Κάθε κυβερνητική απόφαση που συνεπάγεται περικοπές συνοδεύεται από αριθμούς, που εφόσον αφαιρεθούν από το σύνολο θα εξυγιάνουν τον εκάστοτε οργανισμό και θα δώσουν ώθηση στην ελληνική οικονομία. Στην ΕΡΤ οι 2.500 εργαζόμενοι, έπρεπε να γίνουν 1.200, οι εκπαιδευτικοί 2.114 λιγότεροι, οι σχολικοί φύλακες και οι δημοτικοί αστυνομικοί να καταργηθούν (2.500 και 3.000 αντίστοιχα) κι οι συνολικά 618.709 δημόσιοι υπάλληλοι να μειωθούν κατά 25.000.
Παρότι η εξίσωση που θα βάλει τη χώρα ξανά σε τροχιά ανάπτυξης δεν λύθηκε ποτέ με την παραπάνω μανιέρα, επί τέσσερα χρόνια, όσο έχουμε Μνημόνιο, η διαδικασία επαναλαμβάνεται με σταθερή συνέπεια. Άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, η ανεργία μεγαλώνει, αλλά τίποτα δεν αλλάζει ως προς την προσέγγιση του προβλήματος. Η κυβέρνηση παίρνει το χαρτάκι από την τρόικα και “κόβει” στα τυφλά.
Πίσω από τους στεγνούς αριθμούς υπάρχουν πρόσωπα. Σε αρκετές περιπτώσεις έχουν εκθέτη. Η απόλυση ενός εργαζομένου, αυτόματα στη χώρα του ενός μισθού για κάθε οικογένεια, σημαίνει καταστροφή. Σε απλή μετάφραση αξόφλητοι λογαριασμοί, απλήρωτα νοίκια, στέρηση βασικών αγαθών κ.ά.
Τις τελευταίες ημέρες οι δρόμοι στην Αθήνα είναι πάλι κλειστοί. Στο στόχαστρο βρίσκονται τώρα οι διοικητικοί υπάλληλοι των Πανεπιστημίων, οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στις αμυντικές βιομηχανίες και στη ΛΑΡΚΟ. Άλλοι ξυπνούν και κοιμούνται με τον εφιάλτη της διαθεσιμότητας, άλλοι κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους, επειδή οι εταιρείες ιδιωτικοποιούνται και συρρικνώνονται.
Τους συναντήσαμε στα Προπύλαια, έξω από τη Βουλή, στα Υπουργεία. Μας είπαν τι σημαίνουν για εκείνους τα νούμερα, η διαθεσιμότητα κι οι απολύσεις. Μας περιέγραψαν την νέα γι’ αυτούς καθημερινότητα που διαμορφώνεται και κανένας υπουργός απ’ το το γραφείο του δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί και να αισθανθεί όταν κάνει διαιρέσεις κι αφαιρέσεις…
Περικλής Καρύδας, 40 ετών, διοικητικός υπάλληλος Πανεπιστημίου Αθηνών: Το μεγαλύτερο κόστος είναι ψυχολογικό
«Είσαι εργαζόμενος, μπορείς να έρθεις πολύ εύκολα στη θέση μας. Όταν κάποιος άνθρωπος που έχει οικογένεια, παιδιά και πρέπει να τα στηρίξει, να πάει στο παιδί του ψωμί, δεν μπορεί να του πει ότι μένει σε μια χώρα άπραγος κι άχρηστος, χωρίς να κάνει τίποτα γι ν’ αλλάξει αυτή η κατάσταση. Δεν μπορούμε συνεχώς να περιμένουμε να βγάλει κάποιος άλλος το φίδι από την τρύπα. Κατεβαίνουμε όχι μόνο για μας, αλλά για όλους τους εργαζόμενους που βίωσαν την απόλυση και όλους εκείνους που θα τη βιώσουν. Ελπίζουμε να μη τη βιώσουν.
Απ’ όταν μπήκαμε στο Μνημόνιο, η κατάσταση έχει δυσκολέψει. Η γυναίκα μου συμπληρώνει τέσσερα χρόνια άνεργη. Σ’ επίπεδο εργασίας η δουλειά αποτελεί το μοναδικό μας έσοδο. Όμως ξέρεις, δεν μας «ρίχνει» το οικονομικό. Στη ψυχολογία έχουν κάνει ζημιά. Νιώθεις ότι δεν μπορείς να σηκωθείς…»
Σταύρος Λυμπέρης, 41 ετών, χημικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο: Σκέφτομαι τη μετανάστευση
«Η διαθεσιμότητα για μένα σημαίνει απόλυση, είτε γίνει άμεσα, είτε σε 8 μήνες. Ακόμα κι αν δεν είμαι ανάμεσα στους απολυμένους, ξέρω ότι θα έρθει η σειρά μου. Αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ, όσο συνεχίζεται αυτή πολιτική. Είμαι 41 ετών. Οι πιτσιρικάδες που είναι 25 ετών, επιστήμονες, όπως κι εγώ φεύγουν έξω για να βρουν δουλειά. Γνωρίζω πολύ καλά πως δεν υπάρχει καμία εταιρεία που θα προσλάμβανε κάποιον στην ηλικία μου. Διότι ξέρει ότι πρέπει να δώσει ένα υψηλότερο μισθό και να καλύψει άλλες απαιτήσεις. Ευτυχώς δεν έχω οικογένεια, ξέρω πολλούς όμως που έχουν και το μέλλον που ξημερώνει για εκείνους είναι πολύ χειρότερο σε περίπτωση που χάσουν τη δουλειά τους. Ίσως μια λύση είναι η μετανάστευση…»
Αλέκος Αυλωνίτης, διοικητικός υπάλληλος, Πανεπιστήμιο Αθηνών: Μια οικογένεια άνεργοι
«Δεν είμαστε ξεχωριστοί από τους άλλους εργαζόμενους. Ό,τι συνέβη στους υπόλοιπους κλάδους, συμβαίνει τώρα και στο δικό μας. Το δημόσιο Πανεπιστήμιο βάλλεται. Πάει ν’ ανοίξει ο δρόμος για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια.
Νιώθω να θίγομαι ως γονέας που θέλει για τα παιδιά του την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση, αλλά και ως πολίτης. Πληρώνω φόρους, ξανά και ξανά, όλο και περισσότερους χωρίς να υπάρχει κανένα αντίκρισμα. Θα περίμενα από το κράτος τουλάχιστον να παρέχει τα βασικά σε Παιδεία και Υγεία. Αντ’ αυτού αποδεκατίζουν τα Πανεπιστήμια.
Κι εγώ κι η γυναίκα μου είμαστε διοικητικοί υπάλληλοι. Κινδυνεύουμε να χάσουμε κι οι δύο τις δουλειές μας. Τα παιδιά μας είναι άνεργα. Η κόρη μου πτυχιούχος άνεργη όπως πάρα πολλοί νέοι κι ο γιος μου με δύο πτυχία κι αυτός ακόμα δεν έχει βρει κάτι. Θα αντιμετωπίσουμε σοβαρές δυσκολίες. Εκτός από εμάς έχουμε και μια πενταμελή οικογένεια να στηρίξουμε. Οι άνθρωποι είναι άνεργοι, είναι συγγενείς μας, προσπαθούμε να βοηθάμε…»
Θανάσης Γερολύβανος, 40 ετών, εργαζόμενος ΛΑΡΚΟ Ευβοίας: Κλείνει η εταιρεία, κλείνει και το σπίτι μου
«Δεν υπάρχει κάτι άλλο στην περιοχή, εκεί δουλεύει όλος ο κόσμος. Αν κλείσει η ΛΑΡΚΟ κλείνει και το σπίτι μου. Μόνο από εκεί βγάζουμε λεφτά. Έχω δύο παιδιά να φροντίσω. Όμως δεν είμαι μόνο εγώ. Όλος ο κόσμος από αυτό ζει και στηρίζει και την έξω οικονομία, περίπτερα, μίνι μάρκετ κ.ά. Πουλάνε τα ορυχεία σε ξένη εταιρεία. Να αναβαθμιστούν εκείνοι για να πέσουμε εμείς…»
Κώστας Παπαντωνίου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.