Βρυκόλακες αλαλάζοντες και σιδηροπαγείς αύραι μού έφεραν χτες, περί το μεσονύκτιον, μεσουρανούντος του ηλίου της δικαιοσύνης, το μήνυμα του Nτάντε Γκαμπριέλ Pοσσέτη, του Isidore Ducasse και του Παναγή του Κουτα...
H Κάλο ζούσε στα άκρα όταν το κορμί της δεν την καθήλωνε σε ένα κρεβάτι, ίσως μια προσπάθεια να νικήσει το σώμα της. Η φαντασία της αποδείχτηκε το μόνο μέσο που ήταν ικανό να την κρατήσει δυνατή τις ατελείωτες μέρες του πόνου, της ακινησίας και της μοναξιάς. Αυτή την αναπαριστούσε στην ζωγραφική της.