Το καλοκαίρι του 1987, ο Πέτρος Κωστόπουλος εισέρχεται… έντρομος στο γραφείο του τότε συνεργάτη του και «αφεντικού» όπως τον αποκαλούσε στο περιοδικό Κλικ. Κρατούσε το δελτίο με τα στοιχεία κυκλοφορίας για τον μήνα Ιούνιο. Τα νούμερα των πωλήσεων του είχαν μειωθεί σημαντικά. Από τις 14.000 του πρώτου τεύχους, είχαν φύγει μόλις 11.000 «κομμάτια» εκείνη τη φορά. Το μπάτζετ ήταν σχετικά περιορισμένο, το ενδεχόμενο να μπει λουκέτο ορατό, αλλά μια ιδέα έμελε να αποτελέσει τον λόγο όχι μόνο της δικής του σωτηρίας, αλλά και πολλών ακόμα μέσων ενημέρωσης.
Ο Κωστόπουλος σκέφτηκε σ’εκείνη την κρίσιμη για την επιβίωση του Κλικ περίοδο, να δελεάσει τους αναγνώστες και με έναν άλλο τρόπο, που δεν αφορούσε το περιεχόμενο του περιοδικού. Σκέφτηκε να δώσει ένα… δωράκι και να το συνδυάσει με το εκτενές αφιέρωμα, στο οποίο είχε προχωρήσει για τo AIDS, θέμα που κυριαρχούσε εκείνα τα χρόνια, καθώς αποτελούσε μία καινούρια απειλή που δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί.
Ένα… προφυλακτικό ήταν αρκετό
Στα περίπτερα το Κλικ ήταν πλέον μέσα σε… ζελατίνα. Εκτός από το περιοδικό μαζί υπήρχε και ένα προφυλακτικό δώρο. Ο κόσμος ενθουσιάστηκε. Οι πωλήσεις ανήλθαν στον απίστευτο αριθμό των 150.000! Ουδείς μπορούσε να κατηγορήσει τον Κωστόπουλο γι’ αυτή του την έμπνευση, με την λογική του ότι δεν έκανε κάτι κακό. Αντιθέτως με ένα έξυπνο τρόπο πλάσαρε και το δικό του προϊόν και έδωσε τη δυνατότητα σε κάποιον ή κάποια να κάνει σεξ όντας ασφαλής.
Φυσικά επρόκειτο για ένα καθαρά εμπορικό κόλπο. Δεν έκανε το μπαμ με κάποια δημοσιογραφική αποκάλυψη, αλλά έκανε το μπαμ επειδή έπαιξε με ένα θέμα της επικαιρότητας που αφορά το σεξ και πρωτοτύπησε χαρίζοντας κάτι που μέχρι πρότινος δεν είχε διαδοθεί.
Κάντο όπως ο Κωστόπουλος
Έκτοτε όμως, βάδισαν πολλοί ακόμα στα χνάρια του. Όταν οι ιδιοκτήτες των εφημερίδων είδαν τα φύλλα τους να «πέφτουν» διαρκώς επιστράτευσαν την λογική της… εξαγοράς. Από μουσικά CD και DVD, μέχρι ψάθες και πετσέτες για τη θάλασσα. Αυτή η λογική επικράτησε παντού! Ανάλογα με την θεματική του εκάστοτε μέσου, ανάλογο και το δώρο. Η προσπάθεια εντείνεται τώρα που το ίντερνετ έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας και για την ώρα τα κυριακάτικα φύλλα διατηρούνται εν ζωή.
Εκτός του δώρου όμως, υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια και ένα άλλο τρικ. Απομεινάρι μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας. Οι γυμνές γυναίκες κοσμούν 2 και 3 φύλλα. Στη δομή της εφημερίδας, εμπεριέχεται και μάλιστα ως ένα από τα πλέον βασικά της στοιχεία η τσόντα. Θεωρείται αυτονόητη και για κάποιους βασικός λόγος αγοράς της.
Στα sites, το πράγμα χειροτερεύει. Εύκολα θα διαπιστώσει κανείς πως υπάρχουν ολόκληρα άλμπουμ φωτογραφιών! Η λογική ίδια. Σου δίνω πορνό, γίνεσαι αναγνώστης μου ακόμα και αν δεν διαβάζεις ούτε ένα κείμενο. Άλλωστε το θέμα είναι πόσοι θα μπουν και όχι το που…
Κάπως έτσι κόλλησε ιδανικά και το κουτσομπολιό (που ουσιαστικά εισήγαγε το ντουέτο Στεφανίδου-Λαμπίρη μέσω της τηλεόρασης). Ένας εκρηκτικός συνδυασμός. «Γυμνή η Μενεγάκη σε παραλία της Σκιάθου». Πλέον πιάνεται μια μεγαλύτερη γκάμα. Μπαίνει και ο λιγούρης, αλλά και ο περίεργος, μπαίνει και η γυναίκα για τους δικούς της λόγους (σύγκριση στήθους, θέμα για την επόμενη μέρα με τις εξίσου ελαφρώς σκεπτόμενες φιλενάδες), μπαίνει και ο άσχετος που απλά θέλει να δει τι παίζει. Τα νούμερα στα ύψη, όπως και τα like. Διότι για να το δεις πρέπει να αποδεχτείς πως σου αρέσει το μέσο, αν και για την ακρίβεια εσύ απλώς γουστάρεις να τσεκάρεις τα οπίσθια της Μανωλίδου. Η εξαγορά κάνει και εδώ την εμφάνιση της.
Τα καλά ρεπορτάζ αντιθέτως θάβονται και ως εκ τούτου μειώνονται. Γιατί να υπάρχουν, από τη στιγμή που ένα βίντεο που θα δείχνει 2-3 επίμαχες φάσεις ή ένα δημοσίευμα, συνοδευόμενο από τα κατάλληλο που θα αναλύει την ερωτική ζωή του Μπέκαμ συγκεντρώνουν χιλιάδες «χτυπήματα»; Ο χρόνος παραγωγής είναι αισθητά μικρότερος. Κοινώς συμφέρει να κουράζεσαι λιγότερο και να βγαίνουν περισσότερα, παρά το αντίστροφο.
Dirty Business
Είναι όμως αυτή η σωτηρία των ΜΜΕ; Από οικονομικής άποψης πιθανόν ναι, τουλάχιστον για κάποια, διότι για πολλά η ταφόπλακα είναι ήδη έτοιμη. Ωστόσο, το ερώτημα που θα μπορούσε να τεθεί και σε προσωπικό επίπεδο, είναι το κατά πόσο θέλει κάποιος να γίνει αρεστός, εξαγοράζοντας το, έστω και έμμεσα.
Διαμορφώνεται παράλληλα μια μάζα που βαριέται να διαβάσει, να μάθει, να ενημερωθεί και που θέλει μονάχα να γελάσει, να αυνανιστεί, να κράξει. Εδώ φαίνεται και ο ρόλος των ΜΜΕ στην κοινωνία. Εδώ πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό και η πολιτιστική και πολιτική της χρεωκοπία.
Από την άλλη μεριά, είναι εμφανές ότι από ένα σημείο και έπειτα μια μερίδα του κόσμου μπούχτισε. Θέλει το κάτι διαφορετικό. και γι΄ αυτό επιδοκιμάζει πλέον το εναλλακτικό. Το θέλει κυρίαρχο. Μέχρι τότε βέβαια, θα πρέπει να ανέχεται τις ορέξεις της πλειοψηφίας και κάποιες φορές να πέφτει θύμα και ο ίδιος.
Η δημοσιογραφία μπορεί λοιπόν τυπικά να παραμείνει ζωντανή, αλλά καμία φωτογραφία με γυναίκες που φορούν μαγιό στην καλύτερη, δεν θα της δώσει πίσω τη χαμένη της υπόληψη. Αντιθέτως θα αποδεικνύεται καθημερινά πως πρόκειται για μία dirty business. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως το τέχνασμα που έσωσε τότε το Κλικ, είναι αυτό που οδήγησε όχι μόνο την ΙΜΑΚΟ, αλλά και πολλά-πολλά ακόμα μέσα στην καταστροφή και το χειρότερο όχι μόνο οικονομική. Η νοοτροπία που εδραιώθηκε, του εύκολου χρήματος μέσα από την εξαγορά, γέννησε την ανικανότητα και την ηλίθια μίμηση, που έχει τόσο γερά θεμέλια, που ακόμα και τώρα ακολουθείται το ίδιο μοτίβο. Γι αυτό τον λόγο και ενώ έχει πάψει να πουλάει όπως παλιά το ξέκωλο και τα μπουζούκια, υπάρχει αδυναμία για την αντικατάσταση τους από κάτι διαφορετικό. Ως εκ τούτου κάποιοι θα εξακολουθούν να επιβιώνουν, χάρη στα σεξουαλικά τερτίπια της Κοκκίνου και της Βίσση, αλλά πλέον από αυτή την πίτα δεν μπορούν να φάνε όλοι.
Το ερώτημα
Θα μπορούσε να δίνεται κάτι εξτρά με μια εφημερίδα ή με ένα περιοδικό χωρίς να θεωρηθεί πως αποσκοπεί στην κερδοσκοπία; Η απάντηση είναι καταφατική. Το αν κάποιος σου πασάρει κάτι για να επωφεληθεί οικονομικά είναι ευδιάκριτο και από το αν συνολικά το στηρίζει η όχι. Με άλλα λόγια ΤΑ ΝΕΑ μπορεί να δώσουν κάποια στιγμή δώρο CD του Σιδηρόπουλου, αλλά η όλη τους στάση δεν συμβαδίζει με αυτή την επιλογή. Άρα μιλάμε για μία καθαρά εμπορική αξιοποίηση.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.