Το civil or not to civil ?

Δημόσιος Τομέας, [υπέρογκη φράση] : εμπεριέχει την αξία της μονιμότητας και πλούσια δόση γραφειοκρατίας, συχνά χαρακτηρίζεται και Ελληνικό Δημόσιο. Αυτός είναι ο ορισμός όταν δεν δύναται η κοινωνία να καταλάβει το αποτέλεσμα της ποσοτικής διόγκωσης, χωρίς παράλληλο ποιοτικό έλεγχο, σε έναν τομέα ο οποίος αντλεί τα χρηματικά κεφάλαια από τον προϋπολογισμό της εκάστοτε κυβέρνησης. Αποτέλεσμα, το οποίο γίνεται κρίσιμο τη στιγμή που η χρηματοδότηση του τομέα αυτού είναι, κυρίως, οι φόροι που εισπράττει το κράτος.

Κατανοεί λοιπόν κάποιος παρατηρητής της Ελληνικής πραγματικότητας, ότι το αίσθημα του –Δημοσίου – είναι τόσο εκτενές και αναίτιο από την αυτόματη αντίδραση στο άκουσμα της «κακιάς» λέξης : ιδιωτικοποίηση!

Τόσο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όσο και οι κοινωνικές συζητήσεις είναι , στην πλειοψηφία τους, αρνητικά προκατειλημμένες απέναντι σε μια επερχόμενη μετάβαση μιας Δημόσιας Υπηρεσίας στον Ιδιωτικό Τομέα.

Θυμίζω την υπόθεση της Ολυμπιακής που οι εργαζόμενοι είτε θα οδηγούνταν σε συνταξιοδότηση είτε θα παρελάμβαναν κάποια μόρια παραπάνω σε διαγωνισμούς του Δημοσίου στην περίπτωση που μετά την ιδιωτικοποίηση έχαναν την δουλειά τους.

Σε αυτό το σημείο θέτω μια ερώτηση: Αν χρειάζονταν όλοι οι εργαζόμενοι και ήταν ικανοί πάνω στο επάγγελμα θα υπήρχε θέμα απολύσεως; Ποιος τομέας είχε «παραπανίσιες προσλήψεις» λοιπόν σε εργατικό δυναμικό; Ο Δημόσιος. Ποιό το κόστος; Τόσο χρηματικό όσο και ευκαιριακό κόστος από την μη αξιοποίηση – σε κάποια άλλη εργασία –  των παραγωγικών δυνατοτήτων του πλεονάζοντα προσωπικού. Επομένως, αποδείχθηκε στην πορεία που η Ολυμπιακή ορθοπόδησε ότι η απάντηση εδώ είναι «Not to civil».

Είναι όμως αυτή η συνταγή για την ανάκαμψη της οικονομίας; Είναι οι ιδιωτικοποιήσεις η πανάκεια που αναζητάμε; Όχι. Είναι ενάντια στον άνθρωπο ως πολίτη η απόλυτη ιδιωτικοποίηση. Απαραίτητο είναι λοιπόν η υπογράμμιση , σαν με κόκκινο μελάνι, του κινδύνου στις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις. Ξεκινώ με την Υγεία και τον κλάδο της που είναι ο επόμενος στόχος. Το Δημόσιο αγαθό της Υγείας είναι και οφείλει να είναι, απαίτηση του κάθε πολίτη και υποχρέωση οποιασδήποτε κυβέρνησης ανεξαρτήτως συμφερόντων.  Υπάρχει χώρα αν δεν εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα των πολιτών της; Δεν υπάρχει ή τουλάχιστον δεν θεωρείται χώρα.

Λεπτομερέστερα, όταν ο κλάδος της Υγείας μεταβεί από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα τότε το κίνητρο δεν θα είναι η υγεία των πολιτών, αλλά το κέρδος. Την μετάβαση αυτή ζούμε στην Ελλάδα με πολλές διαφημίσεις να έχουν εμφανιστεί , σαν τα μανιτάρια θα έλεγε ο λαός, από ασφαλιστικές εταιρίες που πλασάρουν την δική τους κάρτα – πρόγραμμα Υγείας. Έγινε μετά την αποτυχία του ΕΟΠΥΥ η Υγεία πρόγραμμα και κάρτα. Όταν η ιδιωτικοποίηση γίνει πλήρης τότε η εγχείρηση που μπορεί να χρειαστεί ένας Έλληνας πολίτης δεν θα κρίνεται με βάση την αναγκαιότητα αλλά το κέρδος. Συμφέρει την ασφαλιστική να θεωρήσει μέσα στο πρόγραμμα την εγχείρηση  ή για κάποιο λόγο , που οι δικηγόροι της θα βρουν, η εγχείρηση αυτή – επειδή κοστολογικά δεν συμφέρει – δεν εμπίπτει στις προδιαγραφές του προγράμματος που πληρώνει;! Εκείνη την ώρα θα το μάθει άλλωστε ο Έλληνας πολίτης, εσύ.

Στον κλοιό της ιδιωτικοποίησης οδεύει και το Εκπαιδευτικό Σύστημα. Ξεχνάμε πως η εκπαίδευση είναι το μέσο για την παιδεία και η Παιδεία είναι όπως η Υγεία, δημόσια απαίτηση.  Το αποτέλεσμα της πλήρης ιδιωτικοποίησης των Πανεπιστημιακών μονάδων έγκειται σε ένα πιο φιλοσοφικό και συνάμα πιο τεχνοκρατικό φάσμα από αυτό της Υγείας. Το κίνητρο θα είναι πάλι το κέρδος και η σύνδεση με την ιδιωτική αγορά θα είναι πιο άμεση. Τόσο άμεση που το εκπαιδευτικό σύστημα θα καταντήσει να εξυπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντα της αγοράς, με δίδακτρα πολύ υψηλά – γιατί η ζήτηση θα είναι μεγάλη – και περιεχόμενο επιφανειακό και σχεδιασμένο για την εκάστοτε αγορά που εξυπηρετεί.  Μπορεί στην σημερινή Ελλάδα το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα να χωλαίνει αλλά δεν είναι οι Ολυμπιακές Αερογραμμές ένα Πανεπιστήμιο, άρα δεν μπορεί το κέρδος ως κίνητρο σε αυτό τον τομέα να ωφελήσει τον πολίτη.

Έπεται η σύνδεση της Υγείας και της Εκπαίδευσης με την κοινή απάντηση «To civil». Τους τομείς αυτούς πρέπει να τους διατηρείς Δημόσιους διότι έχουν δημόσιο χαρακτήρα και λειτουργούν ουσιαστικά όταν δεν έχουν το κέρδος αυτοσκοπό. Απαιτούν Δαπάνες και η πρόκληση για την Ελλάδα είναι να τις εξορθολογήσουμε, όχι να της μηδενίσουμε. Στην απάντηση «To civil» τοποθετείται και η ασφάλεια της χώρας η οποία έρχεται μέσα από τον στρατό, διότι έστω και για αμυντικό σκοπό με τα παγκόσμια γεγονότα να τρέχουν, η ασφάλεια χρειάζεται διασφάλιση.

Παραταύτα, δεν είναι λογικό να εναντιωνόμαστε σαν κοινωνία σε κάθε ιδιωτικοποίηση που δεν αφορά τα παραπάνω. Είναι αδύνατον να αναλάβει το κράτος, παραδείγματος χάριν, τον τουρισμό της Ελλάδας. Σκεφτείτε να έπρεπε να διευθετήσει το κράτος κρατήσεις, events, τουριστικά μαγαζιά και εξορμήσεις παντός είδους. Αδιανόητο. Η γραφειοκρατία που θα προέκυπτε, θα ήταν μεγάλο εμπόδιο και θα δυσκόλευε κάθε απόφαση για τον τουρίστα.  Έτσι λοιπόν πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά πως απαντούμε στην ιδιωτικοποίηση κάποιου τομέα που, με την προϋπόθεση ότι δεν θα είναι μονοπώλιο. Διότι μια επιχείρηση σε καθεστώς ανταγωνισμού φέρνει ευημερία στον καταναλωτή. Χαρακτηριστική περίπτωση αυτή των τηλεπικοινωνιών. Από την στιγμή που μπήκαν και άλλες επιχειρήσεις στον κλάδο το κόστος για τον καταναλωτή έπεσε κατακόρυφα ενώ ο ΟΤΕ ακόμη και τώρα διατηρεί το υψηλότερο κοστολόγιο.

Καταλήγοντας, πρέπει να τονίσω πως είναι πολλές οι περιπτώσεις που η απάντηση πρέπει να είναι «Not to civil». Όχι όλες και σίγουρα όχι στα κατεξοχήν Δημόσια Αγαθά όπως συμβαίνει αργά αλλά σταδιακά με την Υγεία. Επιβάλλεται ο «Civil sector» ή αλλιώς Δημόσιος τομέας να είναι συγκεκριμένος και υγιείς ακόμη αν αυτό συνεπάγεται την απόλυση των μη παραγωγικών καθότι η μονιμότητα ωφέλησε μόνο το άτομο και αυτό παροδικά. Αποτέλεσμα Ελληνικό : Ιδιωτικό – ατομικό συμφέρον μέσα στο Δημόσιο.

Υ.Γ. : Τα αποτελέσματα των Ιδιωτικών συστημάτων Υγείας και οι διαφορές τους με των Δημοσίων δίνονται εξαιρετικά και πολύ κατανοητά από την ταινία Sicko (2007). Όποιος ενδιαφέρεται την συστήνω ανεπιφύλακτα.