Πρόλαβα όπως κάθε βράδυ το τελευταίο τρένο του συρμού.
Συχνά έφευγα νωρίτερα από τη δουλειά μου για να μη το χάσω. Κρατούσα στα χέρια μου ένα διαφημιστικό βιβλιαράκι που μου είχε δώσει μια νεαρή κοπέλα μπαίνοντας στο σταθμό. Έγραφε σχετικά με την υγιεινή διατροφή και τον σημαντικό ρόλο που παίζει η άσκηση του σώματος στη ζωή μας. Το χάζευα διαβάζοντας ξανά και ξανά τις πέντε σελιδούλες του.
Μετά από αναμονή περίπου είκοσι λεπτών, το τρένο ήρθε. Μπήκα στο πρώτο βαγόνι. Δεν είχε πολύ κόσμο. Έκατσα δίπλα σε έναν κύριο χωρίς να τον πολυπροσέξω. Δε με ένοιαζε κιόλας. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πόσο πολύ ήθελα να κάτσω. Να ξεκουράσω τα πόδια μου. Έπειτα είχα και το βιβλιαράκι μου να διαβάζω μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου.
Ο οδηγός πάτησε το γκάζι. Ξεκινώντας το τρένο μου ήρθε μια δυσάρεστη μυρωδιά από τον διπλανό μου. Σήκωσα το κεφάλι μου, γύρισα και τον κοίταξα. Αντίκρισα τα ζαλισμένα του μάτια να με παρακολουθούν. Αισθάνθηκα αμήχανα. Δίχως να μιλήσω ή να τολμήσω να τον κοιτάξω περισσότερο έψαξα στους υπόλοιπους επιβάτες του τρένου για μια επιβεβαίωση της αμηχανίας και του φόβου που ένιωθα. Τίποτα. Κάποια στιγμή ένιωσα τη βρωμερή του ανάσα στο μάγουλό μου. Τότε αργά αλλά αποφασιστικά σηκώθηκα. Στάθηκα αρκετά μακριά του, μη χάνοντας όμως την οπτική επαφή μαζί του. Υποσυνείδητα ίσως, σκέφτηκα πως τελικά όρθια θα μείνω μέχρι τη στάση μου και τα πόδια μου θα πρέπει για λίγο ακόμα να κάνουν κουράγιο και να με βαστήξουν.
Πριν προλάβω να του ρίξω την πρώτη ματιά, είχε ρίξει κιόλας το κεφάλι του στην διπλανή θέση, εκεί που καθόμουν δηλαδή εγώ πριν λίγα λεπτά. Νόμιζα πως τον είχε πάρει ή τέλος πάντων θα τον έπαιρνε σε αυτή τη στάση ο ύπνος, όταν ξαφνικά τον άκουσα να ψιθυρίζει κάτι. Αναρωτήθηκα αν έβλεπε άραγε κάποιο όνειρο μα μου έλυσε γρήγορα την απορία σηκώνοντας το κεφάλι του φωνάζοντας κάτι. Τα μάτια μου συναντήθηκαν με κάποιους από τους επιβάτες. Ακούστηκε σα να έλεγε «Γιατί δεν ήθελες να κοιμηθείς μαζί μου;”, ή «Εγώ σου είπα να κοιμηθείς μαζί μου.” ή μάλλον «Βρες άλλον να κοιμηθείς μαζί του”. Το νόημα πάντως ήταν πως κάποια ήθελε ή μπορεί και όχι να κοιμηθεί μαζί του. Ύστερα έκανε να σηκωθεί. Εντυπωσιάστηκα από την ισορροπία του εν κινήσει του τρένου. Έπιασε το χερούλι του παραθύρου. Προσπάθησε να βγάλει το κεφάλι του έξω, δε χωρούσε όμως. Σήκωσε τα χέρια του ψηλά κι άρχισε να προσποιείται πως κάνει skateboard. «Τι φαντασία που έχουν οι μεθυσμένοι”, σκέφτηκα. Με κάπως ατσούμπαλο τρόπο ξαναέκατσε πιάνοντας πάντα και τις δυο θέσεις.
Νομίζω κοίταξε προς το μέρος μου. Αστραπιαία στράφηκα στο μικρό μου διαφημιστικό βιβλιαράκι. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά. Τόσο που την ένιωθα σε όλο μου το σώμα. Η επόμενη στάση ήταν η δική μου. Ανυπομονούσα. Έχοντας πάντα το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου, ήμουν σίγουρη πια, σηκώθηκε. Ένιωθα τον κρύο ιδρώτα πλέον να με λούζει από την κορυφή ως τα νύχια. Άρχισε να βηματίζει προς το μέρος μου. Έβλεπα τον σταθμό. Άλλο ένα βήμα προς τα εμένα. Το τρένο σταμάτησε στη στάση. Εκείνος σα να βιαζόταν έκανε 2-3 βήματα ακόμα. Οι πόρτες άνοιξαν και σα να ήμασταν διαγωνιζόμενοι σε αγώνα δρόμου εγώ έτρεξα προς τα έξω κι εκείνος σχεδόν σύρθηκε μπρος σε μια βαλίτσα. Λίγο ηρέμησα. Η αποσκευή ήταν κάποιου αρκετά αδύνατου νεαρού ο οποίος προσπαθώντας με αποτυχία να φανεί ψύχραιμος την πήρε και την τοποθέτησε κοντά στα πόδια του. Οι πόρτες έκλεισαν.
Αυτός ο άνθρωπος την επόμενη μέρα πιθανόν να μη θυμάται την παραμικρή του λέξη ή κίνηση. Όμως αυτός ο άνθρωπος, έστω και με αυτόν τον τρόπο, ένιωθε ελεύθερος. Δεν ήταν εγκλωβισμένος στα πρέπει των γύρω του. Ήταν μόνος του, αυτός και ο εαυτός του. Κάπως έτσι εγκλωβισμένη ένιωθα κι εγώ. Μάλλον έπρεπε να δω αυτόν τον μεθυσμένο κύριο για να το καταλάβω.
Ύστερα από μισή ώρα περίπου στεκόμουν στο ίδιο σημείο όταν με ξεβόλεψε, ίσως από την χωρίς αιτία τελικά παγωμάρα μου, ο σεκιουριτάς του σταθμού. Δίχως να δώσω ιδιαίτερη σημασία στις λέξεις που έβγαιναν από το στόμα του, είπα καληνύχτα κι έφυγα. Είχα σχέδια για το βράδυ. Θα αγόραζα κρασί και θα έπινα. Θα έπινα τόσο που δε θα θυμόμουν την επόμενη μέρα τίποτα απολύτως. Θα έπινα μπας και άγγιζα τη συγυρισμένη μου ελευθερία.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.