Σύντροφε, πού ήσουν το καλοκαίρι;

Για τις αθλητικές ομάδες, το καλοκαίρι αποτελεί το πιο σημαντικό κομμάτι της σεζόν. Σε αυτό το διάστημα, στοιβάζονται τα θεμέλια μίας ολόκληρης χρονιάς. Αν ρωτήσετε κάποιον παίκτη βέβαια για το τι μισεί περισσότερο στη δουλειά του, θα σας απαντήσει ευθαρσώς ότι είναι το κομμάτι της προετοιμασίας. Από την άλλη μεριά είναι απαραίτητη. Είναι αυτή που θα τον κρατήσει “ζωντανό” σε βάθος χρόνου και θα εκτιμά μετέπειτα κάθε σταγόνα του ιδρώτα που έριξε σε διάφορες κοιλάδες και βουνά ως είθισται.
Το ίδιο ισχύει και για την πολιτική. Οι βάσεις μπαίνουν το καλοκαίρι. Και όσοι επιλέξουν τα μπάνια, ξεκινούν με μειονέκτημα στην εκκίνηση. Τη στιγμή που ο Δένδιας ετοιμάζει στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και καμαρώνει για τις επιδόσεις του “Ξένιος Ζευς, την ώρα που η Χρυσή Αυγή παρελαύνει σε αγήματα και επιτίθεται σε Ρομά και μετανάστες, δεν υπάρχει κάποιος να ορθώσει το ανάστημα του. Από πουθενά.
Αυτοί που έπρεπε πάτησαν το pause τη χειρότερη δυνατή στιγμή. Αντί να υπάρχει συνεννόηση σχετικά με το πως θα στηθεί ένα ανθρώπινο τείχος προστασίας μπροστά από την κάθε ανυπεράσπιστη ψυχή, υπήρχε συνεννόηση για το που και το πότε θα γίνει το κάθε κάμπινγκ.

Τα λάθη του παρελθόντος δεν αποδείχτηκαν αρκετά. Η κόπωση αποτελεί μία καλή δικαιολογία, διόλου αβάσιμη, αλλά πλέον τα πάντα ζυγίζονται διαφορετικά, πόσω μάλλον όταν ο αντίπαλος σου αφήνει τη σαγιονάρα στην άκρη. Ευτυχώς δεν έγινε το ίδιο στην Χαλκιδική. Όταν όμως πρόκειται για μία εξαίρεση, τότε δικαίως αναρωτιέσαι αν όσοι κατηγορούν τον Πασόκο, τον Νεοδημοκράτη κ.ο.κ πως έχει μνήμη χρυσόψαρου, έχουν επίγνωση της δικής τους στάσης.
Μέχρι και η τελευταία πέτρα γνωρίζει πως το καλοκαίρι αποτελεί μία από τις καλύτερες περιόδους για την εκάστοτε κυβέρνηση που θέλει να περάσει τα βαριά χαρτιά των σχεδιασμών της. Γι’ αυτό και μέχρι στιγμής τα ποσοστά επιτυχίας της αγγίζουν το απόλυτο. Και αν παλαιότερα μπορούσε κάποιος να μιλήσει για αιφνιδιασμό, στην προκειμένη μιλάμε για μία ατζέντα που είναι γνωστή.
Τουλάχιστον ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Δεν αποτελεί έκπληξη το ότι στον κόσμο παγιώνονται αντιλήψεις που μιλούν για ανάγκη καθαρισμού της πόλης από… μετανάστες, ή ότι ο Κασιδιάρης φαίνεται όλο και πιο συμπαθής. Κάθε φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου να ρωτά κάποιον από τον αριστερό ή τον αναρχικό χώρο ή ακόμα και αυτόν του ΠΑΣΟΚ, σχετικά με το πως μπορεί να αντιμετωπιστεί το ρεύμα της Χ.Α, παίρνω την απάντηση ότι οι ιδέες πολεμούνται με ιδέες, αν και καμιά φορά -κακά τα ψέματα- δεν μπορούν να αποφευχθούν και οι φάπες.
Από τη στιγμή όμως που στο γήπεδο παίζει μπάλα μόνο η μία ομάδα, είναι λογικό αυτή να επιβάλλει σταδιακά τους κανόνες της. Αθόρυβα παλαιότερα και πλέον φωναχτά η Χ.Α, συνεπικουρούμενη από τις πρακτικές της κυβέρνησης, το καθεστώς ανομίας, τον πλήρη έλεγχο της ΕΛ.ΑΣ και την έλλειψη αντιπάλου, εδραιώνει τη θέση της.
Με αυτό τον τρόπο η Χ.Α έκτισε το οικοδόμημα της, με αυτό τον τρόπο εξακολουθεί να αυξάνει την απήχηση της, με αυτό τον τρόπο μεθαύριο θα αναρωτιόμαστε αφελώς γιατί το 7% έγινε 17%, αν και πολύ φοβάμαι ότι θα είναι ακόμα μεγαλύτερο, σε τέτοιο βαθμό που οι εκλογές θα οδεύουν προς… κατάργηση.

ΥΓ: Η παρουσία ενός πολιτικού χώρου μπορεί να γίνει αισθητή και χωρίς να είναι εγκλωβισμένος στις πόλεις. Πρόκειται μάλιστα για μία ιδανική ευκαιρία εξάπλωσης των ιδεών του. Παραμένει όμως, ακόμα και τώρα αναξιοποίητη.