Παρασκευή, 21.50, στο σταθμό της Παλλήνης. Αμετανόητος φανατικός των μέσων μαζικής μεταφοράς, έχω φτάσει εδώ από τη Νέα Μάκρη με ΚΤΕΛ. Σκοπεύω να πάρω τον τελευταίο Προαστιακό μέχρι το Κορωπί και από εκεί να συνεχίσω με λεωφορείο – μία μίνι περιοδεία στα “εξωτικά” Μεσόγεια για να φτάσω σε κτήμα όπου τελείται γάμος φίλων.
Τα δύο μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων είναι εκτός λειτουργίας, εκδοτήριο με υπάλληλο δεν υπάρχει. Αποφασίζω -δεν έχω και πολλές επιλογές άλλωστε- να κάνω τη διαδρομή διάρκειας 7 λεπτών χωρίς εισιτήριο. Κατεβαίνω τις σταματημένες κυλιόμενες σκάλες και φτάνω στην έρημη αποβάθρα. Οι φωτεινοί πίνακες δρομολογίων δεν λειτουργούν. Καμία ανακοίνωση, κανένας υπάλληλος, ούτε καν κάποιος εξίσου απελπισμένος συνεπιβάτης. Φεύγω, παίρνω ταξί, φτάνω φτωχότερος κατά 11 Ευρώ. Δεν μαθαίνω ποτέ αν το δρομολόγιο ακυρώθηκε λόγω αιφνιδιαστικής στάσης εργασίας ή προβλήματος στις γραμμές (και τα δύο συμβαίνουν πολύ συχνά).
Σάββατο, 17.55, στο Σταθμό Λαρίσης. Περιμένω κολλητό μου φίλο από τη Θεσσαλονίκη. Η προγραμματισμένη άφιξη του τραίνου ήταν στις 17.45, αλλά ο φίλος με έχει ενημερώσει ότι ανακοινώθηκε στους επιβάτες καθυστέρηση ενός τετάρτου. Ένα ζευγάρι Γιαπωνέζων προσπαθεί να αγοράσει εισιτήριο για τη Λάρισα, αλλά στέκεται στο γκισέ των πληροφοριών, και όχι στο εκδοτήριο· μιλούν εξίσου κακά Αγγλικά με τον υπάλληλο. Εγώ, πάντως, αποσπώ την πληροφορία ότι το τραίνο από Θεσσαλονίκη θα φτάσει “σε κάνα τεταρτάκι” και βγαίνω στην αποβάθρα. Η ώρα περνάει δυσάρεστα: στους 38 βαθμούς, παρατηρώ μία ξεθωριασμένη αφίσα γραφιστικής αντίληψης της δεκαετίας του ’80. “Νέα εποχή στους σιδηροδρόμους – ήρθε η ηλεκτροκίνηση” είναι το μότο, που σε κάποιο σημείο καλύπτεται από ένα αυτοκόλλητο: “Πάνος Καμμένος – Ανεξάρτητοι Έλληνες”. Το τραίνο μπαίνει στο σταθμό στις 18.20. Απ’ ότι φαίνεται, κράτησε παραπάνω από το αναμενόμενο η αλλαγή από ηλεκτροκίνητη σε πετρελαιοκίνητη μηχανή στο Δομοκό (μέχρι εκεί έχει φτάσει η “νέα εποχή”).
Κυριακή, 16.05, στη Νερατζιώτισσα. Έχουμε ξεκινήσει για Άνδρο. Παρά την πρόσφατη περιπέτειά μου, έχω πείσει τον εαυτό μου και τον φίλο μου ότι ο καλύτερος τρόπος για να φτάσουμε στη Ραφήνα είναι να πάρουμε τον Προαστιακό από τη Νερατζιώτισσα έως την Παλλήνη, και από εκεί να συνεχίσουμε με ΚΤΕΛ- μία ώρα υπόθεση το πολύ, θεωρητικά. Όμως το δρομολόγιο των 16.12 δεν έρχεται ποτέ. Καμία ανακοίνωση, κανένας υπάλληλος, τα γνωστά. Οι φωτεινοί πίνακες δρομολογίων μας καλούν να ενημερωθούμε για τα δρομολόγια από τα εκδοτήρια ή καλώντας έναν πενταψήφιο αριθμό. Κατά τις 16.30 φτάνει ένα τραίνο στην απέναντι αποβάθρα- αυτή προς Άνω Λιόσια, αλλά η επιγραφή στο πλάι του συρμού λέει “Αεροδρόμιο”. Δημιουργείται σύγχυση, καθώς επιβιβάζονται οι επιβάτες προς Λιόσια, ενώ εμείς διστάζουμε. Τελικά το ρισκάρουμε και βγαίνουμε νικητές: το μυστηριώδες-μη-προγραμματισμένο-τραίνο-σε-λάθος-αποβάθρα μας πάει στην Παλλήνη.
Νοσταλγώ τα φοιτητικά μου ταξίδια με τον θρυλικό “καρβουνιάρη”, που υποτίθεται ότι έκανε το Θεσσαλονίκη – Αθήνα σε 7 ώρες – στην πράξη υπολόγιζες στο 8ωρο. Τα τραίνα ήταν παλιά, αργά, μάλλον βρώμικα, αλλά πολύ φτηνά και ασφαλή. Άσε που γνώριζες όλη την Ελλάδα σ’ ένα κουπέ, φοιτητές και φαντάρους, τουρίστες και μετανάστες, αστούς και χωριάτες. Μετά, ο ΟΣΕ “εκσυγχρονίστηκε”. Κατασκευάστηκε ο Προαστιακός, ιδρύθηκε η ΤΡΑΙΝΟΣΕ και οι άλλες θυγατρικές, ξεκίνησε η ηλεκτροκίνηση… και μέσα σε λίγα χρόνια, το χρέος του οργανισμού εκτινάχθηκε και άρχισε ο “εξορθολογισμός”: μείωση μισθών, κατάργηση δρομολογίων, μέχρι και ολόκληρη η παλιά, “μετρική” γραμμή της Πελοποννήσου έπαψε να υπάρχει από τη μια μέρα στην άλλη.
Δευτέρα, 12.15. Αρχίζω την έρευνα για το φάκελο “ΟΣΕ”. Κάθε πηγή και διαφορετικοί αριθμοί, κάθε άρθρο και διαφορετικό “κατηγορώ”: φταίνε οι κυβερνήσεις, που υποκινούμενες από σκοτεινά κέντρα οδηγούν τα τραίνα σε απαξίωση για να τα “ξεπουλήσουν”, λένε οι μεν. Φταίνε οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές, που έπαιρναν χρόνια “παχυλούς μισθούς που πληρώνονταν από τον Έλληνα φορολογούμενο”, λένε οι δε. Φταίει η νεοφιλελεύθερη πολιτική, φταίει η Αριστερά, φταίει ο Σημίτης, ο Καραμανλής, ο Σαμαράς, ο Μάνος, ο ΣΥΡΙΖΑ, η SIEMENS, η CIA, ο Χαρίλαος Τρικούπης – αυτός δεν είχε πρώτος την ιδέα να κατασκευαστούν σιδηρόδρομοι στην Ελλάδα;
Παύση. Δεν χρειάζεται πολλή ώρα για να καταλάβει κανείς ότι στη μαύρη τρύπα δισεκατομμυρίων του ΟΣΕ χρειάζεται “σκάψιμο” πολύ βαθύτερα από τις ιδεολογικές κραυγές που μεταμορφώνονται σε αρθρογραφία στον ελληνικό Τύπο. Καλή μου τύχη… (συνεχίζεται).
ΥΓ. Άρχισαν να ανακοινώνονται οι περικοπές στο πλαίσιο του νέου πακέτου μέτρων. Αν “αγανακτήσετε” (εντός ή εκτός εισαγωγικών, δικαίως σε κάθε περίπτωση), προσοχή στους διπλανούς σας “αγανακτισμένους”. Πέρυσι δεν ξέραμε (;) ότι ανάμεσά τους ήταν χιλιάδες φασίστες και ψηφοφόροι του “μας-ψεκάζουν-Έλληνες-ξυπνήστε”. Φέτος; Θα κάνει ο καθένας την δικιά του, ξεχωριστή και όμορφα καπελωμένη πορεία ή θα αρχίσουμε το ξύλο μεταξύ μας; Δύσκολος ο Σεπτέμβρης…
*Το δεύτερο μέρος εδώ
*Το τρίτο μέρος εδώ
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.