Ένας άνθρωπος, μια οικογένεια διώχτηκε απ’ τη γης· αυτό το σκουριασμένο αυτοκίνητο που τρίζει πάνω στη δημοσιά τραβώντας δυτικά. Έχασα τη γης μου. Ένα τρακτόρι μου πήρε τη γης μου. Είμαι ολομόναχος και σαστισμένος. Και μες στη νύχτα, μια οικογένεια κατασκηνώνει σε μια λακκούβα, κι έρχεται ακόμα μια οικογένεια και στήνουν τα τσαντίρια τους. Οι δυο άντρες ανακαθίζουν πάνω στα μεριά τους και οι γυναίκες αφουγκράζονται μαζί με τα παιδιά. Εδώ βρίσκεται ο κόμπος -όλοι εσείς που εχθρεύεστε τις μεταβολές και φοβόσαστε την επανάσταση. Θέλετε να χωρίσετε αυτούς τους δυο ανακαθισμένους άντρες· να τους κάνετε να μισούν, να φοβούνται, να υποψιάζονται ο ένας τον άλλον. Εδώ βρίσκεται ο πυρήνας εκείνου που φοβόσαστε. Αυτός είναι ο άξονας.
Γιατί εδώ, το “έχασα τη γης μου” παθαίνει μια μεταβολή· ένα κύτταρο χωρίζεται, κι από το κύτταρο αυτό ξεφυτρώνει εκείνο που φοβόσαστε: “χάσαμε τη γης μας“. Εδώ βρίσκεται ο κίνδυνος, γιατί δυο άνθρωποι μαζί δεν είναι πια τόσο μονάχοι και τόσο σκοτισμένοι όσο ο ένας άνθρωπος. Και από το πρώτο αυτό “εμείς” γεννιέται κάτι ακόμα πιο επικίνδυνο: “το φαΐ μου είναι λίγο” συν “δεν έχω να φάω”. Αν το πηλίκο σ’ αυτό το πρόβλημα είναι: “Το φαΐ μας είναι λίγο”, το ζήτημα προχώρησε, η κίνηση έχει μια κατεύθυνση. Τώρα, ένας μικρός πολλαπλασιασμός, και η γης αυτή, το τρακτόρι αυτό, είναι δικά μας. Δυο ανακαθισμένοι άντρες μέσα σε μια λακκούβα, η μικρή φωτιά, το λαρδί που βράζει μέσα σε μια μοναδική χύτρα, σιωπηλές γυναίκες με πετρωμένη ματιά· πίσω τους, παιδιά που αφουγκράζονται με όλη τους την ψυχή λόγια που δεν καταλαβαίνει το μυαλό τους. Νυχτώνει. Το μωρό κρυολόγησε. Να, πάρε αυτήν την κουβέρτα. Είναι μάλλινη. Ήταν της μητέρας μου -πάρ’ την για το μωρό. Αυτό να χτυπηθεί. Αυτό είναι η αρχή -από το “εγώ” στο “εμείς”.
Απόσπασμα από το 14ο κεφάλαιο του βιβλίου, σε μετάφραση Κοσμά Πολίτη.
Ο Τζον Ερνστ Στάινμπεκ ο νεότερος γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1902 στην πόλη Σαλίνας στην Καλιφόρνια και πέθανε στις 20 Δεκεμβρίου 1968 στη Νέα Υόρκη. Δημιούργησε έργα που χαρακτηρίζονται από σπάνια περιγραφική δύναμη και τα οποία γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Η θεματολογία του ακολουθεί δυο βασικές κατευθύνσεις. Η πρώτη αφορά ιστορίες απλοϊκών αυθόρμητων ανθρώπων, που τους κυβερνούν αποκλειστικά οι βιολογικοί νόμοι· η δεύτερη αφορά την ταξική πάλη, την οποία ο Στάινμπεκ βλέπει ως αγώνα μιας ομάδας απλών και αγαθών ανθρώπων εναντίον μιας χούφτας διεφθαρμένων εγωιστών.
Τα Σταφύλια της Οργής βραβεύτηκαν με Βραβείο Πούλιτζερ το 1939.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.