Η Αθήνα δεν είναι η πόλη που γνώρισα. Ακόμη θυμάμαι τους πολυσύχναστους δρόμους της, τα γεμάτα από κόσμο μαγαζιά που περηφανεύονταν για την επιβίωση του lifestyle, το αίσθημα αγοραφοβίας που κυριαρχούσε από την πόλη που ποτέ δεν κοιμόταν και τους ανθρώπους της που ξαγρυπνούσαν σε κάθε γωνιά της πρωτεύουσας.
Δεν ήταν που οι άνθρωποι δεν είχαν προβλήματα, ούτε το ότι δεν ένιωθαν απογοητευμένοι. Δεν ήταν ότι είχαν λεφτά στην τσέπη και ζούσαν ανάλαφρα, ούτε ότι δεν ήταν υποψιασμένοι για τη δυστυχία, το φόβο και την ανασφάλεια που κάπου κρυβόταν μέσα τους.
Η ζωή κυλούσε, με δυσκολίες βέβαια, αλλά κυλούσε.
Και όταν η ζωή τσουλάει, απλώς την παίρνεις στο κατόπι.
Τώρα, κάτι έχει αλλάξει.
Αν κάποτε σκεφτόσουν ότι οι κάτοικοι της μεγαλούπολης περπατούσαν με σκυμμένα κεφάλια, αγχωμένοι, ταλαιπωρημένοι από τους ξέφρενους ρυθμούς της, τώρα διαπιστώνεις ότι τίποτα δεν είναι το ίδιο. Αν παλαιότερα οι άνθρωποι ήταν ζόμπι, ζωντανοί-νεκροί μέσα στην ίδια τους την πόλη, τώρα είναι θηρία ανήμερα, έτοιμα να κατασπαράξουν. Βλέπετε, ακόμη και τα πιο αδύναμα(;) ζώα, όταν νιώθουν ότι απειλούνται βρίσκουν πάντα τρόπο να αμυνθούν.
Οι άνθρωποι της πόλης αναλώνονται σε ένα κυνήγι μαγισσών. Παντού υπάρχουν εχθροί: όποιος κυκλοφορεί δίπλα μας, είναι ο επόμενος κλέφτης που θα μας αρπάξει την τσάντα, είναι ο επόμενος επιτήδειος που θα μας χτυπήσει για λίγα ψωρό ευρώ, ο μετανάστης που θα μας επιτεθεί, ο επόμενος βιαστής που θα βγάλει όλη τη διαστροφή του επάνω μας, είναι ο διαρρήκτης που θα μας ανοίξει το σπίτι.
Είναι αυτός ο Άλλος που απειλεί και καραδοκεί.
Κάθε βράδυ, η Αθήνα είναι σκεπασμένη από ένα σύννεφο πυκνής σκόνης που θυμίζει κάτι από την μυρωδιά της εγκατάλειψης και του θανάτου που εξαπλώθηκε στην πόλη. Σαν από πανδημική αρρώστια, που θυμίζει κάτι από τις περιγραφές του Καμύ στην «Πανούκλα», όπου υπό την απειλή της ασθένειας, οι άνθρωποι μεταλλάχθηκαν, οι δρόμοι ερήμωσαν και τα σκουπίδια είναι η μόνη ένδειξη πως στην πόλη του Οράν υπάρχουν ακόμα άνθρωποι.
Ακόμη και αν αντιμετωπιστεί η δίκη μας ασθένεια, ακόμη και αν πάθουμε ανοσία στην ασχήμια και τον αποτροπιασμό- θα έρθει κάτι πιο ισχυρό και πιο αισχρό να μας αρρωστήσει.
«Ο βάκιλος της πανούκλας δεν πεθαίνει, ούτε χάνεται ποτέ, μπορεί να μείνει δεκάδες χρόνια ναρκωμένος στα έπιπλα και στα ρούχα, περιμένοντας υπομονετικά μέσα στα δωμάτια, τα υπόγεια, τα σεντούκια, τα μαντίλια, τα χαρτιά, και θα έρθει ίσως μια μέρα που η πανούκλα, για να βασανίσει ή να διδάξει τους ανθρώπους, θα ξυπνούσε πάλι τα ποντίκια της και θα τα έστελνε να ψοφήσουν μέσα σε μια ευτυχισμένη πόλη».*
* (απόσπασμα από το έργο του Άλμπερ Καμύ «Η Πανούκλα»)
H φωτογραφία είναι της Μαριλένας Βαϊνανίδη.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.