Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ ψηφίζω στο δημοτικό μου σχολείο.
Εκεί που γνωρίσαμε τους πρώτους μας φίλους, με κάποιους από τους οποίους κάνουμε μέχρι και σήμερα παρέα. Με τους περισσότερους χαθήκαμε, αλλά η συγκίνηση της συνάντησης με έναν παιδικό φίλο, ο οποίος έχει αναμνήσεις στις οποίες είσαι 6-7 χρονών, είναι πάντα μεγάλη.
Εκεί που μπήκαμε για πρώτη φορά σε σχολική αίθουσα. Εγώ βρισκόμουν πάντα στο 2ο τμήμα κάθε τάξης. Α2, Β2, Γ2 κοκ. Η «κόντρα» με τα άλλα τμήματα ήταν πάντα μεγάλη. Μετά χτυπούσε το κουδούνι.
Εκεί διδαχτήκαμε από τους πρώτους μας δασκάλους. Ακόμα θυμάμαι τα ονόματά τους. Την κα. Καλίτσα στην 1η δημοτικού, την κα. Μίνα 2α και 3η δημοτικού, τον κ. Γιάννη στην 4η δημοτικού, την κα. Ευαγγελία στην 5η και στην 6η.
Εκεί βάλαμε το πρώτο (για μένα και τελευταίο) μεγάλο γκολτης «καριέρας» μας. Τελευταία ώρα, μία Πέμπτη, πέρασα το μισό τμήμα και πλάσαρα σωστά. Πλέον το θυμάμαι μόνο εγώ. Ακόμα και οι φίλοι που κάνουμε μέχρι σήμερα παρέα, αρνούνται πως πραγματοποίησα μία τέτοια ενέργεια, αλλά εγώ το θυμάμαι σαν χθες.
Εκεί γράφαμε πάνω στα θρανία κάθε λογής «στιχάκι» που μας καρφωνόταν στο μυαλό. Αν δεν ήταν στιχάκι, ήταν ζωγραφιά. Εκτός αν για κάποιο λόγο δεν τα πηγαίναμε καλά με τον διπλανό μας. Τότε μία γραμμή στην μέση του πράσινου θρανίου αρκούσε για να διευθετηθούν τα όσα μας χώριζαν.
Εκεί μας πήγαιναν σχολείο οι γονείς μας. Είτε με το αμάξι, είτε με τα πόδια. Μέχρι την 3η ή την 4η δημοτικού βέβαια. Μετά ήμασταν αρκετά «μεγάλοι» ώστε να πάμε και μόνοι μας.
Εκεί μάθαμε πως είναι να ξυπνάς στις 7 το πρωί για να πας κάπου. Τότε μας φαινόταν «βουνό» να σηκωθούμε για να πάμε κάπου που θα μας περίμεναν όλοι μας οι φίλοι. Σήμερα ξυπνάμε στις 7 για να πάμε δουλειά. Αν έχουμε.
Εκεί μετά από 6 χρόνια δεν ξαναπάς. Έπειτα απλά περνάς απ’ έξω. Τα πρώτα χρόνια, η όψη του παλιού δημοτικού σου σχολείου, δεν φαίνεται περίεργη ή συγκινητική. Αργότερα όμως, η αξία της επαφής με τα παιδικά χρόνια της αθωότητας, μάλλον μεγαλώνει.
Εκεί πλέον, στα προαύλια που έτρεχες και έπαιζες με τους φίλους σου, στις τάξεις που έπαιρνες τις πρώτες σου γνώσεις πας σπάνια. Μόνο για να ψηφίσεις. Κλείνεσαι πίσω από ένα παραβάν και νομιμοποιείς φασίστες, δολοφόνους και ναζί.
Εσύ μπορεί όχι, αλλά κάποιος σίγουρα ναι.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.