«Τα Θέατρα»: μια παράσταση-μανιφέστο κατά της βίας και της αιματηρής εξουσίας

Είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε με την σκηνοθέτη της παράστασης «Τα Θέατρα» Violet Louise (Λουίζα Κωστούλα), η οποία έχει επιμεληθεί και την μουσική σε αυτή την ιδιαίτερη και εκπληκτική οπτικοακουστική παράσταση, σε κείμενο Οlivier Py, για τους ανώνυμους θυσιασμένους των καιρών μας στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Λίγες συστάσεις χρειάζονται για τον Olivier Py. Θεωρείται από τους σημαντικότερους εν ζωή εκπροσώπους της σύγχρονης γαλλικής δραματουργίας, ενώ είναι παράλληλα ηθοποιός και σκηνοθέτης. Από το 1988 που εμφανίστηκε στο θέατρο ως συγγραφέας, εδραιώθηκε στη γαλλική σκηνή με έργα στα οποία παίζει και σκηνοθετεί. Μη διστάζοντας να διακηρύξει τόσο τη ρωμαιοκαθολική πίστη του όσο και την ομοφυλοφιλία του, ο Py δημιουργεί στα έργα του ένα παρακμιακό σύμπαν, με οδηγό έναν κυρίαρχο, παραληρηματικό λόγο.

Tα «Θέατρα» είναι ένα από τα πρώτα έργα του Olivier Py, με στοιχεία αυτοβιογραφικά. Ο Py, με καταγωγή γαλλοαλγερινή, θέτει το ζήτημα της βίας από πολλές πλευρές. Από τη σκοτεινή πλευρά της αποικιοκρατίας, στον πόλεμο Γαλλίας Αλγερίας, τον ομοφοβικό ρατσισμό, τη βία των πεζοδρομίων στις μεγάλες πόλεις, τα εγκλήματα που διαπράττονται μέσα στις οικογένειες. Τα παιδιά που μεγαλώνουν στις πόλεις χωρίς ιδανικά και προσανατολισμό, που ψάχνουν νόημα, σε έναν κόσμο χωρίς ηθικές αξίες, θα μπορούσαν να ξαναβρούν το νήμα της ζωής μέσα από τη δημιουργία, μέσα από το θέατρο.

Η παράσταση «Θέατρα» που πραγματοποιήσατε στο Ίδρυμα Κακογιάννη είχε μεγάλη επιτυχία. Πιστεύετε πως πετύχατε το σκοπό σας να την επικοινωνήσετε με τον κόσμο;

Θεωρώ πως σε ένα μεγάλο βαθμό ναι. Το κείμενο το Olivier Py, αν και το έγραψε το 1997, τη στιγμή που μιλάμε είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ. Θέτει φλέγοντα ζητήματα στο τραπέζι: την αποικιοκρατία της Δύσης, τη βία των πόλεων, την αλλοτρίωση μέσα από την οικογένεια. Έχεις την αίσθηση ότι γράφτηκε χθες, με αφορμή όλα τα τελευταία γεγονότα, που αποδεικνύουν για ακόμα μια φορά, ότι η Δύση εισπράττει αμαρτίες του πρόσφατου παρελθόντος. Θεωρώ ότι είναι ένα κείμενο που αφορά όλους μας.

Το θέμα της παράστασης έχει ένα κοινωνικό μήνυμα, ένα βαθύ «κατηγορώ».

Ναι. Είναι το βαθύ «κατηγορώ» ενός νέου ανθρώπου που είναι μισός Γάλλος, μισός Αλγερινός, ομοφυλόφιλος, που τον μαχαίρωσε ένας άγνωστος επειδή τον κοίταξε ερωτικά. Ένας άνθρωπος που οι γονείς του τον έκαναν να πιστέψει πως η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη, ότι είναι ένα εξιλαστήριο θύμα σε έναν κόσμο που άλλοι έφτιαξαν γι΄ αυτόν. Τα τραύματα που οι άλλοι μας δημιουργούν, γράφει ο Py, παραμένουν ανοιχτές πληγές, όσα χρόνια και αν περάσουν.

«Πάνω από τα κεφάλια μας χορεύουν οι γονείς μας». Μας δημιούργησαν σε μια κοινωνία βίαιη που ζητά να ακολουθήσεις τους κανόνες της, αν δεν το πράξουμε, αν κάνουμε τη διάφορα από τη μάζα, τι μας περιμένει;

Οι αιματηρές κοινωνίες της Δύσης ζητούν από τα παιδιά τους να πράξουν καθ΄ ομοίωση. Να γίνουν και αυτά με τη σειρά τους θύτες, άξιοι συνεχιστές του κύκλου του αίματος. O Py συνειδητά επιλέγει τη θέση του θύματος και όχι του θύτη, του εκμεταλλευόμενου και όχι αυτού που εκμεταλλεύεται. Καλεί και τους ομοϊδεάτες του να πράξουν το ίδιο και να πάρουν θέση παρά το κόστος, τη θυσία του εαυτού. Η αντίσταση στο καθεστώς βίας που επιτάσσουν οι δυτικές κοινωνίες στα παιδιά τους, είναι ο μοναδικός δρόμος για να σπάσει αυτός ο κύκλος. Το θέατρο, με την έννοια της δημιουργίας, είναι ένας χώρος που μπορεί να περιθάλψει τις ψυχές αυτών που δε θέλουν να βάψουν τα χέρια τους με αίμα.

Γιατί διαλέξατε το έργο του Olivier Py ως έμπνευση για να δημιουργήσετε αυτήν την εξαιρετική και ιδιαίτερη παράσταση;

Το κείμενο αυτό έχει κάτι μοναδικό στον τρόπο γραφής του. Ενώ ξεκινάς με την εντύπωση ότι είναι αυτοβιογραφικό, ταυτόχρονα είναι κοινωνικό και παράλληλα βαθιά πολιτικό. Συνδυάζει ετερόκλητα και ετερογενή στοιχεία, που αφομοιώνονται και σηματοδοτούνται από τον τρόπο γραφής του Olivier Py. Eίναι ένα κείμενο που ο θεατής μπορεί να το δει από πολλές και διαφορετικές πλευρές.

Πείτε μας ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια.

Υπάρχουν αρκετά ανοιχτά project. Το ένα που έχει μείνει σε εκκρεμότητα και πρέπει να ολοκληρωθεί είναι ένα μουσικό υλικό, ένα EP, το οποίο επειδή μεσολαβούν σχεδόν πάντα παραστάσεις μένει συνέχεια ανοιχτό. Πλέον τίθεται ως προτεραιότητα. Όσο για τις παραστάσεις, υπάρχουν αρκετές ιδέες και έχει γίνει έρευνα σε κάποιες από αυτές.

Τώρα που ολοκληρώνονται και οι παραστάσεις από τα «Θέατρα», πρέπει η δημιουργική ομάδα να βάλει κάτω τα δεδομένα και να αποφασίσει. Το θέμα είναι τώρα πια που οι εποχές είναι αρκετά δύσκολες, να κάνουμε όλοι βήματα που να είναι προσεκτικά σχεδιασμένα.

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη από 14 – 29 Δεκεμβρίου 2015, στις  21.00.
Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης – υπόγειος χώρος