κρυφά τα βινύλια κι έγραφαν κασέτες.
Η κουβέντα ξεκίνησε από την ιστορία που μας διηγήθηκε ο Μάκης, ιδιοκτήτης του Spindle για πελάτη του, 15-16 χρονών. Ο πελάτης ζήτησε κάποιο mainstream δίσκο, που ο Μάκης ναι μεν έφερε στο μαγαζί του, αλλά δεν θα τον πρότεινε, καθώς “υπάρχουν πολλά σχήματα, αντίστοιχης ή και καλύτερης ποιότητας. Απλώς δεν έχουν την ίδια φήμη”. Όταν είσαι όμως πιτσιρικάς “δεν έχεις τα φράγκα για να τα ακούσεις όλα”, λέει ο Γιώργος. Έτσι, ένας τρόπος για να διευρύνεις τους μουσικούς σου ορίζοντες, υποστηρίζει ο Γιώργος, είναι να ακούς ό,τι κι αυτοί που θαυμάζεις πρώτα. Ας πούμε, “αναφέρει η Pj Harvey έναν συνθέτη μινιμαλιστή. Αυτός ο μινιμαλιστής αναφέρει άλλους συνθέτες των αρχών του αιώνα που την επηρεάζουν και φτιάχνουν αυτό το ιδιαίτερο είδος μίνιμαλ. Και έτσι ανακαλύπτεις την πηγή των πραγμάτων”.
Ούτως η άλλως όμως, έχουμε ήδη μουσική παιδεία. “Μόνο από τις μουσικές που έχουμε ακούσει παιδιά, από τα κινούμενα σχέδια με τα υπέροχα κομμάτια της κλασικής μουσικής, έχουμε ήδη διαμορφωμένο αισθητικό κριτήριο”, λέει ο Γιώργος, ενώ ακούγονται από το πικάπ του δισκοπωλείου οι Εleven Sons. Post-punk μπάντα των 80’s. Είναι μία από τις πολλές ψαγμένες επιλογές του Spindle, που φέρνει κάθε τόσο ξεχωριστά «κομμάτια».
Το μεράκι του Μάκη και της γυναίκας του, που έχουν το μαγαζί, φαίνεται ακόμα και από τις αφίσες στους τοίχους του Spindle. Έχουν ταξιδέψει αρκετές φορές στη Μεγάλη Βρετανία και κάπως έτσι κατάφεραν να έχουν αφίσες, ιστορικής αξίας πια, όπως από live που έγινε στο θρυλικό κλαμπ Hacienda στο Μάντσετερ. Όπως μας αναφέρει ο Μάκης “δυστυχώς πια δεν υπάρχει. Έχουν χτιστεί στη θέση του πολυκατοικίες, που έχουν όμως κρατήσει την επωνυμία, Hacienda Apartments”.
Την ώρα που στο Hacienda καταγράφονταν από το 1982, όταν και άνοιξε, ιστορικές στιγμές για τη μουσική, στην Ελλάδα, που είχε βιώσει την επταετία της δικτατορίας, όλα έρχονταν με καθυστέρηση. Έτσι, “μάθαμε την πιο εμπορική εκδοχή των Rolling Stones και των Beatles”, τονίζει ο Γιώργος που παράλληλα, επισημαίνει, ότι «κυριάρχησε απόλυτα το πολιτικοποιημένο τραγούδι».
Η επταετία της απαγόρευσης σε οτιδήποτε δεν της ταίριαζε, όπως ήταν λογικό επηρέασε την προσέγγιση γύρω από τη μουσική, καθώς ανέκοψε τη φυσιολογική ροή των γεγονότων. Από τις διεθνείς επιτυχίες όπως η βράβευση του Μάνου Χατζιδάκι με Όσκαρ για “Τα παιδιά του Πειραιά” το 1961, βραβείο για το οποίο πάντως ο ίδιος δεν αισθάνθηκε ποτέ περήφανος, οδηγηθήκαμε στην απόλυτη εσωστρέφεια. Κι όταν η δικτατορία έπεσε, η επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο και όσα συνέβησαν ήταν δύσκολο να ανακτηθεί.
Σήμερα, «ζούμε στην επταετία των τραπεζιτών», λέει ο Γιώργος. Δεν ζούμε όμως ακόμα στην εποχή του σκυλάδικου. «Ο κόσμος που πάει έχει μειωθεί αισθητά». Από την άλλη η ροκ και άλλα είδη δεν έχουν καταφέρει να κερδίσουν έδαφος. Σύμφωνα με τον Γιώργο αυτό συμβαίνει «γιατί δεν γίνεται μουσική που να μιλάει στο σώμα». Όσοι το κάνουν, «όπως οι Imam Baildi» έχουν επιτυχία.
Παίρνοντας το παράδειγμα των Imam Baildi, πρόκειται για μία μπάντα που ξέρουν όλοι και άρα ζητάνε περισσότερο τους δίσκους τους. Για να φτάσει σε περισσότερα ακούσματα, ο 16αρης που θα έμπαινε ξανά στο μαγαζί του Μάκη και θα ζητούσε τους Imam Baildi, μια λύση θα ήταν: «Πάρε και κάτι λιγότερο γνωστό σε φτηνότερη τιμή».
Πιο σημαντικός ίσως είναι ακόμα ο διάλογος με τον δισκοπώλη. Τα δισκοπωλεία, εξακολουθούν να διατηρούν ένα πλεονέκτημα σε σχέση με το ίντερνετ που είναι η φυσική και άμεση επαφή. Το Spindle είναι ατμοσφαιρικός χώρος, με στυλ, που σε εμπνέει να ψάξεις τα ράφια, να μιλήσεις με τους ανθρώπους του ή άλλους πελάτες, να ρωτήσεις τι παίζει εκείνη την ώρα στο πικάπ. Συνεπώς, η παρουσία και μόνο των δισκοπωλείων παραμένει πολύτιμη. Η επίσκεψη σε ένα από αυτά, με άποψη όπως το Spindle, που επέμεινε ιδιαιτέρως να ακούσουμε τους Viet Cong, είναι η αρχή για να φτάσεις κάπου μακρύτερα από ό,τι αρχικά έχεις σκεφτεί.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.