Η χθεσινή πρόταση του κ. Αλέξη Τσίπρα για τον προτεινόμενο Π.τ.Δ. δεν περιελάμβανε κάποιο στέλεχος της Αριστεράς, ούτε καν κάποιο κεντροαριστερό- κεντροδεξιό έστω πολιτικό πρόσωπο. Τουναντίον, συμπεριελάμβανε το άτομο που στελέχωσε την καραμανλική Ν.Δ. από το ’95 και ύστερα. Το άτομο που εν έτει 2008, διατελούσε Υπουργός Εσωτερικών. Τότε που δολοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος και οι δρόμοι γέμισαν βία και οργή για δικαιοσύνη.
Τί πιστεύουν λοιπόν τα τότε 16χρονα και νυν 21χρονα+, βλέποντας έναν άνθρωπο που τότε σίγουρα ήταν σε αντίπαλο στρατόπεδο να προτείνεται για μια τέτοια θέση, από μια πιο «κοντινή» σε αυτούς κυβέρνηση της Αριστεράς;
«Είναι ξεφτίλα η συγκεκριμένη κίνηση αν θέλουμε να μιλάμε για αριστερή κυβέρνηση. Στρατηγικά να προταθεί Πρόεδρος από τον χώρο της δεξιάς ήταν αναμενόμενο προκειμένου να προκληθεί ρήγμα μέσα στη Ν.Δ. και να αναγκαστούν να τον ψηφίσουν, οπότε να μην υπάρξει θέμα με την εκλογή. Αλλά είναι προκλητικό το λιγότερο να προτείνεται ένας άνθρωπος που ήταν υπουργός της τότε κυβέρνησης με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την στάση του», δηλώνει στο 3pointmagazine η Μυρτώ.
Το Δεκέμβρη του ’08 η γενιά μου ήταν στους δρόμους. Με πλήρη αβεβαιότητα για το που πάει και τι κάνει. Με βασική κινητήριο δύναμη την απλή προπαίδεια της πολιτικής. Αδικία και δικαιοσύνη. Σωστό και λάθος. Τον υποκειμενισμό των λέξεων αυτών έρχεται να δείξει το πλήρωμα του χρόνου. Τα παιδιά που ψιλομεγάλωσαν και ζυγιάζουν ότι τότε ο νεκρός ήταν ένας , ενώ δεδομένων των συνθηκών θα μπορούσαν να ήταν εκατοντάδες. Όπως μας λέει χαρακτηριστικά ο Ιάσονας, «Αυτό που ακούγεται ότι άλλοι στην θέση του επί Δεκέμβρη θα τα είχαν γαμήσει όλα και θα είχαν φέρει στρατό, ισχύει». Θα πρέπει λοιπόν με βάση κάποια τέτοια λογική να μπούμε στο πετσί της ‘κατανόησης των δυσκολιών που αντιμετώπιζε η τότε κυβέρνηση’ και να νιώσουμε ίσως ευγνώμονες που φάγαμε μόνο χημικά και ξύλο και δεν υπήρξαν παραπάνω νεκροί. Ίσως με βάση μια τέτοια αντίληψη, είναι δόκιμο να συγχαρούμε ετεροχρονισμένα τον Προκόπη Παυλόπουλο για την παραίτησή του από Υπουργός Εσωτερικών, προκειμένου να δικαιολογήσουμε την –φαινομενικά τουλάχιστον -πολιτική ακρότητα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Για να κρίνουμε όμως τη στάση του Παυλόπουλου από το ’08 μέχρι την πολιτική συγκυρία του σήμερα, πρέπει να διανύσουμε κάποια χιλιόμετρα κοινής βάσης για συζήτηση. Όπως μας εξηγεί η Μάνια : «Δεν έκανε απολύτως τίποτα μετά τη δολοφονία, απλά ανέμενε, ανέμενε προκλητικά αλλά αυτό, εν αντιθέσει με υπουργούς όπως τον Δεκέμβρη του 2009 ή στις πλατείες του 2011. Εάν είναι να μη μιλάμε να ήταν κάποιος δεξιός κ.λπ. τότε μιλάμε σε άλλη βάση κι άρα δεν έχει νόημα η συζήτηση για το αν ήταν υπουργός των μπάτσων το 2008, αλλά ότι είναι a priori δεξιός». Αναλύοντας λοιπόν τις πολιτικές εξελίξεις στο δεδομένο χωροχρόνο που γεννιούνται και όχι μόνο με μία τάση για a posteriori σκληρή κριτική ο Νίκος συμπληρώνει ότι : «Είναι η καλύτερη πολιτική επιλογή που μπορούμε να έχουμε αυτή τη στιγμή. Και αυτό διότι δεν κατέβασε τον Αβραμόπουλο που είναι Επίτροπος για το Μεταναστευτικό στην Ευρώπη, άρα δε δημιουργεί πρόβλημα στον Γιούνγκερ με το να έπαιρνε τη θέση του ο Παπαδημούλης και να ασκούσε βέτο».
Το αμέσως επόμενο ερώτημα που γεννιέται είναι κατά πόσο ο ρόλος του ΠτΔ είναι εν τέλει διακοσμητικός, άρα δε θα πρέπει να δίνουμε και μεγάλη βαρύτητα στην «επιπολαιότητα» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή όχι. Συνεχίζοντας, ο Ιάσονας τονίζει ότι : «Ιδεολογικά μου είναι αδιάφορος ως απεχθής. Σαν πολιτική κίνηση δεν με αγγίζει, γιατί ο ρόλος του Πρόεδρου είναι ρόλος μαριονέτας, δεν κάνει και τίποτα». Άραγε, το άτομο που μπορεί να κηρύξει πόλεμο και να συνομολογεί συνθήκες ειρήνης, συμμαχίας και οικονομικής συνεργασίας και συμμετοχής σε διεθνείς οργανισμούς και ενώσεις και να τις ανακοινώνει στη Βουλή εκ των υστέρων είναι τόσο γλάστρα; Ή μήπως για συγκεκριμένους βαθύτερους πολιτικούς λόγους έχει κυριαρχήσει να κρατά τα θεσμικά του προνόμια στους τύπους και να τα αφήνει να περνάνε πρώτα από τη Βουλή και ίσως ποτέ από τον ίδιο;
Εν πάση περιπτώσει, αυτό που μένει από την εξέγερση των νιάτων μας είναι πως : «ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν ανεπανάληπτος και μοναδικός, όχι γιατί η αντίπερα όχθη ήταν αυτή που ήταν, όχι γιατί οι μπάτσοι ήταν αυτοί που ήταν, όχι γιατί οι υπουργοί ήταν αυτοί που ήταν. Ήταν τα κατειλημμένα σχολεία που ήταν πια δικά μας… οι διαδηλώσεις και οι παράλληλες διαμαρτυρίες με τους μαθητές σε όλη την Ευρώπη, ήταν οι πορείες μανάδων στην Αργεντινή και την Τουρκία. Ήταν το ‘Bolero de Ravel’ που ακουγόταν από την κατάληψη του Πολυτεχνείου μέχρι οριακά τη Μεσολογγίου… Ήταν αυτός που μου έμαθε τον τρόπο να διεκδικώ, να κάνω πολιτική στο δρόμο από/προς και μαζί με τους άλλους» όπως μας αφηγείται η Μάνια.
Σε αυτόν τον Δεκέμβρη, τον δικό μας, μικρό ρόλο φαίνεται να έπαιξε ο Προκόπης Παυλόπουλος αν σκεφτούμε πώς κατάφερε μια ολόκληρη γενιά να πολιτικοποιηθεί μακριά από τη γκρούπα της δεξιάς. Αλλά αν δεχθούμε πως το ζενίθ μιας πολιτικοποιημένης γενιάς είναι η στήριξη και η ύπαρξη ακόμη ακόμη μιας Κυβέρνησης της Αριστεράς, τότε αυτή δε μπορεί να απαρτίζεται από άτομα που έδιναν το Ok σε μια πρώιμη κακοποίηση των ονείρων μας… που θα έδινε τη σειρά της σε άλλες πολλές μέχρι να έβγαινε αυτή η Αριστερή ως επί το πλείστον κυβέρνηση…
Τώρα πια.. η μόνη βασική νοσταλγία του Προκόπη Παυλόπουλου κατά το Δεκέμβρη του ’08 είναι ότι «ήταν αυτός που έδωσε εντολή στα ΜΑΤ: ‘Καθίστε να τις φάτε για να ξεκαυλώσουν’ και οι ΜΑΤατζίδες διαμαρτύρονταν. Μυστικός μας πράκτορας μέσα στο υπουργείο και μέσα στις καρδιές μας για τον υπέροχο Δεκέμβρη που μας χάρισε πριν 6 χρόνια» ειρωνεύεται ο Δημοσθένης και συμπληρώνει γεμάτος δάκρυα ο Δημήτρης πως… ο Παυλόπουλος « ήταν πολύ καλός! με τον Πάκη, αυτά ΝΑΙ ήταν μπάχαλα»…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.