Το σεξ και η απεργία θέλουν διάρκεια

Η γενική απεργία αποτελεί ένα εργαλείο πίεσης για τον κόσμο. Σπάει την κανονικότητα. Οι μηχανές σβήνουν. Η χώρα παραλύει. Ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους ή τουλάχιστον αυτό θα έπρεπε να γίνεται θεωρητικά. Στην Ελλάδα το ΄χουμε πάρει λίγο λάθος. Δεν πάσχουμε από ποσότητα  διαδηλώσεων, αλλά από… ποιότητα.

Έλλειψη πρωτοτυπίας
Αν δει κανείς το προωθητικό σποτάκι που καλεί σε κινητοποιήσεις στην Ισπανία, θα αντιληφθεί πως τα πάντα είναι θέμα τρόπου. Ανατριχιάζεις ακόμα και αν δεν ξέρεις τη γλώσσα. Απλά με τις εικόνες, τη μουσική τα κοινά βιώματα που παρουσιάζονται μπροστά σου. Αντίστοιχα δεν θυμάμαι ούτε τις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ούτε το ΠΑΜΕ, ούτε κανέναν να παίρνει μια πρωτοβουλία να ξεφεύγει από τα τετριμμένα. Καλό το βανάκι με την μικροφώνικη, που διαδίδει στις γειτονιές, καλές οι αφίσες, καλές οι ανακοινώσεις, αλλά όταν η μόνη πιθανότητα του να ακούσεις κάτι διαφορετικό είναι να έχει προγραμματιστεί η συγκέντρωση στις 5 αντί στις 6, τότε υπάρχει μία… δυσκοιλιότητα στην παραγωγή φρέσκων ιδεών. Μια αδυναμία στο να πιάσεις τον παλμό του κόσμου.

Σύμφωνοι θα έπρεπε από μόνος του να κινητοποιείται, να παίρνει τη ζωή και την κατάσταση στα χέρια του, αλλά με ρεαλιστικούς όρους, αν κι ο καναπές λείπει πια από το σπίτι μας, ακόμα ζούμε με την ανάμνησή του.

Μη μείνουμε με τη… μούντζα
Η επιτυχής έκβαση μιας πορείας δεν εξαρτάται φυσικά μόνο από το πλασάρισμα. Ούτε αν κατακλυστούν facebook, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και sites με πιασάρικα μηνύματα αντίστασης, θα ζήσουμε την εξέγερση. Αν και δεν πρέπει να λησμονούμε το πως ξεκίνησε το κίνημα των… αγανακτισμένων. Οι πλατείες γέμιζαν όσο αυξάνονταν τα like, αλλά η παραλία αποδείχτηκε με την πάροδο του χρόνου περισσότερο ελκυστική. Μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, μέτρα κτλ ξεχάστηκαν εν ριπή οφθαλμού. Τι έμεινε; Η μούντζα. Εξαιτίας της οποίας η… αντισυστημική Χρυσή Αυγή, η συμμορία που δέρνει μετανάστες και βάζει ασπίδα μπροστά από εφοπλιστές βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να κάνει το δικό της κομμάτι.

Μόλις βέβαια ξεθωριάσει η μπογιά της τυφλής οργής, θα ξεθωριάσει και αυτής της τυφλής βίας. Αν και η βία ποτέ δεν είναι τυφλή. Υπάρχουν πάντοτε συγκεκριμένες αιτίες που κρύβονται πίσω της, ακόμα κι αν μοιάζουν ανόητες. Μπορείς να την καταδικάσεις από όπου και αν προέρχεται; Όχι. Προφανώς και είναι διαφορετικό το μαχαίρωμα ενός μετανάστη από τη σύγκρουση με τα όργανα καταστολής.

Είναι η βία λύση;
Βία είναι να κλείνεις το δρόμο, βία είναι να μην πας στη δουλειά σου, βία είναι και να ρίχνεις στον άλλο σφαλιάρες. Η βία είναι σύμφυτη με την ύπαρξή μας. Το ζητούμενο είναι πως τη διαχειρίζεται κανείς. Όπως έχει αποδειχτεί όμως και από τον Δεκέμβρη του 2008, ούτε οι εκατοντάδες μολότοφ στα κεφάλια των μπάτσων οδηγούν στην ανατροπή, ούτε ο κλεφτοπόλεμος. Πρόκειται ωστόσο, για τη μοναδική περίοδο από την Μεταπολίτευση που στην οργή δεν μπήκε χαλινάρι. Μαθητές, συνταξιούχοι, μετανάστες, τσιγγάνοι, εργαζόμενοι, άνεργοι, οι πάντες ενώθηκαν και μετατράπηκαν σε ένα ανεξέλεγκτο θηρίο. Κυβέρνηση, ΜΜΕ, στο σύνολο του το κατεστημένο φοβήθηκε και έβγαλε νύχια. O αυθορμητισμός, η φυσιολογική ανάγκη να σηκώσεις κεφάλι γέννησαν τους γεμάτους δρόμους, τα κατειλημμένα κτήρια, τις συνελεύσεις, την πολιτική ζύμωση, τη διαπίστωση του ότι η ζωή με αξιοπρέπεια δεν είναι ουτοπία. Ό,τι είναι καλό το κρατάμε και ό,τι είναι κακό το θυμόμαστε για να μην το επαναλαμβάνουμε.

Ας δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό
Αντί της βιασύνης, ας επιλέξουμε την υπομονή και αντί του πυροτεχνήματος να παλέψουμε για κάτι που δεν θα σβήσει και θα αντέξει στο χρόνο. Τα σκόρπια καλέσματα της τελευταίας στιγμής αποτελούν εκτόνωση. Δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Όταν την επόμενη μέρα σε φτύνουν και σε ποδοπατούν από το χώρο εργασίας, μέχρι μια δημόσια υπηρεσία, τότε κάτι δεν έχεις κάνει καλά.

Απεργία σημαίνει ότι δεν υπολογίζεις αν θα χάσεις το πετσοκομμένο μεροκάματο. Θα το θυσιάσεις για να έχεις μια μέρα με ανθρώπινο ωράριο και χρήματα που δεν θα στερούν το κολατσιό από το πιτσιρίκι σου στο σχολείο. Απεργία σημαίνει ότι θα παλέψεις μέχρι τέλους και δεν θα κόψεις για 5 ώρες την κίνηση στην Αθήνα, αλλά για όσο χρειαστεί. Απεργία σημαίνει αλληλεγγύη. Όταν εγώ δεν θα πάω στη δουλειά, εσύ που έχεις μια φέτα ψωμί θα τη μοιραστείς μαζί μου και αντίστροφα. Απεργία σημαίνει ότι δεν σε λυγίζουν οι συλλήψεις, τα δακρυγόνα. Μπορεί να συγκρουστείς, μπορεί να ματώσεις, αλλά οι 153 μαλάκες που σε θέλουν νεκρό, θα καταλάβουν καλά ότι το να παίζουν παιχνίδια στην πλάτη σου, ισοδυναμεί με δικό τους θάνατο. Απεργία σημαίνει ότι το εγώ είναι κάτω από το εμείς. Κούρασαν οι… ιδεολογικές διαφορές, με ίδιες θέσεις και κείμενα, αλλά διαφορετικό… λογότυπο. Ας υπάρχει μια προσυγκέντρωση. Δεν μπερδεύεσαι κιόλας…

Η σκληρή αλήθεια
Τις προάλλες φίλος μού μετέφερε μια ιστορία. “Δουλεύω σε μια εταιρεία με 30 εργαζόμενους. Στους μισούς χρωστάνε 3-4 μηνιάτικα. Ανήμερα της απόφασης για τα μέτρα, θυμήθηκαν και πάλι τα προβλήματά τους. Άλλος δεν είχε να πληρώσει το ρεύμα, άλλος αναγκάστηκε να κόψει τα μαθήματα του παιδιού σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών, ο καθένας είχε να διηγηθεί και από κάτι. Στη συνέχεια έπεφταν και πάλι με τα μούτρα στα κομπιούτερ. Όταν τους ρώτησα γιατί δεν απεργούν, οι περισσότεροι είπαν ότι φοβούνται την απόλυση. Τους απάντησα πως δεν παίρνουν ούτως ή άλλως αυτά που δικαιούνται και ότι θα μπορούσαν τουλάχιστον το βράδυ, όταν θα έληγε η βάρδια των περισσότερων να κατεβούν στο κέντρο. Η απάντηση τους ήταν  ‘πού να τρέχουμε; Δεν αλλάζει τίποτα έτσι. Όλα οι από πάνω τα αποφασίζουν’ . Ανάλογες ήταν οι απορίες και μιας ‘φίλης’ από το διαδίκτυο. ‘Καλημέρα. Το σχολείο που δουλεύω βρίσκεται απέναντι από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. (Χίου). Πριν, λοιπόν, αλέκτορα λαλήσαι 153 ΝΑΙ στα μέτρα, σήμερα το πρωί θρήνοι και οιμωγές αντήχησαν από απέναντι. Απολύουν 41-45 άτομα, συμβασιούχους αορίστου του Νόμου Παυλόπουλου. Δεν συνταράχθηκα, όχι γιατί δεν με αφορά, αλλά επειδή θεωρώ αναμενόμενες τις μαζικές απολύσεις, όπως και τη δική μου. Όμως, επειδή είμαι άνθρωπος κακεντρεχής και δόλιος, αναρωτήθηκα τι να ψήφισαν αυτοί στις εκλογές; Πόσες φορές απήργησαν ή κατέβηκαν σε διαδήλωση;’ ”

Με άλλα λόγια, κόσμος και κοσμάκης έμαθε στο να σώζει κάποιος το τομάρι του, επειδή έτυχε να… ξυπνήσει νωρίτερα. Έμαθε στη βόλεψη, στην πλαστική ευημερία. Έμαθε να περιμένει τον Μεσσία και όποιον παρεκκλίνει λίγο από το πρότυπο του ανίκητου να τον λιθοβολεί. Τώρα στα δύσκολα, τα αόρατα δεσμά δεν τον αφήνουν να κουνήσουμε ρούπι. Ωχαδερφισμός και ν΄ αγιάσει ο Θεός.

Το σεξ
Στη ζωή υπάρχει αρμονία. Γι΄ αυτό και είναι εύκολοι οι παραλληλισμοί. Στους τοίχους των Εξαρχείων τελευταία φιλοξενείται ένα καινούριο σλόγκαν. “Το σεξ και η απεργία θέλουν διάρκεια”. Αν κάποιος αισθάνεται άσχημα να τον πουν… γρήγορο στο πρώτο, θα πρέπει να αισθάνεται πολύ χειρότερα για το δεύτερο. Η καύλα ξανάρχεται, η ζωή όμως…