Το μπάσκετ των 3 σελίδων

Είμαι από εκείνους, που διεκδικεί με σοβαρές αξιώσεις τον μάλλον ντεμοντέ όρο του ρομαντικού. Πάντοτε βλέπετε μου άρεσε να μην κατεβάζω την μουσική από το internet, αλλά να επισκέπτομαι το δισκάδικο της γειτονιάς. Πάντοτε λάτρευα τα παλιά λιθόστρωτα δρομάκια των χωριών, από τις μοντέρνες τσιμεντούπολεις. Κάπως έτσι μπορώ να ισχυριστώ ότι πάντοτε ανυπομονούσα, ακόμα και τώρα που πλέον τα site έχουν κυρίαρχο ρόλο, να το βάζω για το γωνιακό περίπτερο στου Στρέφη και να σκαλίζω με λαιμαργία τα φύλλα της εκάστοτε εφημερίδας.

Μέρα με την μέρα, μετά από κάθε αγορά ενός φύλλου, η ανησυχία μου και το ποσοστό του προβληματισμού αυξανόταν. Όχι μόνο λόγω της τεράστιας μείωσης των πωλήσεων, ενός μέσου που οδεύει με μαθηματική ακρίβεια στο νεκροταφείο, αλλά και λόγω του ότι η ποιότητα του υποβαθμιζόταν πιο γρήγορα και από την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας…

Σε αυτό το πλαίσιο, παρατηρούσα την περιθωριοποίηση οποιουδήποτε αθλήματος δεν παιζόταν με τα πόδια. Μπάσκετ, βόλεϊ, στίβος και πόλο στοιβάζονται πλέον σε 6-7 σελίδες, παρά το γεγονός ότι έχουν αποφέρει τα μεγαλύτερα οφέλη στον ελληνικό αθλητισμό, έχοντας την ίδια ώρα τις ελάχιστες των παροχών.

Το σκηνικό διαφοροποιείται για λίγο. Πότε στα προεόρτια μίας διαφαινόμενης επιτυχίας, πότε στο μετά της επίτευξης ενός σπουδαίου στόχου. Ρεαλιστικά, το μπάσκετ γιορτάζει 10-15 μέρες στην καλύτερη, το βόλεϊ 2-3 και οι υπόλοιποι σχεδόν ποτέ. Ο λόγος; “Δεν πουλάει” θα μας απαντήσει κάποιος εκ των διευθυντών. Είναι όμως αυτή η αλήθεια;

Ο ΟΠΑΠ με τοποθέτηση του λίγες ώρες πριν την έναρξη του πρώτου μεγάλου τελικού των πλέι οφ του ελληνικού πρωταθλήματος μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, αποκάλυψε μία διαφορετική εκδοχή.  “Και από το ποσό, αλλά και από τη συμμετοχή της ΟΠΑΠ ΑΕ δώσαμε έμφαση στο μπάσκετ και μας ανταπέδωσε πολλαπλάσια. Το μπάσκετ βοηθάει σε μία πολύ δύσκολη περίοδο, στο Στοίχημα είχε ανοδικές πωλήσεις φέτος και είναι το άθλημα που δίνει τα περισσότερα έσοδα στον ΟΠΑΠ”.

Ναι, το μπάσκετ των τριών σελίδων, αλλά των αναρίθμητων επιτυχιών, ακόμα και σε μία περίοδο που μαστίζεται από ουκ ολίγα προβλήματα, δίνει πολύτιμες ανάσες. Αν θέλουμε να το εξετάσουμε αμιγώς εμπορικά, μπορεί να προσφέρει σημαντικά  υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις που μεταφράζονται σε μία σειρά από ενέργειες, που θα διασφαλίσουν ένα ευοίωνο μέλλον.

Με άλλα λόγια να συνεχιστεί η καλή δουλειά με τους πιτσιρικάδες, το ταλέντο των οποίων ζηλεύουν και τα πιο καλομαθημένα στις άρτιες ακαδημίες των Ισπανών φυντάνια, δίχως ίχνος υπερβολής. Ίσως αυτός να είναι και ο βασικός λόγος που εξακολουθούμε να πρωταγωνιστούμε στην Ευρώπη.

Ανοίγοντας μία απαραίτητη παρένθεση, να σας εκμυστηρευτώ κάτι που μου είχε εξομολογηθεί ο Κώστας Μίσσας σε ανύποπτο χρόνο. «Είχα πάει σε έναν αγώνα εφήβων, το κλειστό της Γλυφάδας ήταν κατάμεστο, ενώ έμειναν εκτός περίπου 100-150 άνθρωποι! Το μπάσκετ έχει ζωή!», μου είχε αναφέρει. Μπορείτε να το διανοηθείτε; Τη στιγμή που η Δόξα Δράμας έκοψε 123 εισιτήρια σε αγώνα της Super League, ο ίδιος αριθμός ανθρώπων δεν μπορούσε να χωρέσει σε ένα κατάμεστο γήπεδο χωρητικότητας 3.500 θέσεων!

Την ίδια ώρα στο Βasketball.Fun Damentals Camp, μία διοργάνωση για μικρά παιδιά, το ενδιαφέρον που έχει εκδηλωθεί είναι κάτι παραπάνω από μεγάλο. Πριν καλά-καλά προλάβει να προωθηθεί, οι εγγραφές φτάνουν προς το τέλος τους! Τι άλλο χρειάζεται; Φυσικά έμπρακτη βοήθεια από την Πολιτεία. Να χορηγηθούν από το κράτος υψηλότερα κονδύλια. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με μία “αναδιανομή πλούτου”. Υποστήριξη του ποδοσφαίρου, υποστήριξη όμως και των υπολοίπων. Να καταργηθεί επιτέλους η έννοια του φτωχού συγγενή.

Προώθηση του προϊόντος με πρωτότυπες και ευέλικτες μεθόδους. Δεν χρειάζεται μία τεράστια σπατάλη χρημάτων, αλλά έξυπνες ιδέες. Πόσες φορές άλλωστε γίναμε μάρτυρες μίας ρηξικέλευθης και οικονομικής πολιτικής που εξελίχθηκε στην απόλυτη επιτυχία. Άλλωστε και η ΑCB, πριν γίνει το ΝΒΑ της Ευρώπης, είχε περάσει μία περίοδο δύσκολη, χωρίς φουσκωμένα πορτοφόλια. Τα γήπεδα της πλέον είναι όμως γεμάτα. Δεν είναι κακό να τους μιμηθούμε, τουλάχιστον μέχρι να αποκτήσουμε μία στοιχειώδη αξιοπρεπή βάση. Τα ίδια ισχύουν και για την Ιταλία, που έχει αρχίσει να ανακάμπτει.

Μη ξεχνάτε άλλωστε, ότι εκτός των σοβαρών προβλημάτων, το ελληνικό μπάσκετ των 3 σελίδων διαθέτει στη φαρέτρα του ένα σπουδαίο όπλο. Αυτό της απτής επιτυχίας. Όταν η τέταρτη θέση στην Ευρωλίγκα θεωρείται αποτυχία για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό, την ίδια ώρα η πρόκριση στους Ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ θεωρείται μέγιστο κατόρθωμα για το αντίστοιχο ποδοσφαιρικό τμήμα. Τα μεγέθη είναι μάλλον διαφορετικά και αισθητά δυσανάλογα της προσοχής που τους δίνονται. Υπάρχει λόγος να αισιοδοξούμε; Βάσει πλάνων, όχι και τόσο.

Ποιος όμως μπορεί να υποστηρίξει πως στην Ελλάδα της απόλυτης ανατροπής του πολιτικού σκηνικού, της καθιέρωσης των προτύπων Δαβίδ (Πρωταθλητής Ευρώπης ο Ολυμπιακός), δεν υπάρχει ελπίδα να δούμε κάτι καλύτερο προσεχώς εντός και εκτός παρκέ;