H είδηση του θανάτου του «ποιητή της καταστροφής» -όπως τον είχε ονομάσει το 1975 το περιοδικό “Rolling Stone”- χρειάστηκε κάτι παραπάνω από μερικές ώρες για να κάνει το γύρο του κόσμου, αλλά μοναχά λίγα λεπτά για να αφήσει ένα μεγάλο, δυσαναπλήρωτο κενό στα χωράφια της ροκ μουσικής.
Η αιτία που προκάλεσε το θάνατό του δεν έχει «δει» ακόμη τα φώτα της δημοσιότητας, ωστόσο τον περασμένο Μάιο o Λου Ριντ είχε υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος.
Γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου του 1942 από οικογένεια Εβραίων στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Το πραγματικό του όνομα ήταν Λιούις Άλεν Ραμπίνοβιτς, αν και ο ίδιος συνήθιζε να επιμένει πως είναι Λιούις Άλεν Φέρμπανκ. Από τα εφηβικά του χρόνια, όπου συμμετείχε σε σχολικές μπάντες και μάθαινε να παίζει κιθάρα ακούγοντας ραδιόφωνο, μέχρι και πριν από λίγες μοναχά ώρες η μουσική αποτέλεσε τον πιο πιστό του σύντροφο.
«Η στρουθοκάμηλος», η πρώτη μικρή του επιτυχία
Το 1964, όταν και είχε μετακομίσει στην Νέα Υόρκη, εργαζόταν γράφοντας τραγούδια για την Pickwick Records. Εκεί είχε συνθέσει και τη στρουθοκάμηλο (“The Ostrich”) τραγούδι-παρωδία των τότε σύγχρονων dance κομματιών. Το περίεργο ήταν ότι όταν έπαιζε το συγκεκριμένο τραγούδι, κούρδιζε κάθε χορδή της κιθάρας του στον ίδιο τόνο. Η εταιρεία του θέλοντας να το προωθήσει, κάλεσε άλλους δύο μουσικούς για να τον συνοδεύουν στις live του εμφανίσεις, τον John Cale και τον Tony Conrad. Κάπως έτσι, αν και άθελά τους, μπήκε το πρώτο λιθαράκι για τη δημιουργία των Velvet Underground.
O μέντοράς του και η αντιπάθεια με το μοντέλο-τραγουδίστρια Nico
«Μπορεί στα πρώτα του χρόνια το συγκρότημα να είχε πουλήσει μοναχά 30.000 δίσκους, αλλά όλοι όσοι είχαν αγοράσει έναν από αυτούς τους δίσκους έπειτα ξεκίνησαν το δικό τους συγκρότημα», είναι τα λόγια του Brian Eno, που χαρακτήριζαν καλύτερα από οτιδήποτε άλλο τους Velvet Underground. H μηδαμινή εμπορική τους επιτυχία δεν τους εμπόδισε ώστε να χαρακτηριστούν ως ένα από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα της ροκ μουσικής.
Η «συνάντησή» τους με τον εκκεντρικό και ευφυή δημιουργό της pop art Andy Warhol αποτέλεσε την αφετηρία μίας δημιουργικής περιόδου αλλά και μίας μεγάλης σύγκρουσης.
Η φήμη του κατάφερε να τους εξασφαλίσει ένα συμβόλαιο με την MGM’s Verve Records, με τον ίδιο ως παραγωγό. Ο Warhol όμως, ως μάνατζερ του συγκροτήματος, επέμενε ότι αυτό που τους έλειπε περισσότερο ήταν μία γυναικεία φωνή. Η γυναικεία αυτή φωνή λοιπόν ενσαρκώθηκε από την Νico, ένα πρώην μοντέλο από την Ευρώπη.
Στο ντεμπούτο άλμπουμ τους «The Velvet Underground & Nico», η Νico συμμετείχε σε μόλις τρία τραγούδια μετά από έντονη πίεση του Warhol. Το συγκρότημα όμως ονόμασε έτσι το δίσκο θέλοντας να δείξει ότι η Νico σε καμία περίπτωση δεν αποτελούσε μέλος του.
Δεν ήταν λίγες οι συναυλίες μάλιστα που ο Ριντ και ο Κέιλ χαμήλωναν την ένταση του μικροφώνου της ερωμένης τους (η Nico είχε μία σύντομη περιπέτεια και με τους δύο) την ώρα που τραγουδούσε ή έπαιζαν δυνατά προσπαθώντας να καλύψουν τη φωνή της.
Η μοναξιά της σόλο καριέρας
Το 1970 ο Ριντ εγκαταλείπει τους Velvet Underground και ακολουθεί έναν πιο μοναχικό δρόμο. Ως σόλο καλλιτέχνης πια καταπιάνεται πολύ συχνά με το θέμα των ναρκωτικών -εξάλλου σε πολλές φάσεις της ζωής του ήταν και ο ίδιος εξαρτημένος-, με την βρωμιά του υποκόσμου, την πολιτική αλλά ακόμη και τη θρησκεία. Οι απολιθωμένες απόψεις του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄ εξάλλου, του προκαλούσαν αηδία, γεγονός που όχι απλά δεν έκρυψε αλλά διατυμπάνιζε με τους στίχους του.
Κυκλοφορεί παραπάνω από 20 άλμπουμ (μεταξύ αυτών και τα άλμπουμ με τις ζωντανές του εμφανίσεις), αλλά ποτέ του δεν μένει στάσιμος. Του άρεσε τόσο πολύ να πειραματίζεται και να δοκιμάζει καινούριους ήχους, που καθόλου δεν τον πείραξε η αποτυχία του άλμπουμ του “Metal Machine Music”. Υποστήριζε με θέρμη ότι ήταν ένα γνήσιο έργο τέχνης.
Πολλοί τον κατηγορούσαν ως έναν καταθλιπτικό καλλιτέχνη, ο Ριντ όμως ήθελε απλά να αντιμετωπίζει τη ζωή με τη σοβαρότητα που εκείνη του επέβαλε. Εξάλλου ένα μέρος της “κατάθλιψής” του εξαφανίζεται κατά τη διάρκεια των 80s, τα τραγούδια που συνθέτει εμφανίζουν αποχρώσεις χαράς και όχι απογοήτευσης. Σε αυτή του την αλλαγή μεγάλη ευθύνη φέρει η σύζυγός του Sylvia Morales, η μούσα του για κάτι λιγότερο από δέκα χρόνια που έμειναν μαζί.
Η επανένωση των Velvet Underground και ο δίσκος για αυτοσυγκέντρωση
Τα χρόνια που ακολουθούν, το μουσικό του -και όχι μόνο- έργο μόνο ως συνηθισμένο δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Το 1990, ο θάνατος του Warhol φέρνει κοντά τον ίδιο και τον Κέιλ, οι οποίοι δημιουργούν το δίσκο-φόρo τιμής «Τραγούδια για τον Drella». Oι φήμες για επανένωση των Velvet Underground δεν θα αργήσουν να επαληθευτούν. Το 1993 ξεκινούν την ευρωπαϊκή τους περιοδεία, ενώ 3 χρόνια μετά η μπάντα καταλαμβάνει μία θέση στο πάνθεον του Rock and Roll Hall of Fame.
O Lou Reed όμως δεν σταματάει ούτε στιγμή να δημιουργεί. Συνεργάζεται με τους Gorillaz, τους Killers και ηχογραφεί ένα ολόκληρο άλμπουμ μαζί με τους Μetallica. Kυκλοφορεί άλμπουμ με φωτογραφίες του, σκηνοθετεί ακόμη και τη δική του ταινία -αφού πρώτα έχει πρωταγωνιστήσει σε αρκετές-, περιοδεύει με το νέο του εγχείρημα, ένα ορχηστρικό τρίο, δημιουργεί μέχρι και το δικό του δίσκο με μουσική που βοηθάει στην αυτοσυγκέντρωση.
Μπορεί να μην τον «γνώριζα» για πολλά χρόνια -δεν θα μου το επέτρεπε άλλωστε η ηλικία μου- αλλά νιώθω τυχερή που κατάφερα να τον γνωρίσω έστω και με αυτό τον τρόπο, έστω και καθυστερημένα. Κάπου εδώ είναι που η γραφική και χιλιο-χρησιμοποιημένη έκφραση «η μουσική φτώχυνε κατά πολύ μετά το θάνατό του» βρίσκει και πάλι τη χαμένη της ουσία.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.