*Ιστορίες καθημερινού στρατιωτικού σουρεαλισμού από τον Βαγγέλη Γέττο. Ακολουθήστε τη σειρά των χιουμοριστικών διηγημάτων που δημοσιεύονται εβδομαδιαία στο 3point magazine.
Ξεκίνησε σαν αστείο. Σαν αστείο, χιλιοειπωμένο και κλασικό. Υποδύεσαι ότι, αφού το έχεις ξανακούσει, δεν εκπλήσσεσαι, δεν ακολουθείς το ενδιαφέρον των άλλων που περιμένουν να το ακούσουν. Κι όμως, ενδίδεις. Και συμμετέχεις. Και συμπληρώνεις την αφήγηση. Και διορθώνεις τον αφηγητή στα σημεία τα οποία θεωρείς ότι έπρεπε να τονιστούν διαφορετικά.
Όλα ξεκίνησαν σαν μια αμήχανη γιορτή και κατέληξαν σε πανδαιμόνιο: το σισύφειο μυστήριο της θητείας, στην αρχή του δεν φωτίζεται παρά από μια χαραμάδα. Ξαφνικά, με μια κλωτσιά, πετιέσαι στο κέντρο μια κατάφωτης, άκαμπτης, ξύλινης αλήθειας.
Την προηγούμενη της κατάταξής μου, ακολούθησα το πανάρχαιο έθιμο που σε θέλει να κάνεις…κάτι, ει δυνατόν τελετουργικό, πριν καταταγείς. Η σχετική προετοιμασία δεν είναι τίποτε άλλο από μια φενάκη, υπό την επήρεια της οποίας νιώθεις ότι ετοιμάζεσαι για κάτι που, όμως, σίγουρα και σύντομα θα σε ξεπεράσει.
Πρώτα, πέρασα από το μεγάλο, κοντινό super market για ξυριστικά και είδη προσωπικής υγιεινής εν μέσω μιας κρίσης μικροβιοφοβίας και ενός καταναλωτικού αμόκ. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο σπαρακτικό μπορεί να είναι το ομαδικό χαμόγελο μιας απαστράπτουσας ιδανικής οικογένειας, σε μια διαφημιστική γιγαντοαφίσα οδοντόκρεμας. Οι Άριοι της Crest, κάγχαζαν πίσω από την πλάτη μου, όσο εγώ προσπαθούσα να ανακαλύψω την φθηνότερη οδοντόκρεμα. Η ασπροδόντισσα φαμίλια μού εξέφραζε με την πιο ειλικρινή της χαιρεκακία τον ύστατο αποχαιρετισμό της που σε συνδυασμό με την δευτεριάτικη αγοραστική εξαλλοσύνη των ορδών της πελατείας, με έσπρωξαν με ντελιριώδες βήμα προς το ταμείο και από εκεί προς την έξοδο.
Αποτελεσματικό αντίδοτο στον βομβαρδισμό προμηνυμάτων της επερχόμενης αποξένωσης, το κούρεμα σε πανκ περιβάλλον, και υπό τζαζ ήχους, στο ημιυπόγειο αυτοσχέδιο κουρείο ενός παλιού γνώριμου ντράμερ, ο οποίος, όταν οι μπαγκέτες δεν του απέφεραν τα προς το ζην, τις άφηνε και έπιανε τα ψαλίδια. Διαπραγμάτευση για το μουστάκι, το μήκος, το πλάτος και το πάχος του (μουσάτος μέχρι τελευταία στιγμή γαρ), άγχος για την ενδεχόμενη στοχοποίηση. Εφησυχασμός από τον εξειδικευμένο μηχανικό της κεφαλής μου: “είσαι πένα”, μου λέει. Επιστροφή στην εστιακή θαλπωρή του τελευταίου οικογενειακού δείπνου όπου αισθάνομαι ότι σύντομα θα με φιλήσουν και μετά θα με προδώσουν. Ύστερα, βίαιη επέλαση στην αλκοόλη του κέντρου της πόλης για τις τελευταίες υγρές βολές.
Καταλήγω στην κεντρική πλατεία, κατά τις μικρές πρωινές ώρες, με φίλο χιουμοριστικό διηγηματογράφο και επιστροφή στο κρεβάτι όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι τα καθησυχαστικά του λόγια άρχισαν να διαθλώνται στο εναπομείναν ¼ της φιάλης του τζιν που στεκόταν σαν τρίτος σιωπηλός άνθρωπος, ανάμεσά μας στο παγκάκι.
Στο σπίτι κατάλαβα ότι κάποιες φορές η άρλεκιν αισθητική είναι η μόνη ικανή για να περιγράψει την ανθρώπινη αμηχανία: μια αιθαλομίχλη νοσταλγίας ένιωσα να αιωρείται πάνω από τα έπιπλα. Ωστόσο, εγκατέλειψα γρήγορα την παρατήρησή της και κοίταξα χαμηλότερα, στο πάτωμα, όπου σπαρτάραγε η μεθυσμένη μου κούραση.
Κακός ύπνος (δύσκολες ώρες και μαλάρια), αλκοολούχο ξύπνημα, διευθέτηση τελευταίων εκκρεμοτήτων και βουρ για την πιο τελευταία, την πιο δύστροπη-μέχρι ώρας-εκκρεμότητα. Μετάβαση οδικώς στο Μεσολόγγι. Το πέτρινο τέμενος της κεντρικής πύλης είναι σύμβολο: είσοδος και έξοδος των δαιδάλων της «στρατιωτικής ζωής», μέσα στους οποίους κοιμάται ναρκωμένο ένα εξημερωμένο θηρίο που όταν ξυπνάει μηρυκάζει αργόθυμα κι άλλο χρόνο, κι άλλο χρόνο από τις ζωές μας. Το στρατόπεδο, ο πιο σιωπηλός και αποτελεσματικός μηχανισμός κουκουλώματος της ανεργίας, της φτώχειας και κάθε είδους μιζέριας με είχε πια σύρει μπροστά του. Καταρρακτώδης βροχή ξεσπά μπροστά ακριβώς από τη βαριά συρόμενη σιδερένια πόρτα, μουλιάζοντας την χαύνωσή μου. Στο “τελευταίο” μας τηλέφωνο, η φίλη μου στην Αγγλία, μου ανακοινώνει με στοργική ειλικρίνεια ότι λόγω πρόσφατου τραύματος στο γόνατο, πρέπει τελικά να χειρουργηθεί και είναι αδύνατον να περάσει μαζί μου την τετραήμερη άδεια ορκωμοσίας που, μάλλον, αν κρίνω από την διάρκειά της, την σκαρφίστηκε γιαπωνέζος βασανιστής. Καθώς ακούω το τελευταίο αυτό κοφτερό νέο, νιώθω ότι οι περαστικοί στρατεύσιμοι και οι θειάδες τους που επίσης στρατεύονται στην έγνοια του «παιδιού», εντοπίζουν στο πρόσωπό μου μια ηλίθια γκριμάτσα. Νιώθω επίσης έναν ξαφνικό γιγαντισμό στ’ αυτιά και στη μύτη μου. Νιώθω χαμένος και χαζός μπροστά στον αδιάφορο φρουρό της πύλης. Συγκεντρώνω το εναπομείναν, αποκρουστικά τεμαχισμένο μου κουράγιο και δίνω το σάλτο.
*Η συνέχεια την Τρίτη 19/2
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.