Λένε ότι δεν υπάρχει «δεν μπορώ», αλλά «δεν θέλω». Ο άνθρωπος έχει απίστευτη δύναμη και μπορεί να ξεπεράσει τα φυσικά εμπόδια, αποδεικνύοντας, όπως διατείνεται και γνωστή εταιρεία, ότι «impossible is nothing».
Πέρα σε μια γωνιά ένας φτωχός ακουμπισμένος / να σιγοτραγουδάει τις λύπες μιας ζωής / Και σαν τον ρώτησα γιατί είναι βουρκωμένος / μου αποκρίθηκε πως όλα τέλειωσαν νωρίς
Όταν τα επιχειρήματα τελειώνουν, καταφεύγουμε στην κατασκευή τους. Είναι δύσκολο να αποδεχθούμε το λάθος μας. Ρητορικό το εμείς παρακαλώ! Όταν το εξηγητικό μας πλαίσιο δεν μπορεί πλέον να στηρίξει την πραγματικότητα, είναι εύκολο να κλείσεις τις τρύπες με a priori ωφελήματα προς το μέρος σου.
Ήταν σχεδόν δέκα χρόνια πριν. Η παραλιακή της Θεσσαλονίκης ήταν γεμάτη από κόσμο κάθε ηλικίας. Παππούδες, παιδάκια, σημαιάκια, γλειφιτζούρια, ξηροί καρποί, όλο το πακέτο.
Όταν ακούσει κανείς για ουκρανικό ποδόσφαιρο, η πρώτη ομάδα που του έρχεται στο μυαλό είναι η Ντιναμό Κιέβου και τα τελευταία χρόνια η Σαχτάρ Ντονέτσκ.
Ο ένας το έβαλε στο συρτάρι του, ο άλλος το έδωσε στο... γραφείο του και οι δύο μαζί έχουν επιδοθεί σε έναν -ακόμη- αγώνα κοροϊδίας και προσβολής της νοημοσύνης ενός ολόκληρου λαού. Θα πείτε, πρώτη φορά είναι; Τόσα χρόνια τα ίδια έκαναν και το... αντίτιμο ήταν η ψήφος που τους έδινε ο κόσμος.
Παιδιά που γεννήθηκαν λίγο πριν από την έκρηξη του πολέμου -εν μέσω του πολέμου ή στον τρομερό του απόηχο- κι ήταν παιδιά της θηριωδίας του ναζισμού. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν ήταν δύσκολο να δημιουργηθούν εστίες αντίστασης, με πιο γνωστή την "Φράξια Κόκκινος Στρατός" ή RAF.
Η αναμέτρηση της Λιβόρνο με την Ελλάς Βερόνα είναι πάντοτε ιδιαίτερη, κυρίως λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων με τις οποίες έχουν συνδεθεί τα Ultra groups των δύο ομάδων. Στο παιχνίδι τους όμως το Σάββατο (20/10), οι Βερονέζοι ξεπέρασαν τα όρια και τις αξίες που οφείλουν να αναγνωρίζουν όλα τα οπαδικά κινήματα.