Άρεσαν, δεν άρεσαν. Ενθουσίασαν, δεν ενθουσίασαν. Εντυπωσίασαν, απογοήτευσαν. Όπως και να χει η πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση στην Ελλάδα δεν πέρασε απαρατήρητη και σίγουρα αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα φετινά μουσικά event.
Οι συντάκτες του 3pointmagazine βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ, άλλοι νωρίτερα και άλλοι αργότερα, άλλοι σε πιο προνομιακές θέσεις και άλλοι πιο πίσω, άλλοι φανατικοί θαυμαστές και άλλοι όχι. Όσοι από μας βρέθηκαν λοιπόν στο Ολυμπιακό Στάδιο και παρακολούθησαν τη συναυλία των Red Hot Chilli Peppers αποτυπώνουν τις εντυπώσεις τους…
Αλέξανδρος Βάκουλας
Δεν είμαι από αυτούς που περίμεναν μία ζωή να δουν τους RHCP ζωντανά. Δεν έχω συνδέσει τη μουσική τους με βιώματά μου, ούτε τους ακούω φανατικά. Όταν άκουσα πως έρχονται στην Ελλάδα, ωστόσο, ήξερα πως ήταν συναυλία που δεν θα ξαναγίνει. Ζύγισα το βαλάντιό μου, λοιπόν, και κάπως έτσι βρέθηκα χθες βράδυ στη θύρα 33. Έφτασα γύρω στις 6.30, ώστε να έχω την ευκαιρία να παρακολουθήσω και τα support groups.
Οι Sunny side of the razor με εξέπληξαν θετικά. Με το στάδιο ακόμη σχετικά άδειο και τον κόσμο κρύο, κατάφεραν να δείξουν πως τα νέα ελληνικά συγκροτήματα μπορούν να παίξουν δυνατά και να τραβήξουν το ενδιαφέρον σου. Επόμενοι, οι As Able As Kane, άγνωστοι σ’ εμένα, δεν με κέντρισαν ιδιαίτερα. Δεν γνωρίζω τη σκηνή τους και το είδος τους. Σίγουρα, πάντως, δεν είναι η μπάντα που έβαλε το κοινό στον φούρνο για να τον βρει η main μπάντα ζεστούς και έτοιμους.
Σχετικά με τους RHCP, περίμενα περισσότερα. Είναι φοβερά ικανοί μουσικοί, πράγμα που φάνηκε και χθες βράδυ. Ωστόσο, η όλη διοργάνωση μου έδωσε την εικόνα ενός φτωχού show. Λες και «έκοψαν κάτι» για να βγαίνει και το κοινό. Τα video walls και οι φωτισμοί ήταν το ελάχιστο που όφειλαν να κάνουν, οπότε φάνηκε να έγινε διεκπεραιωτικά. Σε σχέση με τον ήχο, από μία τέτοια μπάντα, περίμενα ο ήχος- αν μη, τι άλλο;- να με καθηλώσει. Αντίθετα, συχνά ήταν δύσκολο να διακρίνεις ανάμεσα στις ενορχηστρωτικές γραμμές. Για την ένταση, ούτε λόγος, αφού αντί να πάρουμε τα αυτιά μας στα χέρια, μιλούσαμε άνετα με τον διπλανό μας.
Από διάθεση, η μπάντα παίρνει βάση, αφού τα 50 του χρονάκια έρχονται κατευθείαν κατά νου. Τα εύσημα στον κιθαρίστα τους Josh Klinghoffer πάντως που έπαιζε καθήμενος, καθότι τραυματίας, δίνοντας ψυχή. Κατά τα άλλα, συγκρατημένοι αρκετά. Πού είναι οι Ac/Dc είπαμε;
Ηλέκτρα Χατζηκάλφα
Πολλά ακούστηκαν για τη χτεσινή συναυλία των Red Hot Chili Peppers, τα περισσότερα εκ των οποίων αρνητικά. Ναι, υπάρχουν παράπονα, έχω και εγώ, για τον “μπουκωμένο” ήχο στην αρχή της συναυλίας, για τα ανούσια –κάποιες φορές- τζαμαρίσματα, για τα πολλά αγαπημένα τραγούδια που δεν παίχτηκαν ποτέ, για τον όχι και τόσο εκρηκτικό –τουλάχιστον από ότι μπορούσα να δω- Antony Kiedis, για τη διάρκεια της συναυλίας. Σε αυτά μπορώ να είμαι αντικειμενική.
Όμως όταν έπαιξαν το Strip my mind και το Parallel Universe, τραγούδια από το Stadium Arcadium και το Californication αντίστοιχα, δίσκους που στα εφηβικά μου χρόνια είχα λιώσει, εκεί απλά «έφυγα»! Τα συναισθήματα με κατέκλυσαν. Έκλεινα τα μάτια και χόρευα. Χανόμουν στη μουσική και στο πλήθος. Για ‘μένα η χθεσινή συναυλία ήταν όνειρο που πραγματοποιήθηκε, απωθημένο που εκπληρώθηκε και ό,τι άσχημο συνέβη δεν μπορεί να με πτοήσει.
Είμαι σίγουρη πως και οι ίδιοι οι RHCP το ευχαριστήθηκαν. Ο Flea με το λογύδριο του στο τέλος και ο Smith που έτρεξε δυο-τρεις φορές κατά μήκος της πρώτης σειράς χαιρετώντας και πετώντας γύρω στις πέντε μπαγκέτες στο κοινό αυτό μου έδωσαν να καταλάβω. Ήταν όμορφη η 4η Σεπτεμβρίου στο ΟΑΚΑ! Μέχρι το επόμενο live “I’m with you California Kings”.
Χριστιάνα Βουκελάτου
Η ώρα ήταν 6, ο ηλεκρικός ασφυκτικά γεμάτος και εγώ απείχα μερικά χιλιόμετρα μοναχά από το, ίσως πιο πολυαναμενόμενο συναυλιακό γεγονός, που θα φιλοξενούσε η χώρα μας.
Τέσσερις ώρες μετά, βρίσκομαι στην αρένα, αρκετά πίσω ώστε να χρειάζεται να σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου ώστε να έχω επαφή με τις γιγαντο-οθόνες. Για δύο περίπου ώρες ένιωθα ενέργεια στο ζενίθ, νότες να με ζαλίζουν και να διαπερνούν ολόκληρη τη ραχοκοκαλιά μου. Το ένα κομμάτι διαδεχόταν το άλλο και τα πόδια μου δεν έλεγαν να σταματήσουν το χορό. Δυστυχώς, ποτέ δεν κατάφερα να απολαύσω στο όλον της την παράσταση που έδινε το συγκρότημα επί σκηνής, ή τις τρέλες του Flea καθώς οι γιγαντο-οθόνες μάλλον δεν δικαίωσαν το χαρακτηρισμό τους.
Με δύο λέξεις μοναχά: μία εμπειρία ζωής. Είχε μεν κάποια στραβοπατήματα, όπως η κακή οργάνωση αλλά δεν στάθηκαν αρκετά ώστε να επισκιάσουν τη βραδιά στο σύνολό της.
Σοφιάννα Μπονοβόλια
Ήταν η μπάντα των εφηβικών μου χρόνων και η πρώτη μου επαφή με το ξένο τραγούδι. Όταν λοιπόν τον περσινό Δεκέμβρη ανακοινώθηκε η συναυλία τους στην Ελλάδα το μόνο που μπορούσα να νιώσω ήταν χαρά και ανυπομονησία. Μία χαρά που δεν έφυγε καθ’ όλη την διάρκεια της συναυλίας και μια ανυπομονησία μέχρι να ακούσω το αγαπημένο μου τραγούδι. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε μιας και το Snow (Hey oh) δεν ακούστηκε χθες, όπως επίσης και πολλά κλασικά αγαπημένα όπως το Otherside, το All around the world, το Zephyr Song.
Κακίες δεν κρατάμε, οι εντυπώσεις από τους 50άρηδες Kiedis και Flea εξαιρετικές και σε γενικές γραμμές μία πάρα πολύ όμορφη παράσταση, που αν μιλάμε για RHCP, θα μπορούσε να είναι και καλύτερη.
Κώστας Παπαντωνίου
Οι Red Hot Chili Peppers παρά τα χαρακτηριστικά του ονόματος τους, αποδείχτηκαν… άνοστοι. Αν και ξεκίνησαν δυναμικά, δεν κατόρθωσαν να δικαιολογήσουν τον ντόρο που προκλήθηκε λόγω της πρώτης τους επίσκεψης στα μέρη μας. Φυσικά δεν αναιρείται το ότι μιλάμε για ένα από τα καλύτερα γκρουπ παγκοσμίως και φυσικά για ένα από κορυφαία σχήματα όλων των εποχών.
Από την άλλη μεριά θα ήταν λάθος να αρκεστούμε σε αυτό. Η παρέα του Flea παρουσιάστηκε κατώτερη των περιστάσεων και για λόγους που ίσως να μη φέρει ευθύνη. Για παράδειγμα ο ψηφιακός κατακλυσμός ενδεχομένως να μην αποτέλεσε επιλογή της. Όπως το ίδιο μπορεί να ισχύει για τον κάκιστο ήχο, κυρίως των πρώτων λεπτών, όταν η ένταση είχε σημαντικές αποκλίσεις από όργανο σε όργανο.
Αντιθέτως το γεγονός ότι η συνοχή του προγράμματος δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή, χαρακτηριζόμενη από απότομες μεταπτώσεις, ξεχειλωμένα intro και outro πιστώνεται αποκλειστικά στους ίδιους και κυρίως στον Klinghoffer. Διαφωνώ με την λογική του ότι δεν μπορεί να γεμίσει τα παπούτσια του Frusciante. Είναι όμως ξεκάθαρο πως μιλάμε για ένα διαφορετικού στυλ κιθαρίστα, που μου θύμισε έντονα τον Nick Mccabe των Verve. Τα σόλα του δεν ταιριάζουν στα εδραιωμένα με έναν συγκεκριμένο τρόπο και μια συγκεκριμένη εκδοχή κομμάτια των RHCP (με εξαίρεση τον τελευταίο δίσκο, όπου και συνέβαλε τα μέγιστα κατόπιν μαρτυρίας του Chad Smith) και σε ακόμα ένα live αυτό έγινε φανερό.
Δεν μου άρεσε ακόμα η ξαφνική αγάπη του γκρουπ προς την Ελλάδα. Δεν ήταν βέβαια λίγοι που ενθουσιάστηκαν όταν ξαφνικά ο Flea έπαιζε μπροστά από τη γαλανόλευκη, αλλά η αλήθεια είναι πως το σκηνικό θα επαναληφθεί στις 20-30 επόμενες χώρες που θα εμφανιστούν οι Peppers…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.