To σκηνικό σατανικά δίδυμο. Όντας καθ’ οδόν προς τη δουλειά, η ραδιοφωνικός παραγωγός, καταπίνει τους λυγμούς της και ανακοινώνει το θάνατο του Δημήτρη Μητροπάνου, όπως είχε τρεμουλιαστά εκστομίσει, έτερος συνάδελφος της εκείνη τη συννεφιασμένη, σαν τη χτεσινή, Κυριακή για τον χαμό του Νίκου Παπάζογλου.
Ασύλληπτο στο να το διανοηθείς, αδύνατο να πιστέψεις πως μέσα σε ένα μόλις χρόνο, με εξαιρετική μαθηματική ακρίβεια, δύο από τις πλέον χαρακτηριστικές φωνές, στις οποίες γαλουχηθήκαμε παλιοί και νέοι αναχώρησαν για άλλες πολιτείες…
Ο Απρίλης φαίνεται πως έχει βαλθεί να αποτελέσει μήνα πένθους για την τέχνη. Προ ολίγων ημερών, γράψαμε για την 5η Απρίλη. Σημείο τέλους των Layne Staley (Αlice In Chains) και Κurt Kobain (Nirvana), ίσως όμως και της τελευταίας μεγάλης ροκ σκηνής (grunge).
Δύο εβδομάδες αργότερα, πριν απαρνηθώ προσωπικά για ακόμα μία φορά την λογική των προλήψεων, των ταυτόσημων συγκυριών και λοιπών σπάνιων συμπτώσεων, διαψεύστηκα από τα γεγονότα. Οι ουρανοί οδύρονταν, η μουσική μέσα σε μία στιγμή έμεινε με τις… αναμνήσεις δύο θρύλων της και τα πρωτοσέλιδα site και εφημερίδων βρήκαν ένα ακόμα απρόσμενο χρυσωρυχείο.
Αξίζει όμως ένα σπριντ καταγραφής εντός ολίγων γραμμών, το που γεννήθηκε, το τι τραγούδησε, το πώς διακρίθηκε, διακοσμημένες από ένα βίντεο και ενδεχομένως 2-3 ατάκες του από πρόσφατη συνέντευξη; Υποθέτω πως η απάντηση είναι αρνητική. Όπως υποθέτω, ότι θα ήταν λάθος να ξεψαχνιστεί κάθε πιθανή πτυχή της προσωπικής τους ζωής.
Εγώ, εσείς, όλοι μας τον αγαπήσαμε, όχι επειδή γνωρίζαμε για το πόσο καλός ή κακός οικογενειάρχης ήταν, όχι για το αν ήταν πλούσιος, ή φτωχός, που ενδεχομένως θα βγάλουν στη φόρα κίτρινα δημοσιεύματα, αλλά για τη συντροφιά, που μας κράτησε όταν γιορτάζαμε, όταν μαζευόμασταν είτε σε ένα κουτούκι, είτε σε ένα σπίτι, είτε οπουδήποτε που υπήρχε ένα ραδιόφωνο ή μία κιθάρα. Οι καλοί φίλοι φαίνονται λένε στα δύσκολα. Ουδέποτε μας εγκατέλειψε. Μας ξεμπρόστιαζε ο άτιμος.
Τα δάκρυα ποτάμι.
Σαν τώρα θυμάμαι, τέσσερις φίλους, από μωρά παιδιά γνώριζαν ο ένας τον άλλο, μετά από 18 χρόνια όμως μοιράστηκαν το μέσα, που φοβόντουσαν να εκθέσουν. Το τσιγάρο από στόμα σε στόμα, το γεμάτο τη μια στιγμή, άδειο την άλλη ποτήρι από δίπλα και ειλικρινείς κουβέντες μοίραζαν συγκίνηση, χαρά και αγκαλιές.
Αυτός είναι για μένα ο Δημήτρης Μητροπάνος. Ο άνθρωπος, που κατόρθωσε στις 11 Νοεμβρίου, ένα βράδυ στα Εξάρχεια, να μου χαρίσει ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει. Την αλήθεια του είμαι. Τη χαρά του να έχεις αδέρφια από άλλη μάνα. Την περηφάνια του να πιστεύεις πως δεν έχεις λόγο να κρύψεις το οτιδήποτε. Γι’ αυτούς τους λόγους, η είδηση του θανάτου με συνέτριψε και με καθήλωσε. Παρόλα αυτά, φρόντισε να αφήσει μία σπουδαία κληρονομιά. Και αυτή δεν θα φύγει ποτέ…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.