«Έκλεισε προσωρινά το Πανεπιστήμιο Αθηνών» πέταξα πάνω στην συζήτηση περί σπουδών αναμένοντας την κλασική απάντηση «Πω, πω οι καημένοι θα χάσουν την εξεταστική τους».
Είχαμε μόλις συστηθεί, παρόλα αυτά, και πάνω στην συζήτηση περί σπουδών, απευθύνθηκα στις δυο κοπέλες που είχαν σπουδάσει στο ίδιο Πανεπιστήμιο με μένα, το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Περίμενα την ίδια τετριμμένη και χιλιοειπωμένη από δεκάδες συμφοιτητές μου -τότε που κι εγώ ήμουν φοιτήτρια- απάντηση συμπόνιας, για αυτούς που είχαν διαβάσει και δεν είχαν την δυνατότητα να δώσουν μαθήματα.
Αμ δε. Προς έκπληξή μου η απάντηση ήταν διαφορετική, αλλά δυστυχώς χειρότερη.« Ευτυχώς που τελείωσα» είπε η μία και πριν καλά καλά τελειώσει την συμπλήρωσε η άλλη κοπέλα, «Ναι πάλι καλά είμαι τυχερή· άμα δεν είχα περάσει αυτά τα μαθήματα και ήμουν ακόμα εκεί δεν ξέρω τι θα έκανα».
Κι όμως, και οι δυο δεν νοιάστηκαν, όχι για το Πανεπιστήμιο που αναστέλλει την λειτουργία του, μη μπορώντας να αντεπεξέλθει στις περικοπές, όχι για τους καθηγητές και τους διοικητικούς υπαλλήλους που χάνουν την δουλειά τους, όχι για τις οικογένειες αυτών που θα μείνουν κατά συνέπεια χωρίς εισόδημα, αλλά ούτε για εκείνους τους φοιτητές με τους οποίους πριν λίγους μήνες ήταν στην ίδια θέση, ίσως και να είχαν συνασπιστεί για «ανοιχτή σχολή» στην συνέλευση.
Για το μόνο που νοιάστηκαν ήταν ο ίδιος τους ο εαυτός και τίποτε άλλο. Άλλωστε αυτό διδάχτηκαν τόσο χρόνια από την ελληνική κοινωνία, κοίτα την πάρτη σου και πρόκοψε.
Η γενιά του εγώ, εγώ, εγώ λοιπόν («The me me me generation») όπως έγραφε τον Μάιο του ’13 στο εξώφυλλο του το περιοδικό “Time” χαρακτηρίζοντας τη νέα γενιά νάρκισσους, που δεν ασχολούνται με τίποτα παρά μόνο με τον εαυτό τους, είναι εδώ και πληθαίνει. Κάποιοι θα πουν ότι το εξώφυλλο έχει τόσο σωστό point που επιβεβαιώνεται μέρα με την μέρα, αλλά εγώ προσωπικά συνεχίζω να είμαι κάθετα αντίθετη με αυτό τον χαρακτηρισμό.
Ίσως γιατί έχω δει την άλλη πλευρά της γενιάς μου, αυτή που δεν νοιάζεται για τον εαυτό της αλλά για τον δίπλα του δίπλα, που αντιστέκεται και τρώει δακρυγόνα στους δρόμους, που ακόμα παλεύει εκεί έξω να αλλάξει αυτόν τον ρημαδοκόσμο.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.