Τι απέγινε το Vikings που ξέραμε;

Λίγες ιστορικές σειρές έχουν συζητηθεί όσο το Vikings του History Channel. Η ιρλανδικής και καναδικής παραγωγής ιστορική σειρά, γυρισμένη κατά βάση στην Ιρλανδία, μας μεταφέρει στον κόσμο των Βίκινγκς και πιο συγκεκριμένα στη ζωή του θρυλικού ήρωα, βασιλιά και κατακτητή Ragnar Lothbrok.

Η σειρά έκανε πρεμιέρα το Μάρτιο του 2013, και έλαβε γενικά θετικές κριτικές, τόσο για την καλαίσθητη τηλεοπτική μεταφορά των ηρώων και της εποχής, όσο και για την εξαιρετική ερμηνεία του Travis Fimmel στο ρόλο του Ragnar Lothbrok, μια ερμηνεία που «ανέβασε» ολόκληρη  τη σειρά καταφέρνοντας να δώσει μια ευαισθησία σε έναν βάρβαρο της εποχής και να τον εξοπλίσει με ένα διαπεραστικό τρελό βλέμμα που υπογραμμίζει δυναμικά τη σπιρτάδα του.

To Vikings δεν υπήρξε ποτέ η σειρά που έχει σκοπό μόνο επιμορφωτικό ή στιλ μόνο ντοκυμαντερίστικο, αλλά αντίθετα μας παρουσίασε και τις προσωπικές ιστορίες των χαρακτήρων του, τα πάθη και τα συναισθήματά τους. Και τα παιχνίδια εξουσίας. Και έτσι η σύγκριση με το Game of Thrones ήταν αναπόφευκτη. Όχι, όμως, σκόπιμη. Γιατί δεν μπορεί να πει κανείς ότι οι δημιουργοί επεδίωξαν να την αντιγράψουν. Ίσα ίσα που υφολογικά και σεναριακά είναι πολύ διαφορετική, και επίσης αποφεύγει να εντυπωσιάσει μέσα από το μεταφυσικό στοιχείο ή μέσα από την περιγραφική απεικόνιση στις σκηνές σεξ και βίας (όπως χαρακτηριστικά κάνει το Game of Thrones).

Το Vikings στηρίχθηκε στο ρεαλιστικό ύφος του History Channel, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε φλερτάρει και με μοντέρνα στοιχεία. Για παράδειγμα, παρουσιάζει τις γυναίκες δυναμικές και, μάλιστα, κάποιες απαιτούν ευθέως την ισάξια αντιμετώπιση ως πολεμίστριες, ηγέτες, σύζυγοι.   Ακόμη, παρά το κυρίαρχο πνεύμα μισαλλοδοξίας που χαρακτήριζε την εποχή, οι χαρακτήρες φαίνεται να είναι αρκετά ανοιχτοί στο να εκφράσουν την περιέργειά τους γύρω από διαφορετικές ιδεολογίες/ θρησκείες και πολλές φορές ακόμη και στο να τις εξερευνήσουν.

Από αισθητικής άποψης , μπορούμε να πούμε ότι μας έχει χαρίσει πολύ όμορφες  σκηνές, όπως αυτές που δείχνουν ανθρώπινες θυσίες ή αυτή που δείχνει το Ragnar να μιλά στο –νεκρό πια- φίλο του, τον ιερέα Athelstan.

Όμως, τρία χρόνια μετά την πρεμιέρα του, και φτάνοντας στη μέση της 4^ης σεζόν, δημιουργεί ακόμα τις ίδιες θετικές εντυπώσεις;

Οι κριτικές λένε όχι. Και μάλλον δικαιολογημένα. Ας αναφέρουμε κάποιους λόγους.

1) Ο πρωταγωνιστής Ragnar λειτουργεί παθητικά εδώ και πολύ καιρό. Και παρ’ ότι δείχνει ετοιμοθάνατος τις τελευταίες δύο σεζόν, μένει στάσιμα ζωντανός (και αδρανής ως χαρακτήρας). Μετά, χωρίς κάποια εξήγηση, φαίνεται να γίνεται καλά, καμία σχέση δεν έχει όμως με το Ragnar που είχαμε συνηθίσει. Σε κάποιες στιγμές οι σεναριογράφοι θυμούνται ότι πρέπει να τον ενεργοποιήσουν κάπως, αλλά αυτό γίνεται επιτηδευμένα και πρόχειρα. Έτσι, το μεγαλύτερο στήριγμα της σειράς υποχωρεί, χωρίς να παίρνει τη θέση του κάποιος άλλος χαρακτήρας ως πρωταγωνιστής.

2) Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες εμφανίζονται ελάχιστα και σχεδόν «χαριστικά». Ο Bjorn (γιος του Ragnar) περιπλανιέται στις ερημιές, υποτιθέμενα ψάχνοντας τη γυναίκα του, αλλά στην ουσία απλά σκληραγωγείται με τον πιο άκομψο Revenant-wannabe τρόπο. Ο Rollo (αδερφός- αντίζηλος του Ragnar) είναι σχεδόν ανύπαρκτος σε κάποια επεισόδια, παρ’ότι η ιστορία του εξελίσσεται περισσότερο από των υπόλοιπων χαρακτήρων, και το love story του είναι γραμμένο- στην καλύτερη περίπτωση- στο γόνατο. Η  Aslaug (σύζυγος του Ragnar), ενώ έχει προοπτικές να ταράξει τα νερά, μέχρι στιγμής περιορίζεται στα αγριεμένα βλέμματα… και το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου ανήκει στους τριτεύοντες χαρακτήρες.

3) Το (προϋπάρχον) πρόβλημα της γλώσσας όσο πάει γίνεται και χειρότερο. Εκεί που μπερδευόμασταν από τις διαφορετικές γλώσσες, λόγω του ότι οι ίδιοι χαρακτήρες μιλούν τη μία «αρχαία» και την άλλη αγγλικά, ανάλογα από την οπτική γωνία της αφήγησης, τώρα είναι σχεδόν αδύνατον, παρακολουθώντας τους διαλόγους, να καταλάβουμε σε ποιά γλώσσα συνεννοούνται οι χαρακτήρες (αν συνεννοούνται).

4) Η πλοκή έχει, πλέον, πολύ λιγότερο ενδιαφέρον, η δράση είναι αργή και η ροή διακοπτόμενη( τι κάνει ο George R.R. Martin; Καμία σχέση). Οι ιστορίες προβάλλονται αποσπασματικά, αλλά στην ουσία δεν προχωρούν. Και πολλές φορές δεν καταλήγουν κάπου, ούτε συνδέονται μεταξύ τους.

Είναι πάντα δυσάρεστο οι τηλεοπτικές σειρές να επιμηκύνονται άσκοπα στο όνομα της τηλεθέασης και να μην επιδιώκουν να επαληθεύουν τις προσδοκίες που δημιουργούν. Σίγουρα για το Vikings υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Όμως, τέτοιες εξελίξεις τηλεοπτικών σειρών δημιουργούν πάντα το ίδιο ερώτημα: Μήπως θα ήταν προτιμότερο να βλέπαμε λιγότερα και περιεκτικότερα επεισόδια;