“Στο δρόμο” του Τζακ Κέρουακ

Στη μέση της γης των Πέκος αρχίσαμε να συζητάμε για το τι είδους προσωπικότητες θα μπορούσαμε να είμαστε στη Παλιά Δύση. «Νιλ εσύ σίγουρα θα ήσουν ένας απατεώνας» είπα «όμως ένας από αυτούς τους λοξούς, διασκεδαστικούς απατεώνες που διασχίζουν καλπάζοντας τις πεδιάδες και τη βρίσκουν πυροβολώντας στα σαλούν». «Η Λουάν θα ήταν η ωραία της αίθουσας χορού». Ο Μπιλ Μπάροους θα έμενε στην άκρη της πόλης, ένας συνταξιούχος συνταγματάρχης της Ομοσπονδίας, σε μεγάλο σπίτι με όλα τα παντζούρια κλειστά και θα έβγαινε μόνο μια φορά το χρόνο για να συναντήσει τον ντίλερ του σε κάποιο στενό της Κινεζικής Συνοικίας… Ο Αλ Χινγκλ θα περνούσε τις μέρες του στην τσόχα και θα έλεγε ιστορίες καθισμένος σε μια πολυθρόνα. Ο Χάνκ θα ζούσε με τους Κινέζους. Θα τον βλέπαμε να περνάει κάτω από τα φώτα του δρόμου με την αλογοουρά του και την πίπα του οπίου, χωρίς να καταδέχεται να μας κοιτάξει». «Και εγώ;» ρώτησα. «Εσύ θα ήσουν ο γιος του εκδότη της τοπικής εφημερίδας. Κάθε τόσο θα ξεμυαλιζόσουνα και θα πήγαινες να διασκεδάσεις με τους άλλους τρελούς. Ο Άλεν Γκίνσμπεργκ θα ήταν ένας ακονιστής, που τροχίζει ψαλίδια και κατεβαίνει από το βουνό μια φορά το χρόνο με το καροτσάκι του, προβλέπει τις πυρκαγιές ενώ οι άνθρωποι των συνόρων θα τον κάνουν να χορεύει στον ήχο των εκπυρσοκροτήσεων. Η Τζόαν Άνταμς… θα ζούσε στο σπίτι με τα παντζούρια, θα ήταν η μοναδική πραγματική κυρία στην πόλη, αλλά κανένας δεν θα την έβλεπε ποτέ». Συνεχίσαμε πολύ ώρα έτσι, αναφέροντας όλα τα γνωστά μας καθάρματα. Πολλά χρόνια αργότερα ο Άλεν θα κατέβαινε από το βουνό με μακριά γενειάδα, χωρίς ψαλίδια, μονάχα τραγούδια καταστροφής. Και ο Μπάροους δεν θα έβγαινε πλέον μια φορά το χρόνο από το σπίτι. Και η Λουάν θα είχε πυροβολήσει το γέρο Νιλ ενώ έβγαινε παραπατώντας από το σπίτι. Ο Αλ Χίνγκλ θα ζούσε περισσότερο από όλους εμάς και θα αφηγείτο ιστορίες στους νέους μπροστά στο Σίλβερ Ντόλαρ. Τον Χάνκ θα τον εύρισκαν νεκρό έναν κρύο χειμώνα σε ένα σοκάκι. Η Λουάν θα κληρονομούσε την αίθουσα χορού, θα γινόταν κυρία και μια από τις ισχυρές δημόσιες προσωπικότητες. Εγώ θα είχα εξαφανιστεί στη Μοντάνα και κανένας δεν θα ήξερε πλέον τίποτα για μένα. Στο τέλος θυμηθήκαμε και τον Λούσιεν Καρ – αφαντος από το Πέκος Σίτυ θα είχε επιστρέψει χρόνια μετά μαυρισμένος από τον ήλιο της Αφρικής, με μία αφρικανή βασίλισσα για σύζυγο, δέκα μαύρα παιδιά και μια περιουσία σε χρυσό. Ο Μπιλ Μπάροους θα τρελαινόταν κάποια μέρα και θα άρχιζε να πυροβολεί σε όλη τη πόλη από το παράθυρο. Θα είχαν βάλει φωτιά στο παλιό του σπίτι, θα είχαν καεί τα πάντα και η Πέκος Σίτυ θα μεταβαλλόταν σε μια πόλη φάντασμα με καρβουνιασμένα ερείπια ανάμεσα στα πορτοκαλιά βράχια. Κοιτάξαμε γύρω μας ψάχνοντας για ένα καλό σημείο. Ο ήλιος έδυε. Εγώ αποκοιμήθηκα και ονειρεύτηκα το φαντασιωμένο.