Πρόσφατα αναρωτιόμουν, γιατί μου αρέσει η μουσική…
Όταν ήμουν μικρή λάτρευα το «Πλάθω κουλουράκια», ενώ ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια ήταν να μου κουνάει κάποιος τα κλειδιά για να κάνουν γκλινγκ-γκλινγκ.
Μεγαλώνοντας, έπαιζα με κουδουνίστρες κουνώντας τες ρυθμικά και ταυτόχρονα λάτρευα την ιδέα του χορού, νιώθοντας ότι είναι κάτι πολύ διασκεδαστικό. Στο νηπιαγωγείο μας εφάρμοσαν το σύστημα Orff όπου μπορούσα με μανία να κουνάω τις κονσέρβες με τις φακές μου, δίνοντας το πρώτο κονσέρτο.
Πήρα μέρος σε διαγωνισμό τραγουδιού της Unicef το 1998, ήμουν στην σχολική χορωδία ενώ σε κάποια φάση έμαθα λίγο φλάουτο(?!?!).
Σε ηλικία 10 ετών ο πατέρας μου με πήγε στο Ηρώδειο να ακούσω ιαπωνικά τύμπανα και μεγαλώνοντας προτιμούσα να διαβάζω Metal Hammer από άλλα περιοδικά για κορίτσια. Στην οικογένεια μου άκουγαν από κλασική μουσική μέχρι soul και από Νέο Κύμα μέχρι Rolling stones και Led Zeppelin. Και από τον μεγάλο μου ξαδερφό έμαθα να βλέπω MTV και να ακούω πράγματα που στιγμάτισαν μία γενιά πριν από μένα (έχουμε και 8 χρόνια διαφορά!).
Για αυτό και μου αρέσουν οι Stereophonics και οι Depeche mode. Για αυτό θυμάμαι το video clip των Europe που συνδέθηκε με το ευρωπαϊκό του 1987. Για αυτό ένας από τους πρώτους έρωτες ήταν ο Kurt Cobain και το αγαπημένο μου τραγούδι από τους Metallica είναι το One. Και ταυτόχρονα, τραγουδούσα «Ασ’ το μπιστολάκι-λακι-λακι λακι..» όταν έβλεπα το I should be so lucky της Kylie Minogue και το πρώτο αγγλόφωνο κομμάτι που έμαθα αυτολεξεί ήταν το Under the Bridge των Red Hot Chilli Peppers.
Θα μπορούσα να το πάω πολύ μακριά: ότι έρευνες επιβεβαιώνουν το πόσο η μουσική βοηθά στην ανάπτυξη κάθε έμψυχης ύπαρξης και ότι στην ουσία από έμβρυα αντιδρούμε διαφορετικά στα μουσικά ερεθίσματα (βλέπε νανουρίσματα).Η μουσική δεν είναι ένας κόσμος, αλλά πολλοί κόσμοι μαζί. Και όπως όλα τα ωραία πράγματα στην ζωή, δεν φθίνει στο χρόνο αλλά γίνεται πεδίο συναντήσεων όπου τα συναισθήματα και η λογική γίνονται ένα, όπου η μουσική είναι για την ψυχή σαν μια σταγόνα δροσιάς μέσα σε ένα καυτό μεσημέρι καλοκαιριού. Είτε είναι μελαγχολική τζαζ κοιτώντας την βροχή με μια κούπα ζεστό καφέ, είτε χρατσανίσματα ακουστικής κιθάρας με βραχνά φωνητικά είτε ποπ στο χρώμα της τσιχλόφουσκας, η μουσική είναι γιορτή. Είναι αγάπη. Είναι ζωή.
Κι εμείς χορεύουμε για κάθε τι που περιέχει ντο-ρε-μι.
«Πρώτα πρέπει να μάθουμε να ακούμε μια φιγούρα και μελωδία, να την εντοπίζουμε, να την απομονώνουμε και να τη διακρίνουμε σαν ζωή δι’ ευατή. Ύστερα χρειάζεται εξάσκηση και καλή θέληση για να την ανεχτούμε παρά την ξενικότητά της, υπομονετικότητα απέναντι στην όψη και τη θέληση της, καλοσύνη απέναντι στην παραδοξότητά της. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε μάθει να αγαπάμε όλα τα πράγματα που αγαπάμε. Στο τέλος ανταμειβόμαστε πάντα για την καλή μας θέληση, για την υπομονή μας, για την αμεροληψία μας και την ευγένειά μας με αυτό που είναι ξένο. Σιγά σιγά αυτό βγάζει το πέπλο του και μεταμορφώνεται σε καινούργια και απερίγραπτη ομορφιά. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, πρέπει να μάθουμε ακόμα και την αγάπη…»
Νίτσε (Εμείς οι απάτριδες, Η χαρούμενη επιστήμη ΙΙ0)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.