Τάκης Σπυριδάκης: “Δεν μου αρέσει η υποκρισία”

Φωτογραφίες : Βασίλης Πνευματικός

Είναι χαρά να παίρνεις συνέντευξη από τον Τάκη Σπυριδάκη, γιατί οι συνεντεύξεις του είναι αληθινές και αυθεντικές. Ο Τάκης Σπυριδάκης, που αγαπούσε ανέκαθεν τα απλά πράγματα, δεν αντέχει την αφόρητη υποκρισία στις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν αντέχει το να είναι κάποιος χαμαιλέοντας, ένα άτομο χωρίς προσωπικότητα, όπως λέει, που προσαρμόζεται σε όλες τις καταστάσεις. Δεν αντέχει στη σκέψη ότι το να μπορούμε ως άνθρωποι να παλεύουμε  για κάτι καλύτερο μπορεί να έχει ένα τέλος. Παρατηρεί ότι υπάρχει μια συλλογική συναισθηματική αποχώρηση και λυπάται, που όσον αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις βλέπει μια διάβρωση.

Εδώ και τρία χρόνια τον συναντούσαμε ως Σταύρο στη σκηνή του Επί Κολωνώ, ένας ρόλος-σταθμός στην καριέρα του, ένας ρόλος υποδειγματικά ερμηνευμένος. Με τον Τάκη Σπυριδάκη συναντιόμαστε ξανά στην κοινή μας γειτονιά, στη Νέα Σμύρνη, για να μιλήσουμε αυτή τη φορά για θέματα ευρύτερα της παράστασης του Άγριου Σπόρου, που συνεχίζεται φέτος για τέταρτη χρονιά και που ευχόμαστε να ξαναδούμε και με τον ίδιο ξανά επί σκηνής.

«Δεν γεννήθηκα μέσα σε ένα κουτί φιλμ ή πάνω σε μια σκηνή… Από το νυχτερινό Γυμνάσιο που έλαχε να πηγαίνω, ένιωθα ότι κάτι απροσδιόριστο με πίεζε σ’ αυτό τον κόσμο, είχα μια ανεπαίσθητη κατάθλιψη. Δεν έβρισκα κάτι που να με γεμίζει. Παρακολουθούσα συνέχεια κινηματογράφο στον Πειραιά, όπου υπήρχαν πολλές κινηματογραφικές αίθουσες, θυμάμαι πως σ’ ένα βράδυ είχα πάει σε τρεις διαφορετικούς κινηματογράφους για να δω ταινίες. Μια άλλη μεγάλη αγάπη ήταν η μουσική και ειδικά η τζαζ. Όλοι με νομίζουνε ροκά, αλλά δηλώνω λάτρης της τζαζ. Γράφτηκα λοιπόν σ’ ένα ωδείο και προσπάθησα να μάθω πιάνο, αλλά δεν τα κατάφερα. Όλα αυτά με οδήγησαν στο να θελήσω να δοκιμάσω και την τέχνη του ηθοποιού. Μου πήρε βέβαια ένα-δυο χρόνια για να καταλήξω ότι αυτό θα το επιχειρήσω ως επάγγελμα.

Ο κινηματογράφος

Αγαπώ περισσότερο τον κινηματογράφο σαν τέχνη. Είχα ταυτίσει τη ζωή μου με το σινεμά, την έβλεπα, ως ψευδαίσθηση, σαν μέσα σε ταινία του σινεμά. Στον κινηματογράφο είχα την τύχη να συνεργαστώ με τους καλύτερους! Με τον Νικολαΐδη και με τον Κατσουρίδη, ως διευθυντή φωτογραφίας. Και η Γλυκιά Συμμορία και η Πρωινή Περίπολος είναι αγαπημένες μου ταινίες και το Λούφα και Παραλλαγή (Νο 1) και ο Κήπος του Θεού, που είναι δική μου ταινία. Με τις ταινίες πάντα προσπαθούσα να κάνω το καλύτερο κι ακόμα προσπαθώ. Γράφω σενάρια και, αν μπορέσω, θα ήθελα να κάνω μια ταινία.

Είναι ντροπή που από τη μεταπολίτευση και μετά δεν έχουμε μία καλή σχολή κινηματογράφου. Η θεωρητική σχολή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο αποτελείται από κάποιους σκηνοθέτες, που οι ταινίες τους είναι προς αποφυγή. Θα μου πεις, ίσως είναι καλοί δάσκαλοι, αλλά δεν έχω πειστεί γι’ αυτό. Ο κινηματογράφος συνδυάζει πολλές τέχνες και θέλει πολλές γνώσεις σύνθεσης, ανάλυσης, αφαίρεσης και πολλά άλλα. Παλιότερα υπήρχαν ξένοι σκηνοθέτες στον χώρο, όπως ο Ότο Πρέμινγκερ, ο Τζον Σλέσινγκερ, ο Σαμ Πέκινπα, που είχαν κάνει σπουδαίες ταινίες. Οι Αμερικάνοι είχανε πάντα τον τρόπο να κάνουν το καλύτερο και το χειρότερο, αλλά ξέρανε πώς να το κάνουν. Από την μια μεριά μπορεί να σου πετάξουν μια space opera και να  τραβάς τα μαλλιά σου κι από την άλλη να σου δώσουν ταινίες όπως Το Σπίτι δίπλα στη Θάλασσα ή τις Τρεις Πινακίδες. Επίσης αγαπώ πολύ τον Φελίνι.Ο ελληνικός κινηματογράφος, κατά τη γνώμη μου, είχε πάντα πρόβλημα στο να παρακολουθήσει τις διεθνείς εξελίξεις και τη διεθνή θεματολογία. Κατά καιρούς κόλλαγε σε μια θεματολογία σε μεγάλο βαθμό παρωχημένη, η τεχνική του είχε προβλήματα και άλλες φορές ήταν ένα συνονθύλευμα ταλαντούχων, άλλες φορές ένα συνονθύλευμα αταλάντων.  Αν ψάξει κανείς, θα βρει και εξαιρετικές ταινίες, ειδικά για μια χώρα, όπως είμαστε εμείς. Απλώς δεν θεωρώ ως καλό τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Θεωρώ καλό κινηματογράφο τις πρώτες ταινίες του Κακογιάννη, τον «Δράκο» του Κούνδουρου, την «Ευδοκία» και την «Μέχρι το Πλοίο» του Αλέξη Δαμιανού. «Το κορίτσι με τα μαύρα» του Κακογιάννη είναι μια ταινία από αυτές που προσπάθησαν να συνδέσουν τον ελληνικό κινηματογράφο με μια παγκόσμια κινηματογραφική λογική. Ας ξεφύγουμε πια από το Φινέϊκο, που το επανέφερε η τηλεόραση και το μεγαλύτερο εύρος του το θεωρώ σκουπίδια. Ευτυχώς που υπήρχαν εκείνοι οι εξαιρετικοί ηθοποιοί που πάνω τους στήθηκε όλο το πράγμα.

Στο σύγχρονο νεοελληνικό κινηματογράφο με ενοχλούσε πάντα η μόνιμη αντιπαλότητα των δημιουργών, δεν ξέρω αν συμβαίνει και στο εξωτερικό αυτό. Ο ένας περίμενε να δει πόσο χάλια θα ήταν η ταινία του άλλου. Γι’ αυτό δεν ευδοκιμούσαν οι συνεργασίες. Όσο για κάποιους άλλους Έλληνες σκηνοθέτες που είχαν την παγκόσμια αναγνώριση, βλέπω ότι δεν άφησαν τίποτα πίσω τους. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η προσωπική τους προβολή. Όποτε πήγαινε να εμφανιστεί κάποιος πιτσιρικάς, του κόβανε τα πόδια. Ο ελληνικός κινηματογράφος αποτελούνταν από διάφορες ομάδες κι όποια ομάδα είχε τη μεγαλύτερη δύναμη, αυτή έπαιρνε και τα λεφτά. Επιδοτούσαν ταινίες που ήταν η μία χειρότερη από την άλλη. Από την άλλη υπήρχε μια άλλη πλειάδα σκηνοθετών που έπαιρναν τα λεφτά και αγόραζαν διαμερίσματα στο Κολωνάκι.

Με αφορμή το υπέροχο έργο του Γιάννη Τσίρου, «Άγριος Σπόρος»…

Η συνεργασία με το Επί Κολωνώ προέκυψε τυχαία. Ο Γιώργος Χατζηνικολάου με ήξερε ως ηθοποιό και όταν τους προέκυψε το έργο Άγριος Σπόρος, ο Χατζηνικολάου είπε στη σκηνοθέτη  Ελένη Σκότη, ότι μόνο ο Σπυριδάκης μπορεί να παίξει αυτό τον ρόλο.

Ο Άγριος Σπόρος είναι ένα έργο πάντα επίκαιρο, πλήρες και αξίζει τον κόπο που συνεχίζεται για τέταρτη χρονιά. Είναι μια δουλειά που έχω αγαπήσει πάρα πολύ κι έχει πάει πολύ καλά.

Υπάρχει ελληνικό θεατρικό έργο και πολύ καλό. Έχουμε συγγραφείς στην Ελλάδα, όπως και ο Γιάννης Τσίρος, που μπορούν να γράψουν έργα εφάμιλλα των ξένων συγγραφέων που παίζονται στα θέατρα μας. Ας ρίξουν μια ματιά οι σκηνοθέτες στο νεοελληνικό έργο, αξίζει κατά την άποψή μου.

Δεν μπορώ να παίζω κάθε βράδυ σε μια παράσταση που δεν μου αρέσει, μόνο και μόνο για τα χρήματα. Δεν μπορώ να είμαι ανέντιμος απέναντι στο θεατή. Το πλήρωσα αυτό. Ακόμα και όταν σου αρέσει αυτό που κάνεις στο θέατρο, η επανάληψη του ίδιου πράγματος κάθε βράδυ έχει ένα ψυχικό κόστος, πολύ μεγάλο για μένα. Γιατί καλείσαι να κατακτήσεις την ικανότητα ν’ απεμπολείς κάθε βράδυ επί σκηνής ο,τιδήποτε μπορεί να συμβαίνει στη ζωή σου.

Κάποτε μου είχε ζητηθεί να παίξω ένα γυναικείο ρόλο. Η ερώτησή μου στη σκηνοθέτιδα ήταν, γιατί αυτός ο πρωταγωνιστικός ρόλος που είναι γυναίκα να παιχτεί από άνδρα, ενώ όλοι οι άλλοι ρόλοι παίζονται από ηθοποιούς που έχουν το ίδιο φύλο με το ρόλο. Δεν μου δόθηκε καμιά ικανοποιητική απάντηση. Δεν είχα πειστεί, γιατί να πρέπει να παίξω τη γυναίκα, ήθελα πολύ χρόνο να το δουλέψω κι άλλωστε δεν ήταν κάτι που το είχα ξανακάνει και δεν ήξερα αν θα μου βγει κιόλας. Γιατί ο σκοπός δεν είναι να παίξεις το ρόλο ως τραβεστί, αλλά ως γυναίκα. Δεν δέχτηκα να παίξω. Το θεωρώ έντιμο και απέναντι στο κοινό και απέναντι στον εαυτό μου. Έχω δει άνδρες συναδέλφους που έχουν επιχειρήσει να παίξουν τη γυναίκα και έχει βγει κάτι άλλο.

Η τηλεόραση

Η τηλεόραση ποτέ δεν παρήγαγε κάτι. Τώρα όμως είναι στα χειρότερα της. Ήταν να παίξω στον «Αστέρα Ραχούλας», μου δίνανε ένα εξαιρετικά μεγάλο ποσό, η παραγωγή ήταν σωστή, αλλά δεν το έκανα λόγο σεναρίου και σκηνοθέτη. Μόνο ποδόσφαιρο βλέπω στην τηλεόραση. Καταλαβαίνω ότι η τηλεόραση είναι μια βιομηχανία της ψυχαγωγίας και του θεάματος. Εδώ όμως δηλώνει κάποιος σεναριογράφος, ενώ δεν ξέρει να γράφει, δηλώνει σκηνοθέτης, ενώ δεν ξέρει να γυρίζει. Είχα πάει στο εξωτερικό για κάποιες μέρες. Επιστρέφοντας με το αεροπλάνο έπαιξαν κάποια πλάνα στις τηλεοράσεις του και αμέσως κατάλαβα ότι αυτό που έβλεπα ήταν ελληνική τηλεόραση και είπα μέσα μου, ωχ πάλι πίσω γυρίζω… Και ειδικά κάποια κανάλια που καλύπτουν αυτά τα ριάλιτι σε νησιά που πάνε οι άνθρωποι και τρώνε πεταλούδες, αυτά τα αίσχη… δεν είναι θεάματα αυτά, είναι αισχρότητες! Οι Ρωμαίοι με τα λιοντάρια μάλλον ήτανε πιο προχωρημένοι, σε ρίχνανε στην αρένα και φωνάζανε και κόσμο, κάπου εκεί δεν είναι όλο το θέμα;

Η παγίδα του εγωκεντρισμού

Όπως το είπες… είναι παγίδα. Την οποία, προσωπικά, απέφυγα όχι με σκέψη στην αρχή, αλλά από ένστικτο. Ευτυχώς αυτή η ασθένεια δεν με άγγιξε, άλλες μπορεί, αυτή όχι. Πρέπει να έχεις μια πνευματική συγκρότηση. Βλέπεις κάποιον που έχει κάνει ένα-δύο πράγματα στην τηλεόραση, αμφιβόλου ποιότητας, και κυκλοφορεί με ύφος δέκα καρδιναλίων! Ο Αλ Πατσίνο δηλαδή τι έπρεπε να κάνει; Έλεγα πάντα στον εαυτό μου, από την Δραματική σχολή που ήμουν ακόμα, επειδή είχα καταλάβει τι συμβαίνει, ότι κοίταξε Τάκη ν’ αποδείξεις κάτι με τη δουλειά σου και όχι με τη συμπεριφορά σου. Το τήρησα και δεν έχασα. Διαφύλαξα τον εαυτό μου και ακόμα ζω. Και είχα και καλές σχέσεις με τους ανθρώπους, όχι με όλους φυσικά, αλλά και με συναδέλφους. Βέβαια αυτό έχει ένα κόστος. Εγώ ήμουν ακριβώς το αντίθετο του εγωκεντρισμού. Θέλω να πω, ότι δεν χρειάζεται να είσαι πάντα τόσο ανοιχτός. Δεν υπήρξα ποτέ σνομπ, αλλά υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που πρέπει να είσαι σνομπ τελικά.

Στον χώρο μας υπάρχει έντονα ως φαινόμενο, είναι αφόρητο και εγώ δεν μπορώ να συνεργαστώ με τέτοιους ανθρώπους. Είναι κι ένας λόγος που δεν συναναστρέφομαι πολύ ανθρώπους του καλλιτεχνικού χώρου. Βέβαια εγωκεντρισμό έχω συναντήσει και σε άλλους χώρους, σε συμβολαιογράφους, σε δικηγόρους, σε σχέση… δεν είναι μόνο δικό μας προνόμιο.

Κοινωνία και Πολιτική

Οι εργασιακές σχέσεις σήμερα όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι είναι ζούγκλα. Έχουμε τα περισσότερα θέατρα σε σχέση με όλη την Ευρώπη. Είμαστε τρεις χιλιάδες ηθοποιοί, ποιος να πρωτοδουλέψει; Από την άλλη όμως βλέπεις παντού μια πλασματική(;) κανονικότητα. Δεν είμαι οικονομολόγος για να μπορώ να εξηγήσω κάποια φαινόμενα. Έχει όμως γεμίσει ο κόσμος καινούρια αυτοκίνητα που αγοράζει όχι η Εκάλη, αλλά ο μεσαίος χώρος. Οπότε κάποιοι λένε ψέματα, κάποιοι περνάνε κρίση και κάποιοι όχι. Υπάρχει τόσο πολύ μαύρο χρήμα; Προσπαθούσα να πάω διακοπές το καλοκαίρι με τα δύο μου παιδιά σε κάποια νησιά, που δεν είναι και τόσο κοσμοπολίτικα και ακριβά κι έβλεπα πως όλο το Αιγαίο ήταν γεμάτο και οι τιμές στα ύψη. Είναι κανονικότητα όμως αυτό; Όταν ο μισθός τώρα έχει φτάσει στα τετρακόσια ευρώ, ενώ πιο παλιά μιλάγαμε για τη Γενιά των 700 Ευρώ; Μπορώ να το δεχτώ αυτό εγώ, έχοντας περάσει από εποχές που η Αριστερά σήκωνε τις σημαίες και τα μπαϊράκια; Αν το κάνω, θα αναιρέσω τον εαυτό μου. Εξακολουθώ να δηλώνω αριστερός και δεν το χαρίζω σε κανένα, ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό με πληγώνει περισσότερο. Δεν μπορεί να ξεκινάει ένας νέος τη ζωή του μετά από τόσες σπουδές και να μπορεί να ζει χωρίς να παίρνει κάποια βοήθεια από την οικογένεια, ακόμα και εξακόσια ευρώ μισθό να παίρνει! Πώς να ξεκινήσει τη ζωή του ο εικοσιπεντάχρονος και ο τριαντάχρονος με τόσες παγίδες; Θα πρέπει να κάνει τον οικονόμο και τον ευφάνταστο ήδη από αυτή την ηλικία; Δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η κατάσταση. Παλιά είχες τουλάχιστον την ουτοπία της ελπίδας. Εγώ ως νέος δεν είχα κάποιον να με στηρίζει, αλλά έκανα δύο-τρεις δουλειές και μπορούσα να πληρώνω το ενοίκιο μου, τα ρούχα μου τα έξοδά μου.

Έχει αγριέψει η κοινωνία. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου ρόδινα. Αυτή τη στιγμή η μισή και πλέον Ευρώπη φασιστοκρατείται. Και στη Λετονία και στην Εσθονία και στην Ολλανδία και στην Τσεχία. Η Ιταλία, τι σας λέει; Αυτά τα περί ακροδεξιάς, είναι τρίχες. Μιλάμε για ξεκάθαρα φασίστες. Κι εδώ στην Ελλάδα ο φασισμός υπηρετείται από τα πιο σκληροπυρηνικά κόμματα, αν και δεν υπάρχουν “μαλακά” φασιστικά κόμματα για μένα. Έχει ιδιομορφίες ο φασισμός, αλλά δεν υπάρχει light ή μη light, είναι ένα πράγμα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μόνο οι φασίστες που είναι εκλεγμένοι με την ψήφο του ελληνικού λαού και βρωμίζουν το Κοινοβούλιο, αλλά υπάρχουν και οι φασίστες που είναι κρυμμένοι μέσα στο λεγόμενο δημοκρατικό τόξο και τους θεωρώ εξίσου επικίνδυνους.

Έχουμε ένα πισωγύρισμα στην πολιτική. Βλέπουμε κόμματα να ενστερνίζονται και να υποθάλπουν καταστάσεις για λόγους κομματικούς, ευκαιριακούς, ψηφοθηρικούς. Έχουμε ένα χάσιμο της ποιότητας της δημοκρατίας, αν την είχαμε και ποτέ αναρωτιέμαι… Μεταπολιτευτικά, αν θυμάστε, πολλοί επαΐοντες του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας μιλούσαν για την ποιότητα της δημοκρατίας μας και τελικά είδαμε ποια «ποιότητα» της έδωσαν με την πολιτική τους στάση! Έχουμε μια πορεία από τη μεταπολίτευση και μετά χωρίς πιέσεις, χωρίς πολέμους και είναι τελικά μια τρύπα στο νερό. Δεν μας αξίζει αυτό που συμβαίνει και δεν είναι υπεύθυνος μόνο ο κόσμος γι’ αυτό. Είναι πρωτίστως ένα πολιτικό σύστημα ανεπαρκές, κατώτερο των περιστάσεων.

Δεν μπορώ να δεχτώ αυτό που έλεγε ο Μπονάτσος, το φύγε εσύ, έλα εσύ. Δεν μπορώ να δεχτώ ως πολιτική προσωπικότητα τον Κυριάκο ούτε τη Φώφη ως αρχηγό κόμματος. Έχουν κάνει προσπάθειες επιβίωσης του ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν βγαίνει. Είναι για γέλια οι πολιτικοί αντίπαλοι της κυβέρνησης.

Δεν θα μπορούσα να πάω ούτε σε μικρά κόμματα. Για να μας κάνει ο οποιοσδήποτε τον μάγκα μετά… έτσι βγαίνουν κάτι νούμερα, επειδή ο κόσμος για λόγους διαμαρτυρίας πάει και ψηφίζει. Ένα μέρος, λένε, της Χρυσής Αυγής είναι ψήφος διαμαρτυρίας! Είμαστε με τα καλά μας; Μπορεί να είναι το πολιτικό μας σύστημα μια μπούρδα, αλλά θα πας να ψηφίσεις Χ.Α., έχουμε τρελαθεί εντελώς; Κι όμως υπάρχει κόσμος που το κάνει και το θεωρώ εγκληματικό.

Δεν βλέπω κάποια συλλογική αντίδραση απέναντι στα φαινόμενα φασισμός, ξενοφοβία, ομοφοβία. Μόνο μια άποψη ότι μόδα είναι θα περάσει. Από την πλευρά των καλλιτεχνών δεν βλέπω κάποια συλλογική αντίδραση που να αξίζει τον κόπο. Σε όλα αυτά τα ζητήματα πού ήταν η επίσημη διανόηση, πλην ελαχίστων μεμονωμένων φωνών; Το αυγό του φιδιού όμως δεν ήταν ποτέ έτσι. Ανησυχώ όταν βλέπω τους Κροάτες να υψώνουν ηλεκτροφόρα καλώδια σε μια Ευρώπη που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στο να δημιουργηθεί το πρόβλημα και τώρα ψάχνει να βρει ένα τόπο σκουπιδιών να τους εναποθέσει. Η Ευρώπη πλέον ενστερνίζεται απόψεις φασιστοειδείς. Δεν ξέρω πολιτικά τι θα γινόταν, αν είχαμε άλλη κυβέρνηση… θα γέμιζε ο Έβρος και το Αιγαίο με ηλεκτροφόρα καλώδια για να μην έρχονται μετανάστες; Και από την άλλη, οι συνθήκες δεν είναι οι κατάλληλες για να φιλοξενηθούν όπως πρέπει αυτοί οι άνθρωποι, είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Τον ΣΥΡΙΖΑ τον ψήφισα και δεν είμαι από εκείνους που το κρύβω. Δεν πίστεψα όμως ποτέ τις διακηρύξεις της Θεσσαλονίκης, γιατί γνωρίζω την Αριστερά πολύ καλά. Ένα από τα προβλήματα που την χαρακτηρίζουν είναι ότι πολύ εύκολα κάνει κριτική σε ένα σύστημα, αλλά δεν έχει θέσεις και προτάσεις. Δεν αναφέρομαι καθόλου στο ΚΚΕ με το αυτιστικό πολιτικό του όραμα. Έχει ένα λόγο μόνο για τους γάμους, τις κηδείες, τα βαφτίσια και δεν αφορά καθόλου τον μαρξισμό. Πολλές κυβερνήσεις στην Ευρώπη θα ήθελαν πιστεύω να έχουν ένα ΚΚΕ, γιατί είναι το πιο αντιδραστικό κόμμα που υπάρχει. Υπάρχει και κόκκινος φασισμός ξέρεις, αν και η Αριστερά αρνείται την θεωρία των δύο άκρων. Αρκεί να κοιτάξει κάποιος προσεκτικά την ιστορία.

Όσον αφορά στις κατεδαφίσεις, που λένε, δεν βλέπω να γίνεται κάτι με τις επαύλεις και τις βίλες, μόνο τσιμεντόλιθους και τσίγκους γκρεμίζουν. Στα αυθαίρετα της Αίγινας κάτω από το δρόμο δεν βλέπω να κινείται τίποτα. Όλα είναι μια επανάληψη. Περνάνε από την Αίγινα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και τους κάνω πλάκα, εγώ πότε θα γίνω υπουργός για να αρχίσω με τις κατεδαφίσεις; Όταν καθόμασταν και βρέχαμε τα πόδια μας στην Αίγινα και μας έρχονταν τα αποκαΐδια της Πελοποννήσου, πάλι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλεγε ότι είναι σαμποτάζ, ενώ είχαμε τριανταπέντε-σαράντα νεκρούς. Και με τις τωρινές φωτιές που είχαμε, πάλι τίποτα δεν άλλαξε. Διδάσκονται ποτέ από κάπου; Αν έχει υπάρξει αυθαιρεσία και προσωπική ευθύνη, κάποιος το επέτρεψε. Τα κόμματα νοιάζονται μόνο για την καρέκλα. Θυμάστε τον νόμο του Τρίτση, που έλεγε, “ελάτε να τα νομιμοποιήσουμε” αντί να γκρεμιστούν; Όπως και στον Σταύρο του Άγριου Σπόρου, του στρώνουν το χαλί για να παρανομήσει, γι’ αυτό μετά κι εκείνος ξεσπά».

Ο Τάκης Σπυριδάκης είναι ένας πολιτικοποιημένος άνθρωπος. Συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί του, τον ακούς με μεγάλη προσοχή.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Εναλλασσόμενη διανομή στην παράσταση «Άγριος Σπόρος»

του Γιάννη Τσίρου, από την Ομάδα Νάμα που

συνεχίζεται για 4η χρονιά, από Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2018

TRAILER: https://www.youtube.com/watch?v=CxAEZ0Aw-v0&t=10s

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: https://www.viva.gr/tickets/theater/epi-kolono/agrios-sporos/

Συνεχίζεται για τέταρτη χρονιά η πετυχημένη παράσταση της Ομάδας Νάμα, Άγριος Σπόρος του Γιάννη Τσίρου, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, στην Κεντρική Σκηνή του Επί Κολωνώ. Η πρεμιέρα της παράστασης για την φετινή σεζόν θα πραγματοποιηθεί στις 22 Οκτωβρίου και τον ρόλο του Σταύρου θα επωμίζονται ο Τάκης Σπυριδάκης και ο Στάθης Σταμουλακάτος, σε εναλλασσόμενη, μη καθορισμένη εκ των προτέρων διανομή. Ο Στάθης Σταμουλακάτος είχε ξαναμοιραστεί τον ρόλο με τον Τάκη Σπυριδάκη την χειμερινή περίοδο 2016-2017 αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές.

Κοινωνικό δράμα με πικρό χιούμορ στο παρακμιακό πλαίσιο ενός ελληνικού επαρχιακού τοπίου. Ένα τοπίο όπου η ανυπακοή σε διατάξεις και νόμους αποτελεί καθημερινή άσκηση επιβίωσης, όπου οι τυχόν κατηγορούμενοι δεν κατανοούν ποτέ με ακρίβεια τους λόγους για τους οποίους κατηγορούνται και όπου οι προκαταλήψεις, όπως όλων μας άλλωστε, μετατρέπουν μισές αλήθειες σε ακράδαντα κατηγορητήρια.

Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου:

 Με την αυτοσχέδια καντίνα που έστησε ο Σταύρος σε μια απόμερη παραλία προσπαθεί να φέρνει βόλτα τα χρέη που τον έχουν ζώσει πουλώντας σουβλάκια τα καλοκαίρια στους λιγοστούς τουρίστες. Όμως η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός νεαρού γερμανού θα φέρει φέτος τα πάνω κάτω. Οι σε βάρος του υποψίες απ’ τους γερμανούς που κατέφθασαν στην περιοχή διχάζουν στην αρχή το χωριό, αλλά όλοι σιγά-σιγά θα θυμηθούν ότι η καντίνα είναι αυθαίρετη, το φυσικό τοπίο παραβιάζεται, η γεννήτρια δημιουργεί ηχορύπανση, το χοιροστάσιό του, που βρωμάει, δεν έχει και άδεια και… πάει λέγοντας. Άσε που αυτός είναι κι ο σφάχτης της περιοχής. Οι υποψίες που με τα συμφραζόμενα και τις προκαταλήψεις έγιναν βεβαιότητες θα μείνουν μετέωρες όταν οι έρευνες θα στραφούν αλλού. Τίποτα όμως δεν θα είναι όπως πριν. Μόνο η ακλόνητη πεποίθηση του Σταύρου, που θα παλεύει αενάως με νύχια και με δόντια, πως οι άλλοι ευθύνονται για όλα.

Συντελεστές

Παραγωγή:    Ομάδα Νάμα

Κείμενο:    Γιάννης Τσίρος

Σκηνοθεσία:    Ελένη Σκότη

Σκηνικά, Κοστούμια, Δ/νση Παραγ.:    Γιώργος Χατζηνικολάου

Φωτισμοί:    Αντώνης Παναγιωτόπουλος

Μουσική & Επιμέλεια ήχου:    Στέλιος Γιαννουλάκης

Φωτογραφίες:    Δημήτρης Στουπάκης

Βοηθός σκηνοθέτη:    Περίκλεια Χονδροπούλου

Κωνσταντίνος Κεσσίδης

Δημόσιες σχέσεις, Βοηθός παραγωγής:  Μαρία Αναματερού

Διανομή

Σταύρος:    Τάκης Σπυριδάκης/Στάθης Σταμουλακάτος

Χαρούλα:    Χριστίνα Μαριάνου

Αστυνομικός:    Ηλίας Βαλάσης

Facebook Page Θέατρο Επί Κολωνώ: https://www.facebook.com/epikolono.gr/

 Βραβεία & Διακρίσεις

Βραβεία Κοινού του Αθηνοράματος

Άγριος Σπόρος – 3ο Βραβείο καλύτερης παράστασης

Ελένη Σκότη – 3ο Βραβείο Σκηνοθεσίας

Τάκης Σπυριδάκης – 1ο Βραβείο ανδρικής ερμηνείας

 35η απονομή Κορφιάτικων βραβείων

Γιάννης Τσίρος – Βραβείο νεοελληνικού έργου – βραβείο Νίκος Ζακόπουλος για τη συγγραφή του έργου “Άγριος Σπόρος”

Ντάνη Γιαννακοπούλου – Βραβείο γυναικείας ερμηνείας “Μαίρη Αρώνη”

4η απονομή Βραβείων all4fun

1ο Βραβείο καλύτερης παράστασης

Τάκης Σπυριδάκης – Βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας της χρονιάς

Πρεμιέρα 4^ης σεζόν:    Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2018

Τελευταία παράσταση:    Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2019

Ημέρες & ώρες παραστάσεων:    Δευτέρα & Τετάρτη στις 6:15μ.μ

Σάββατο 9:15μ.μ, Κυριακή 6:00μ.μ

Τις Τετάρτες 24/10 και 31/10 η παράσταση θα πραγματοποιηθεί στις 9:15μ.μ. & την Τετάρτη 21/11 η παράσταση δεν θα πραγματοποιηθεί

Τιμές εισιτηρίων:

 Δευτέρα & Τετάρτη:    Κανονικό: 15,00€

Φοιτητικό/Ανέργων/Άνω των 65: 12,00€

Σάββατο/Κυριακή/αργίες:    Κανονικό: 17,00€

Φοιτητικό & Ανέργων: 14,00€

Άνω των 65: 15,00€

Διάρκεια:    100’

Χώρος:     Επί Κολωνώ – Κεντρική Σκηνή

Διεύθυνση:    Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94

Τηλέφωνο:    210 5138067, Site: www.epikolono.gr

Στάση Μετρό:    Μεταξουργείο

Κράτηση θέσεων & Πώληση εισιτηρίων:

στο ταμείο του Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός

τηλ 210 5138067, email: xkolono@otenet.gr, site: www.epikolono.gr

Στάση Μετρό Μεταξουργείο