*Όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στον Mateo Gomez Unda, τον Κολομβιανό οικοδεσπότη και συνταξιδιώτη μου.
Όταν οι κάτοικοι της, πάντα φθινοπωρινής, Μπογκοτά και Μεντεγίν θελήσουν καλοκαίρι και θάλασσα δεν έχουν παρά να ταξιδέψουν προς το βορρά, στην Καραϊβική Ακτή της Κολομβίας. Εκεί που ο καυτός ήλιος δεν επιτρέπει μπουφάν και ζακέτες, παρά μόνο αν θελήσεις να σκαρφαλώσεις στη Σιέρρα Νεβάδα, εκεί που το ζεστό νερό στο μπάνιο είναι είδος υπό εξαφάνιση, εκεί που η άγρια φύση γίνεται προσιτή στους λάτρεις της, εκεί που οι ιθαγενείς ζουν ακόμη σχεδόν ανέγγιχτοι από τον πολιτισμό και τον θόρυβο της πόλης, εκεί που συναντάς τόση φτώχεια αναμειγμένη με χαμόγελα και σπάνια καλοσύνη.
Στάση πρώτη: H πόλη με τα πολύχρωμα σπίτια
Aφήνοντας πίσω την Μπογκοτά με χοντρά μπουφάν και μακριά τζιν, μόλις απιβιβαστήκαμε στην Καρταχένα, νιώσαμε τόση ζέστη και υγρασία που κανείς σπάνια συναντά ακόμη και στην Αθήνα του Δεκαπενταύγουστου.
Η Καρταχένα, η πιο τουριστική πόλη της Κολομβίας, ασφυκτιά από τουρίστες από όλον τον κόσμο ανεξαρτήτως εποχής. Εκεί είναι πάντα καλοκαίρι. Φημισμένη για την παλιά της πόλη, η οποία περικλείεται από τα, σχεδόν ανέπαφα, μέχρι σήμερα 400 ετών τείχη της, τα οποία χτίστηκαν από τους Ισπανούς αποικιοκράτες, για να αποτρέπουν τους πειρατές και τους επίδοξους πορθητές της.
Ένας μικρός Κολομβίανος πωλητής επάνω στα τείχη της πόλης
H θέα της πόλης πάνω από τα τείχη.
Περπατώντας στα λιθόστρωτα δρομάκια της παλιά πόλης, νιώθεις ότι μεταφέρεσαι στο παρελθόν. Τα πολύχρωμα σπιτάκια με τις ανθισμένες μπουκαμβίλιες στα μπαλκόνια τους μπλέκονται περίτεχνα με τους επιβλητικούς καθολικούς ναούς, τα μικρότερα μοναστήρια, τα καλοδιατηρημένα κτίρια αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής, τη βαβούρα των μικροπωλητών και τις χορευτικές φιγούρες της ρυθμικής Κούμβιας από ντόπιους χορευτές.
Τοto la Momposina, μία από τις σημαντικότερες τραγουδίστριες της κούμβιας.
Eνας ντόπιος πωλητής γυαλιών ηλίου. Το σκαμνάκι που κάθεται έχει πάνω γραμμένο το όνομά του.
Η αποπνικτική της ζέστη θα σε “αναγκάσει” να απολαύσεις το δροσερό νερό από μία καρύδα, η ένα μάγκο, αγορασμένο, από τις Κολομβιανές με τα εντυπωσιακά, πολύχρωμα, παραδοσιακά φορέματα. Συχνά-πυκνά, ο ήχος από τις οπλές των αλόγων που μεταφέρουν τουρίστες θα σε κάνουν να κοντοσταθείς στην άκρη του δρόμου, ενώ οι σχεδόν αμέτρητες πλατείες της θα σε κάνουν να αποπροσανατολιστείς και να χαθείς σε μία πόλη, που δεν θυμίζει σε τίποτα τις σύγχρονες ευρωπαίες.
Φρέσκο μάγκο από την πωλήτρια με την πολύχρωμη στολή
Στην Καρταχένα δοκιμάσαμε πεντανόστιμο ceviche, παραδοσιακό πιάτο του Περού με ψάρια και γαρίδες, αποπειραθήκαμε να μεθύσουμε με aguardiente, το παραδοσιακό ποτό της Κολομβίας και φιλοξενηθήκαμε από έναν Βενεζουελανό και μία Ιταλίδα.
H πόλη κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Mία από τις πολλές πλατείες της Καρταχένα.
Δυστυχώς, μείναμε δύο μόλις μέρες καθώς ο επόμενος προορισμός μας, το εθνικό Πάρκο της Ταυρόνα, θα έκλεινε μέσα στις επόμενες μέρες. Οι ιθαγενείς της Κολομβίας, θεωρώντας το πάρκο ιερό τόπο, απαγόρευσαν την είσοδο σε τουρίστες για έναν ολόκληρο μήνα με σκοπό την αποκατάσταση του οικοσυστήματος του πάρκου, τόσο πνευματικά όσο και “σωματικά”.
Στάση δεύτερη: To εθνικό Πάρκο της Ταυρόνα και τα κουνούπια
Ξυπνήσαμε χαράματα και εγκαταλείψαμε την Καρταχένα, για να φτάσουμε εγκαίρως στη Σάντα Μάρτα, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Καραϊβικής Ακτής της Κολομβίας, To λεωφορείο μας άφησε στην πιο βρόμικη, επικίνδυνη αλλά και ενδιαφέρουσα αγορά που έχω αντικρίσει ποτέ. Μικρά μαγαζιά γεμάτα με φρούτα, μικρά παντοπωλεία και κρεοπωλεία, πωλητές του δρόμου, εκατοντάδες αδέσποτα σκυλιά, γατιά και σύννεφα από μύγες με έκαναν για πρώτη φορά να καταλάβω ότι η Καραϊβική ακτή της Κολομβίας μαστίζεται από τρομερή φτώχεια. Από εκέι προμηθευτήκαμε φρέσκα φρούτα, φακούς και κονσέρβες και επιβιβαστήκαμε στο επόμενο λεωφορείο που θα μας οδηγούσε στην είσοδο του Πάρκου.
Το κέντρο της Σάντα Μάρτα.
Eκεί συναντήσαμε Βέλγους, Γάλλους, Αργεντίνους, Περουβιανούς, που και αυτοί, όπως και εμείς, έσπευσαν για να προλάβουν την τελευταία μέρα που το πάρκο θα ήταν ανοιχτό για τους τουρίστες,
Ο δρόμος μέσα στο πάρκο:
Ο δρόμος μέσα στο πάρκο της Ταυρόνα.
Ένας ιθαγενής περπατάει κατά μήκος της θάλασσας με την κολομβιανή παραδοσιακή τσάντα “mochila” κρεμασμένη στον ώμο.
Έπειτα από τέσσερις ώρες αρκετά απαιτητικού περπατήματος κατά μήκος της θάλασσας αλλά και εν μέσω άγριας φύσης φτάσαμε στο κατάλυμά μας. Δύο τεράστιες παραλίες με θέα τα βουνά της Σιέρρα Νεβάδας και εκατοντάδες φοινικόδεντρα έγιναν το σπίτι μας για τις επόμενες δύο ημέρες. Νοικιάσαμε δύο αιώρες στο σπιτάκι που είναι χτισμένο σε ένα μικρό ύψωμα και καταχαρούμενοι βουτήξαμε στα γαλάζια και ήρεμα νερά του Ατλαντικού. Στις 6, όπου και νύχτωνε, χρειαζόσουν φακό για να περπατήσεις και ,κυριολεκτικά, κιλά από αντι-κουνουπικό για να γλιτώσεις από τις επιθέσεις των κουνουπιών.
O προορισμός μας:
Την επόμενη μέρα, εγκαταλείποντας το πάρκο λίγες ώρες μόνο πριν νυχτώσει, και φοβούμενοι ότι θα ήταν αρκετά ριψοκίνδυνο να περπατήσουμε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, αποφασίσαμε να βρούμε κάποιο άλλο κατάλυμα μέσα στο πάρκο ώστε να περάσουμε την νύχτα. Καταλήξαμε σε ένα βρόμικο και μικρό κάμπινγκ, όπου είχαν ξεμείνει άλλες τρεις Αργεντινιανές. Οι ντουζιέρες ήταν καταλυμένες από ένα τεράστιο βάτραχο και ένα καβούρι ενώ ανάμεσα στις αιώρες-κρεβάτια μας περπατούσαν κότες και θορυβώδεις κόκορες. Την επόμενη μέρα, η Κολομβιανή αστυνομία θα επισκεπτόταν το πάρκο ώστε να καταστήσει σίγουρο ότι κανένας επισκέπτης δεν είχε παραμείνει μέσα. Έτσι, δεν κάναμε ξανά το ίδιο λάθος και ξεκινήσαμε το περπάτημα προς την έξοδο τα χαράματα με εκατοντάδες τσιμπήματα από κουνούπια σε όλο μας το σώμα.
Στάση τρίτη: To hostel με τα σκιουράκια στην μέση της λεωφόρου
Δύο μέρες ύπνου σε αιώρες ήταν υπέρ-αρκετές. Χρειαζόμασταν κρεβάτια, ζεστό φαγητό και καθαρές τουαλέτες. Λίγα μόλις λεπτά από το Πάρκο, πάνω στην τεράστια λεωφόρο που ξεκινάει από την πόλη της Santa Marta και καταλήγει στο Palomino, βρίσκεται το πιο όμορφο και φιλικό hostel. Γεμάτο με δέντρα, σκιουράκια που σου κάνουν παρέα όταν τρως, πεντακάθαρα δωμάτια και αιώρες, το hostel Yuluka είναι κάτι σαν όαση για όσους επιθυμούν ένα μαλακό στρώμα έπειτα από μία επίσκεψη στο πάρκο της Ταυρόνας. Εκεί μείναμε 3 μέρες, πριν αποφασίσουμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας σε μία παραλία του Ατλαντικού.
Mία ιθαγενής μαμα-μικροπωλήτρια πλέκει την παραδοσιακή τσάντα “mochila”. Ο πάγκος της μεταξύ άλλων είχε φύλλα κόκας και χειροποίητα γιατροσόφια με κάνναβη, φύλλα κόκας και οινόπνευμα.
Στάση τέταρτη: H θάλασσα με τα τεράστια κύμματα και το ποτάμι
Για να μετακινηθείς στην τεράστια λεωφόρο της “la carretera del mar” (η λεωφόρος της θάλασσας) δεν χρειάζεσαι προγραμματισμό. Καθημερινά περνάνε εκατοντάδες μικρά λεωφορεία, τα οποία έχουν πάντα ανοιχτές της πόρτες τους, ώστε οι επιβάτες να επιβιβάζονται όσο το δυνατό γρηγορότερα. Στάσεις δεν υπάρχουν, απλά στέκεσαι στο δρόμο και τα σταματάς, λες στον οδηγό που είναι ο προορισμός σου και σε χρεώνει ανάλογα. Μέσα στο λεωφορείο θα βρεις από μικροπωλητές, μέχρι μαθητές που επιστρέφουν σπίτι τους, παπαγάλους και τουρίστες, πάντα υπό την συνοδεία παραδοσιακής μουσικής από την Καραϊβική Ακτή. Ένα πολιτισμικό μάθημα μέσα σε ένα κινούμενο όχημα.
Αποβιβαστήκαμε σε ένα hostel δίπλα από την παραλία. Μικρά σπιτάκια χτισμένα στην αμμουδιά είναι τα καταλύματα των επισκεπτών του. Ο ωκεανός απείχε κυριολεκτικά λίγες ανάσες από το κρεβάτι μας και κάποια μέτρα παραπέρα συναντούσες ένα πεντακάθαρο ποτάμι, το οποίο ενωνόταν με τη θάλασσα. Εκεί οι ντόπιοι ψάρευαν και άγρια πουλιά έβρισκαν το θήραμά τους.
To hostel μας
Το ποτάμι και..
..ο ωκεανός
Στάση πέμπτη: Tα βουνά της Σιέρρα Νεβάδα
Εξακόσια μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας είναι κτισμένο το χωριό της Μϊνκα. Εκεί η δροσιά παίρνει τη θέση του καυτού ήλιου της Καραϊβικής και οι φυτείες οργανικού καφέ περνούν τη θέση των φοινικόδεντρων.
O δρόμος από το χωριό της Μίνκα προς τα βουνά.
Το χωριό προσφέρεται για ορειβασία στη σημαντικότερη οροσειρά της Κολομβίας, τη Σιέρα Νεβάδα της Σάντα Μάρτας, η οποία δεν ενώνεται με τις υπόλοιπες Ανδεις και είναι η υψηλότερη παράκτια σειρά σε όλο τον κόσμο. Εκεί βρίσκουν καταφύγιο παραπάνω από 3.000.000 είδη άγριων πουλιών, άγρια βλάστηση που δεν συναντάς κοντά στη θάλασσα, μικροί καταρράκτες με παγωμένο νερό, ψηλα σημεία με θέα και μερικοί κάτοικοι που έχουν διαλέξει να είναι απομονωμένοι από τον πολιτισμό. Οι τελευταίοι μετακινούνται είτε με τα πόδια, είτε με γαϊδουράκια προς το χωριό και βγάζουν τα προς το ζην καλλιεργώντας καφέ και εκτρέφοντας ζώα.
Σκαρφαλώνοντας στη Σιέρρα Νεβάδα απολαύσαμε οργανικό καφέ από ένα σπίτι-καφετέρια σχεδόν εξαφανισμένο πίσω από τα δέντρα, είδαμε τουκάν να πετούν προς τον ουρανό και είχαμε τη τύχη να συναντήσουμε ιθαγενείς που κατηφόριζαν προς το χωριό της Μίνκα, μάλλον για τα απαραίτητα ψώνια.
Οι καταρράκτες της Σιέρρα Νεβάδα.
Τα υψηλότερα σημεία της Σιέρρας Νεβάδας αποτελούν ακόμη και σήμερα το σπίτι για παραπάνω από 30.000 ιθαγενείς. Τέσσερις ξεχωριστές φυλές, αυτές των Arhuaco (or Ika), Wiwa, Kogi, και Kankuamo, ζουν εκεί, οι οποίες κατάφεραν να παραμείνουν άθικτες από την εισβολή των Ισπανών αποικιοκρατών στη χώρα. Η φυλή των Koggi ξέφυγε από τον κίνδυνο σκαρφαλώνοντας ακόμη πιο ψηλά στα βουνά της Σιέρρας Νεβάδας, ενώ η φυλών των Arhuaco οργάνωσε ένα ισχυρό πολιτικό κίνημα για να υπερασπιστεί τη γη της έναντι των Ισπανών. Από την άλλη, η φυλή των Kankuamo, η οποία ζούσε στα χαμηλότερα υψώματα της οροσειρά αναμείχθηκε σχεδόν απόλυτα με την επικρατούσα κουλτούρα.
Οι ιθαγενείς θεωρούν τα βουνά της Σιέρρας Νεάδας ως ιερά εδάφη και μάχονται συνεχώς για την διατήρηση της φύσης και της άγριας ζωής. Οι κατοικίες τους θεωρούνται δικά τους, ιερά εδάφη και είναι απροσπέλαστα από τους τουρίστες.
Iθαγενείς της Καραιβικής Ακτής της Κολομβίας
Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μας, μας ακολουθούσαν τα κουνούπια. τα τσιμπήματά τους και η ασύγκριτη ευγένεια των ντόπιων Κολομβιανών.
Η επιστροφή
Περάσαμε σχεδόν 24 ώρες μέσα στο λεωφορείο της επιστροφής προς την Μπογκοτά από την πόλη της Σάντα Μάρτα γεμάτοι με εικόνες και εμπειρίες, που νιώθαμε τόσο τυχεροί και χαρούμενοι που καταφέραμε να αποκτήσουμε.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.